Niebo zbladło już, poszarzało,
tylko skrawki zalane błękitem
mówią - cisza. Do snu układamy
nasze ciała deszczem rozmyte

Kładę się do snu, palcami bębniąc
o rozprutą blachę, nie słyszę
dźwięków, słów. Trzęsą mi się ręce,
pod otwartym nieba przepychem

Krew już stygnie. Miękkie ubranie
usypia zapachem cielesnym
Już nie mrugnę powieką
gdy oczy zaleje mi deszczem

I na co było tak naiwnie
wierzyć w głosy archanielskie trąb
w łuki triumfalne złożone
z setek złączonych rąk

Że jeszcze będę się pochylać
skromnie pod braw anielskich hukiem...
umarłem. Zimny leżę
razem z duszą na bruku.

wierzyć w głosy archanielskie trąb

raczej jednak archanielskich. Bo głosy archanielskie będą głosami archaniołów, a nie trąb.
Jeśli używasz znaków interpunkcyjnych, to konsekwentnie - przed dużą literą kropka. Dwukrotnie jej nie ma.

Sumując: TAK. Wiersz mi się podobał. Jest dopracowany, dobrze oddaje nastrój. Wprowadza w atmosferę smutku i zadumy. Gra.