Kawa z mlekiem zapięte na agrafkę
Gorąca ta kawa choć zimne mleko
I ta agrafka zamknięta w sobie – smutna...
Ach, pocieszę ją dotykiem oczu
Dotknę pociechą ust
A gdy odejdzie szczęśliwa
Delikatnie uszczknę – spragniony
Choć ni mleka, ni kawy...

Cześć,

co się będziemy pastwili nad pięknym słowem: dajesz radę, Przyjacielu... Radzisz sobie ze słowem. Wiersz nie jest zły, powiedziałbym nawet, że całkiem dobry, ale taki, którego nie zapamiętam, ponieważ zawiera w sobie zbyt wiele ogólników.