erika nie dała się nabrać.
kamieni naznosiła równiutko jak brew
po hennie ale ona nie
ona nic i niczego
to co że nie ze strachu miłości

erika pozwoliła. brać
smuciła się jak dziecko bo każdy tylko kamienie i kamienie.
widział

strumyczek szemrzy wciąż w swej dziwnej mowie
ciekawe czy przypędzą konie do zagrody?

na pewno są. dobre
i wielorakiego zastosowania
do kąsania szczególnie

eriko!

*

chcesz
pożyczę ci ogon
nie musisz oddawać
wszystkim
wszystkim jesteśmy

Cześć,

ogólnie - podoba mi się. Choć nie porzucałbym tego wiersza, jeszcze coś niecoś da się z niego wykrzesać.

troszkę czasu trzeba mi było, żeby sobie przypomnieć skąd znam ten wiersz. Szczególnie jeden wers zapadł mi w pamięć już po pierwszym czytaniu:

kamieni naznosiła równiutko jak brew

:-)
Tak więc witam koleżankę i pozdrawiam serdecznie, chociaż .de było lekko mylące :-)
Poetyfikować nie będę. To rzecz już zweryfikowana przez publikację drukiem.

Gra