zaczyna nas niszczyć dosłowność
oskarżamy się wzajemnie
o nadmiar dopowiedzeń
o brak trzech kropek
wibrujących słodką tajemnicą
a to co pomiędzy
nie istnieje

nawet nie staramy się
zamieniać wody w wino
by choć tanim cudem
ożywić krew

kromki chleba coraz grubsze
wódką cierpną jedynie usta
co weekend
raniąc się zabójczą serią słów
nieświadomie przybliżamy apokalipsę

alouette pisze:wibrujących słodką tajemnicą

alouette pisze:raniąc się zabójczą serią słów

niepotrzebne. zobacz, jak będzie bez tego. moim zdaniem lepiej, bo bez wywalania kawy na ławę.

poza tym, to podoba mi się. bije od tego smutna nieuchronność i nietrwałość

zaczyna nas niszczyć dosłowność
oskarżamy się wzajemnie
o nadmiar dopowiedzeń
o brak trzech kropek
wibrujących słodką tajemnicą
a to co pomiędzy
nie istnieje

Ja mam tylko uwagę merytoryczną.
Czy to nie niedopowiedzenia, które wiszą w ciężkim powietrzu między nami nie przecinają przestrzeni? Czy nie jest tak, że w tych trzech kropkach nie kryje się prawda a raczej cały wszechświat raniących domysłów? A to wszystko zaognia jeszcze ta zabójcza seria słów, która kryje za sobą jeszcze więcej niewypowiedzianych skarg i bólu?

Ale dosłowność też rani. Wiadomo.

Zabawne, że to działa w obie strony.

tak Pika, można i tak o tym myśleć, tu jednak chodziło mi o ten drugi stan, kiedy to ludzie wygarniają sobie wszystko nie przebierając w słowach, kiedy nie starają się zachowywać tak, by wypaść jak najlepiej, tylko "jak mnie Boże stworzyłeś tak mnie masz". Kiedyś w milczeniu kryło się oczekiwanie, staranie o to by nie urazić, przytulenie itp. - oj chyba za dużo powiedzialam, dzięki za chwilkę!