Szczeniak





On - tak tęsknie patrzy.

Jak pies.

Jak psa go traktuj.

- On płacze.

To z miłości.

Może...?

Nie, to rzecz.



Mamo...















Ze specjalną dedykacją dla Tusi, może ten Ci sie spodoba bardziej.

Nie da rady, Krakers, Tusi nie dogodzisz.

E tam zaraz nie dogodzisz, jak sie bardzo postarasz, to może ci się uda



A co do wiersza, to na pewno brzmi on znacznie bardziej naturalnie od poprzedniego Twojego wiersza, co się raczej chwali. Całość odczytuję jako takie zderzenie wrażliwości dziecka z taką twardą postawa dorosłego. Całośc wykonana w miarę ok, choc nie powala moim zdaniem, w sumie nic odkrywczego, ale nie jest żle.

Ale myslę, że masz potencjał i jak będziesz dużo czytał

to z czasem będzie znacznie lepiej. Pozdrawiam.

Tusiu przykro mi to mówić, ale wiersza ewidentnie nie zrozumiałaś. Co do brzmienie wiersza to tak jak w poprzednim jego ton został dopasowany do tematu i sceny.



Zaś co do czytania <rozgląda się po regałach z książkami> bardziej chyba nie można.



Pozdrawiam ciepło

W takim razie o co Ci chodzilo, Krakers? Jakimi przemysleniami chciales sie z nami podzielic? Jaka prawde probowales przekazac, jaka hipoteze postawic? I jak sie czujesz jako nierozumiany poeta, ktorego slowa nie trafiaja do serc czytelnikow i nie tracaja strun w ich umyslach?

Pozdrawiam lodowato :salut:

To ja nie wiem o co w tym chodziło, nie widzę za bardzo innej możliwości interpretacji... Dlatego poproszę bys podsunął jakąs wskazówkę