To utwór, który został wykorzystany jako tekst pieśni na chór mieszany. Ja wolę go jako wiersz.



***



Na ławce zasnął ptak.



Szary o dużej siwej głowie, w popielatym palcie i jasnej chuście.



śpi spokojnie.



Okrągłe plecy i kruche ramiona, zakończone ostrymi, wręcz



szpiczastymi skrzydłami.



Tak mało piór.



Nie budzi go szmer liści.



śpi z głową ułożoną na piersi.



Ramiona pochylone do przodu jakby zamknąć chciały delikatnym

rusztowaniem, klatkę nad sercem.



Otulić co już prawie zimne.



Przemożna chęć ułożenia ptaka na dużej ciepłej dłoni, żeby się mógł



wygodnie oprzeć, unieść głowę i pożółkłym dziobem przeczesać siwe pióra.



Coś nagle zaszeleściło.



Bez odwracania głowy przesunął się na ławce.



Rozprostował skrzydła sprawdzając, czy może im jeszcze



zaufać.



I przez małą, ledwie uchwytną chwilę, stał zupełnie



wyprostowany.



Dostrzegłam wtedy ciemny błysk wyblakłych oczu i



ciepło, które tak chronił, dotknęło mojego policzka.



Znów cisza.



A on, podobny do każdego ptaka, który zatrzymałby się na tej



ławce o tej porze roku, ale przez to niepompatyczne



umoszczenie się na prostej, zielonej desce, dzięki szczupłości



ramion... - zupełnie inny.



Zasnął.



Dziób dotyka teraz rzadkich piór na zapadłym brzuchu.



Skrzydło jakby zrezygnowało, wisi takie niczyje nad samą,



białą, o tej porze roku ziemią.



Wolny.



I ta głowa prawie na stopach.



Dotknąć kościstych pleców, przekazać trochę ciepła, a może



Zobaczyć jak szybko spłoszony odleci, prostując zgiętą



sylwetkę pod wystygłymi promieniami Słońca, wspierając się



na cienkiej lasce ptasich marzeń.



Odchodzi wolno w lewą stronę, alejką pod górę, zupełnie nie do

naszego miasta, jeszcze za ciemnymi gałęziami widać unoszące



się poły płaszcza i szczupłe nogi w czerwonych kozakach.



Ruch w górze.



Na drzewach plotkują tłuste wrony.