Dar niszczenia



Nie wiedziałem o pewnej rzeczy

wypłynęła z podświadomości



Huknęła w ciszy o ścianę

mojej ignorancji

teraz wszystko jest już inne

widzę już i wiem



Nie dostrzegałem pewnej rzeczy

teraz ją już akceptuję

fakt istnienia daru ludzi

daru do niszczenia

Myśl wiersza dla mnie jest sensowna, rozumiem, co chciałeś przekazać i widzę sens w treści. Nie podoba mi się jednak parę rzeczy. Mimo, że to poezja biała, widać wyraźne zachwianie konstrukcji, które można by łatwo naprawić. Najpierw jest dwuwiersz, a na końcu, choć powracasz do tej samej myśli - czterowiersz. 2-4-4 nie wygląda na zamysł, bo nigdzie nie widać usprawiedliwienia takiej formuły.

Nie podobają mi się też zwroty:

"dar do niszczenia"

oraz

"fakt istnienia daru ludzi".

Jest dar tworzenia, a talent do tworzenia. Dar ludzi natomiast sugeruje, że ludzie coś podarowali. Tylko "fakt istnienia u ludzi daru niszczenia" jest poprawną formą.

"Nie wiedziałem o pewnej rzeczy"

sugeruje przedmiot. Lepiej użyć słowa: kwestia" lub nawet "sprawa", zamiast "rzecz".

Owszem, jeśli chodzi o sugestię przedmiotu, zgodzę się. Natomiast 'daru do niszczenia' to po prostu metafora. Sama wiesz o co chodzi. Nie mogłem napisać: ludzie posiadają aż nadto widoczną chęć niszczenia. Wiersz, mimo iż biały, straciłbym lekkość wymowy. Powracając do początku twojej wypowiedzi- '2-4-4'. Nie bardzo rozumiem, co to ma wspólnego, z przekazem wiersza? Liryka, w której my się obracamy nie ma formy trwałej i niezmiennej, prawda?



Pozdrawiam Cię Gra oraz dziękuję za wskazówki.