- niepewność, i te jego zdumiewająco

Aryjskie rysy twarzy i stalowe tęczówki

Rozszerzające się ze strachu jak wtedy

Gdy rozpaczliwie przyciskał do piersi

Okaleczone korpusy lalek z pustymi,

Wydrążonymi oczodołami a ty znów

Udawałeś, że nie widzisz wcale ich dusz,

Tak lekko wzlatujących ku obłokom.

Trzymały się za ręce, niby splecione

Sznurki baloników.- I znów ta sama

Niepewność, choć jakby przysłonięta

Przez opaskę na jego ramieniu.

Zanim wystrzelisz, spojrzysz na nią

Raz jeszcze, by przekonać się, że

Jesteś po tej właściwej stronie.

Przeglądam tutaj tę poezję i załamuję ręce - a ten utwór mnie bardzo POZYTYWNIE rozczarował.



Widać, że był pomysł, ma to sens, zgrabnie napisane, i coś tam daje do odczucia i pomyślenia.

A więc jestem za