Od lat już cię nie szukam,
Odrzuciłem nadzieję, a pogodzony
Z prawdą, żyłem dalej,
Nareszcie żyłem w pełni.

To dlaczego wróciłaś?
W moich snach podważasz wszystko,
Co sobie poprzysiągłem,
Już więcej nie czuć.
Już więcej nie cierpieć.

Jesteś jak cień, można cię ignorować,
Można próbować, za siebie się nie oglądać,
Lecz Ty idziesz za mną krok w krok,
Tak uparcie i beznadziejnie.

Nie ma znaczenia jak bardzo się staram,
Cię znienawidzić,
Tego nigdy nie potrafiłem,
Chcę już tylko zapomnieć.

Nie chciałaś mej miłości,
Wtedy, teraz, nigdy,
Na to już nie śmiem liczyć,
Tego już nie śmiem pragnąć.

Nie, tego nawet nie chcę,
Chcę żyć dalej, chcę żyć w końcu,
Iść do przodu, patrzeć przed siebie,
Już nigdy Twego cienia nie oglądać.

Słyszę to jako piosenkę w radiu, w dodatku dość znajomą ze słyszenia. Nie żeby to była niemiła melodia. Brzmi sympatycznie, swojsko (co ładnie współgra z przesłaniem) i nostalgicznie, ale nie zatrzymuje mojej uwagi. Usłyszałam – za moment zapomnę.

Podpisuję się pod komentarzem Raven.

No, może trochę a miało być bardziej wzniośle i przygnębiająco

Tutaj niestety krótko. Nie widzę nic atrakcyjnego w tym tekście ani pod względem formy, ani treści. Bardzo wątpię, że to poezja. Przypomina powersowaną prozę i to też nie najlepszej jakości. Aby poruszyć temat miłości, także tej nieszczęśliwej, trzeba się bardzo, ale to bardzo postarać. Jałowy tekst.