- Słuchaj, zanim napiszesz ten wiersz
to pamiętaj, że rany się nie zabliźniły

i chyba na tym skończyła się rozmowa

pamiętasz 11. września? wracaliśmy z miasta
włączyłaś telewizor, a tam sensacja w stylu
„Szklanej pułapki“ - pękający strop, samolot,
dym, kurz, pęk iskier. Tylko happy endu zabrakło

Ładnie oddana paradoksalność tamtego momentu, niewiara, wydarzenia które nie powinni nastąpić, wyparcie. Ale to chyba jedyne co mogę dobrego powiedzieć o Wieruszu. Nie abym złego mógł dużo mówić, jest przeciętnie. Tylko sama tragedia jest już tyle wałkowana, że chyba u większości ludzi uruchamia się Herbertowska arytmetyka współczucia.
Czyli przeciętniak niższego lotu czy może raczej rzecz do doszlifowania – o ile coś jeszcze w takiej konwencji da się powiedzieć.