jedną po drugiej
raz i dwa
w szeregu
albo
całkiem nie po kolei
opuszczam
zasłony snów
na lęki nocy
choć
pozostają
niezaspokojone

z ciszy
zbudowanej
w kłębku poranka
po latach nie zostaje
nawet nitka
nawet strzępek
o którym mówią
nadzieja
który chwytają
jak ostatni haust
powietrza
przed zaśnięciem