straciłem miłość i sen
zawiedli mnie ludzie
wpajali mi fałsz i ułudę

ile razy mogę próbować
ile nowych początków mam znieść
to boli, wypala
uśmierca wszystko, co we mnie dobre

pośrodku sali zostałem sam
i krzyczę
z bólu zdycham
nie taki sam jak dawniej
osłabiony na zawsze

chciałem tylko szczerości
trochę prawdy
miłości

miłość dostałem
może prawdziwą, może fałszywą
to chwila mojego szczęścia, nie będę żałował

żałować będę tylko tych ludzi
których miłość jest warta mniej niż śmierć

zniszczony tym, co ludzkie
zniszczony tym, co kruche
zniszczony tym, co niedojrzałe
zniszczony tym, co niszczone było
zanim z prochu bladego powstało

i tracę siły
serce umiera
już się nie pali
już nie oddycha

nie umiem obudzić w sobie życia
zawiedzione miłości zabrały to, co ceniłem

ja kocham życie, czy ono mnie też?
wkładam w nie całego siebie
otrzymuje znacznie mniej

nawet, jeśli zbliżę się do nowych szans
już nie umiem po nie sięgnąć
już nie umiem im zaufać

już nie umiem siebie dać

Nie jestem, co prawda, specjalistką od poezji, ale nie bardzo widzę w tym utworze wiersz. Dla mnie to proza zapisana w formie pourywanych wersów. Właściwie to wstęp, szkic do prozy. Psychologicznie utwór być może spełnił swoją funkcję - pozwolił twórcy nazwać rozmaite przykre emocje. Natomiast literacko - to jest notatka, zapis tego, co powinien na końcu odczuć odbiorca. To należałoby dopiero w czytelniku wywołać, a nie nazywać wprost.

Psychologowie radzą, żeby nazywać emocje. Dlaczego? Bo to pozwala spojrzeć na nie z dystansu. W literaturze chodzi o coś przeciwnego - żeby to czytelnik odczuł to, co autor chce. Kiedy pokazujemy tylko efekt końcowy - to, co bohater myśli i czuje - i nazywamy to po imieniu, całość nie działa.

Pomyślałabym nad tym, jakie wydarzenia opisać i w jaki sposób, żeby przekazać odbiorcy rozpacz, rozczarowanie, nieufność bohatera. Tak, żeby czytelnik sam musiał je poczuć, zamiast przyglądać się z boku. Co bohater przeżył? Dostał miłość, tak? Myśli, że może fałszywą. Jak ta miłość się zaczęła (scenka), jak trwała (scenka), jak się skończyła (scenka)? Niech odbiorca nie słucha o szczęściu i bólu, niech poczuje jedno i drugie.