O bajkach i dla pochwały świetnego bajkopisarza:).
Proszę o porady i opinie

„Panie Andersenie”

Mam takie pytanie,
a cóż to jest bajka?
Panie Andersenie,
wieszczu narodów tego światu,
mistrzu tych co języki złote posiadają,
i opowiastki chętnie snują takie,
co świat w krainę zamienia,
mlekiem i miodem płynącą.

Odpowiadasz mi Panie Andersenie,
odpowiedzią, która delikatnie mnie dziwi,
bo powiadasz, że bajką jest świat w którym żyjemy,
ten sam świat, w którym tyle bólu się dzieje…
ale jest ból i jest radość,
te dwie sprawy i tak zawsze współgrać będą,
bo życie nigdzie nie jest idealne,
ale bajką wszystko stać się potrafi,
jeśli serca otworzymy swoje,
i ze spokojem obejrzymy to co jest wokoło nas,
bo wszystko jest tak śliczne jak z bajki,
potrzeba jedynie oczy otworzyć.

Pomysł przypadł mi do gustu. Podoba mi się zwłaszcza bezpośredni zwrot do bajkopisarza "Panie Andersenie". Natomiast za dużo tu się wkrada przegadania i banałów niestety.

Czyli patos, tak? Oj mam z tym jeszcze problemy, za bardzo się rozgaduję .
Dziękuję za poradzenie

Pomysł był i na tym się zakończyło. W wierszu zabrakło hmm niech pomyślę... poezji?

Mam takie pytanie,
a cóż to jest bajka?

- Aż się na usta ciśnie pewna odpowiedź...

Panie Andersenie,
wieszczu narodów tego światu,

- nie wiem, polonistą nie jestem ale czy nie powinno być świata?

wieszczu narodów tego światu,
mistrzu tych co języki złote posiadają,
i opowiastki chętnie snują takie,
co świat w krainę zamienia,
mlekiem i miodem płynącą.

- nie za dużo tych światów? Po co ta inwersja? Tutaj wygląda śmiesznie, ja nie odważyłbym się jej zastosować. Cała zwrotka sprawia wrażenie prozy pochlastanej enterem, upiększonej starożytnymi metaforami. Liznąłeś tylko o kant nawet nie poezji a poprawnego pisania.

Odpowiadasz mi Panie Andersenie,
odpowiedzią, która delikatnie mnie dziwi,
bo powiadasz, że bajką jest świat w którym żyjemy,
ten sam świat, w którym tyle bólu się dzieje…
ale jest ból i jest radość,
te dwie sprawy i tak zawsze współgrać będą,
bo życie nigdzie nie jest idealne,
ale bajką wszystko stać się potrafi,
jeśli serca otworzymy swoje,
i ze spokojem obejrzymy to co jest wokoło nas,
bo wszystko jest tak śliczne jak z bajki,
potrzeba jedynie oczy otworzyć.

- znowu powtórzenia które przeszkadzają i nie pełnią żadnej innej roli. Zobacz jak naszpikowałeś nimi tak krótki fragment tekstu. I taka jeszcze uwaga, ból i radość to nie są sprawy To uczucia i emocje. Owszem w poezji dopuszcza się wiele środków no ale bez przesady. Czytelnik musi mieć pewien obraz przed oczami.
Jak dla mnie tekst do kosza, do napisania od nowa. Do wiersza mu daleko. No ale próbuj może się uda. Ale pomysł był
Pozdrawiam -m.

Przychylam się do uwag Millesa.
Za dużo powtórzeń, inwersja do poprawienia, a tu:

wieszczu narodów tego światu,

powinno być świata.

Wyszedł ci dość infantylny utwór.
Nie musiałeś pisać, że Andersen był wieszczem - my to wiemy. Opis tego, kim są i czym się zajmują bajarze też nie jest odkrywczy. To, co mówi Andersen w twoim utworze również nie niesie ze sobą żadnej nowej prawdy.

Utwór miał być prosty (tak zakładam) - to dobrze. Mógłby być stylizowany na bajkę dla dziecka i gdybyś użył takiego zabiegu, było by ciekawiej.
A jednak postawiłeś na moralizatorstwo bez baśniowej oprawy, na banał bez drugiego dna.

Moim zdaniem wiersz jest bardzo nieudany. Ćwicz używanie patosu (skoro go lubisz i ci leży), ale szukaj dla niego odpowiedniej oprawy. Żeby nie zgrzytał czytelnikowi między zębami podczas czytania

Pozdrawiam

Miał byc prosty, dobrze zauważono .
No to ja przychylam się do Waszych uwag