Jak naćpani.

Żyjemy w zamulonej rzeczywistości

Kraniec świata przed oczami

Setki mil za nami

Zimny promień słońca gdzieś za horyzontem

Jasny powiew wiatru na karku

Jak naćpani.

Mijamy się i przepychamy

Nie wiemy za czym biegniemy

Nie wiemy po co nam żyć

Nie wiemy gdzie byt i gdzie niebyt

Steki kłamstw sączymy z ust

Jak naćpani.

Stoimy nad przepaścią

Martwy w głowie dźwięk

Cichy szept, marzenie

Dotyk ciepła, przytulenie

Pocałunek śmierci, która czyha za rogiem

Jak naćpani.

Pozostawieni w martwej rzeczywistości

Zdani na łaskę innych ćpunów

Popychani kłamstwem, przekleństwem i zgrzytem

Dusza nieczuła

Serce zgubione

Myśli sprzedane już dawno diabłu.

Jak naćpani.

Bardzo dobry wiersz. Jasny przekaz. Konkretny.

Nie podoba mi się jedynie

Jasny powiew wiatru

O palecie barw w powiewach mogą dyskutować naćpani, ale w tym miejscu jest to jedyna "mieszana" metafora, nie obrazuje więc języka ponarkotycznego, tylko przypadek.

Dziękuję ; ). Ten "jasny" powiew wziął się stąd, że zamieniłam "jasny" z "zimny" (promień i powiew), był to celowy zabieg, żeby choć trochę zmusić do refleksji ; ).

tak, myślałam nad zimnym promieniem też, ale jednak zimne barwy występują, a jasne powiewy nie :-)