Tam gdzie fale skaliste brzegi rwą
A drzewa zlewają się i wyciągają swe głowy ku górze

Tam gdzie stare duchy już dawno na wieki zasnęły
A mech gnuśnieje na samotnym kamieniu

Echa historii cicho pouczają o błędach swych wielkich a prostych, nadal obecnych
Tam stoją pomniki zdrady cesarzy i ludu głodnego.

Popielec pisze:Tam gdzie fale skaliste brzegi rwą
A drzewa zlewają się i wyciągają swe głowy ku górze

Tam gdzie stare duchy już dawno na wieki zasnęły
A mech gnuśnieje na samotnym kamieniu

Echa historii cicho pouczają o błędach swych wielkich a prostych, nadal obecnych
Tam stoją pomniki zdrady cesarzy i ludu głodnego.

Nie będe komentować, bo temat mnie poruszył - a ty dosłownie zarżnąłeś ten wierszyk.
Popraw go szybciutko i daj poprawną wersję! czekam.

Podoba mi się lud głodny.

Odpuściłbym stawianie wielkich liter na początkach wersów.

Tam gdzie fale skaliste brzegi rwą

tam gdzie faliste brzegi rwą skaliste faleˆˆ.

Ogólnie, więcej zabawy.

I kończąc, jak na tak zamaszyste metafory, stanowczo za dużo banału (śpiące duchy, zoom na przyrodę, pomniki zdrady cesarzy (LOL!)).