moja miła

jakże barwna jesteś

gdy idziesz szarymi ulicami

twe szpilki natomiast

moja miła

wystukują piękną melodię

w rytm której tańczę wokół ciebie

cały w skowronkach



Moja miła

Kiedy stąpasz

po zarzyganym chodniku

zapach polnego kwiecia czuję

zamiast odoru rzygowin

a żule już nie są

tak straszni i brzydcy

to anioły lekko zmęczone



i gdy wchodzisz w ciemną bramę

moja miła

brudną i obszczaną

trzymając mnie za rękę

światło samo szuka do nas drogi

i wszystko wydaje się kwitnąć



tylko czasem gdy cię nie ma

moja miła

z burzą nachodzi mnie myśl

straszna jak sami diabli

że ty wkrótce spowszedniejesz

i zniknie tęcza z mego nieba

Oj tak, tak na pewno spowszednieje... Mam nadzieję, że nie do poziomu żula czy wymiocin. Myślę, że aż tak duży kontrast nie jest potrzebny, by pokazać jej piękno i niecodzienność. Znowu mnie to drażni, chociaż gdyby był to obraz to co innego, wtedy to by mi się spodobało. Ale nie jest.

Mała "wariacja" na temat miłości?

Podoba mi się, uśmiechnąłem się czytając. Czasem w miłości jest jak z tymi rzygami, ma się dość, a czasem jest jak narkotyk.

Podoba mi się, że się tak powtórzę.

Pozdrawiam.

Dla mnie - delikatnej istoty o romantycznym usposobieniu - tragedia oczywiście. Ale skoro już przebrnęłam przez onomatopeje nie kojarzące się z wiosną, a także - po raz kolejny - zobaczyłam wyższość wsi nad miastem, to proszę się zdecydować, czy:

po zarzyganym chodniku

zapach polnego kwiecia czuję

zamiast odoru żygowin

piszesz Pan przez "rz" czy przez "ż"! Błeee

ajaja ale wpadka . Już poprawiłem .