Tyle mi obiecywałeś,

Tyle dawać chciałeś,

Dotknąć rękę,

Skraść całusa.



Ja nie chciałam.

Czy to kara?

Czy tak właśnie ma wyglądać

Nasza przyszłość?



Może nie jestem jeszcze gotowa

Choćby na takie malutkie oznaki czułości.



Boję się,

Nie wiem czego.

Czegoś złego,

Co czai się za rogiem szafy.



Krzywdy sprzed lat,

Dają o sobie znać,

Są wszędzie zawsze tam gdzie ja.

To źle.



Choć boję się dotyku Twych warg,

Choć dotyk Twój,

Paraliżuje moje ciało.



Dotknij mnie,

Pocałuj.



Boję się tego, co może stać się później.

Lecz przezwyciężam ten strach.

Wiem jak go powstrzymywać.



Lecz Twój dotyk,

Nadal mnie paraliżuje.



Czy to źle?

hm...romantyczne i wzruszające....

przydałoby się trechę mroku...lol...zapraszam do mnie

Więcej takich wierszy! Ten jest po prostu cudowny! Wydaje mi sie taki osobisty, wręcz intymny. Dla innych może wydawać się banalny, ale mi się bardzo podoba.

A jesli już mam sie czepiac interpunkcji

Lecz Twój dotyk,

Nadal mnie paraliżuje.

to tutaj nie powinno być przecinka

Wiem jak go powstrzymywać.

a tutaj przecinek po 'wiem'.



Chociaż interpunkcja w poezji podobno nie istnieje Nie wiem, nie znam się na tym.

Bardzo nastrojowy wiersz. Podoba mi się. Chociaż nie wiem ile jeszcze podobnych tematycznie wierszy muszę przeczytać, żeby już się przestał podobać.

Klimatyczny i dobry. Niezła siła przekazu.