jak napisać wiersz?
to jak zapytać - jak oddychać?
jeśli masz płuca
usta
tchawicę
nie pytasz nikogo jak wziąć oddech
po prostu
oddychasz

Niesie piórem z prawdami objawionymi...

Bez pytajników;)

Myśl ciekawa i do zaakceptowania. Forma również z wyjątkiem dwóch pierwszych wersów, w których powtórzone trzykrotnie "jak" gryzie się wzajemnie. A czytelnika przy okazji.

Kiedy właśnie nie - myśl nie jest ciekawa, bo "oddychanie poezją" jest banałem od przynajmniej pięćdziesięciu lat, myśl wyświechtana okrutnie

A w dodatku nie chodzi o pisanie wierszy - chodzi o pisanie dobrych wierzy, i na ten temat poeta nie zechciał się wypowiedzieć

jest banałem od przynajmniej pięćdziesięciu lat, myśl wyświechtana okrutnie

I dobrze. O to chodzi. Trzeba tylko podać w nowym i ładnie szeleszczącym, kolorowym opakowaniu. Spróbuj pisać coś naprawdę nowatorskiego - nie zostanie zaakceptowane; przynajmniej na początku trwającym nieraz niekrótko. Wielu się o tym przekonało, począwszy od Prousta, a skończywszy na Rowling. Jednak oni mieli siłę czy warunki do przebicia. A ilu nie miało?

1. Nie mieszałbym w to prozy
2. Chodzi mi o sam pomysł, że poezją się po prostu oddycha. Może i tak, znajomi poeci tak twierdzą, a ja im wierzę, skoro u siebie dostrzegam oddychanie prozą ale w życiu bym nie napisał wprost, że "oddycham prozą, bo uznałbym to za pretensjonalny banał stąd też odwoływanie się do idiomu "oddychać poezją" mam za słabe, nie samą myśl. Z czego wynika:
3. Między totalnym brakiem oryginalności a czymś naprawdę nowatorskim jest mnóstwo stanów pośrednich, warto zadbać o przesuwanie swojej twórczości w stronę góry skali szczególnie w poezji, gdzie język i obrazowanie odgrywają chyba większą rolę niż w prozie

1. Nie mieszałbym w to prozy

No... muszę przyznać Ci rację. To rzeczywiście nie to samo; ale ja w Poezji zbyt biegły nie jestem (oględnie mówiąc) i automatycznie patrzę na nią (przynajmniej po części) z puntu widzenia prozy.

że "oddycham prozą, bo uznałbym to za pretensjonalny banał

Trudno się nie zgodzić; ale w kontekście płuc, tchawicy i nawiązania do oddychania jako procesu fizjologicznego, ciekawie to zabrzmiało (moim zdaniem oczywiście).

Napisanie wiersza jest banalnie proste, jak oddychanie. Kartka, pióro, natchnienie. Usta, tchawica, pluca. Nikt nam nie musi mówić jak to zrobić.
Pisania nie można się nauczyć. Masz to albo nie. Czy wiersz jest dobry czy słaby, to zawsze weryfikuje przyszłość. Nie ja jestem od oceniania swoich wierszy. Albo się spodoba albo do kosza. Pisać, pisać i pisać. Tylko to pozostaje.... i mieć nadzieję, że następny będzie lepszy.

huri75 pisze: Pisania nie można się nauczyć. Masz to albo nie.

Moim zdaniem jak najbardziej można się nauczyć, czego dowodzą losy pisarzy, w tym poetów. Jedynie co do talentu czy raczej potrzebnej wrażliwości względem świata - zgodziłbym się, acz z pewnym wahaniem
Ale to też tylko moje zdanie, każdy może mieć inne

Dziękuję za uwagi odnośnie wiersza. Wiersz będzie poprawiony. "Oddychanie" zostanie, trudno. Oddychać przecież trzeba ...

Ja bym nawet powiedział, że pisania trzeba się nauczyć.

huri75 pisze: Pisać, pisać i pisać. Tylko to pozostaje.... i mieć nadzieję, że następny będzie lepszy.

Co to niby jest, jeśli nie nauka/trening?

huri75 pisze: Napisanie wiersza jest banalnie proste

Takiego jak ten wyżej - tak.

Jason pisze: Ja bym nawet powiedział, że pisania trzeba się nauczyć.

huri75 pisze: Pisać, pisać i pisać. Tylko to pozostaje.... i mieć nadzieję, że następny będzie lepszy.

Co to niby jest, jeśli nie nauka/trening?

Jason pisze:Ja bym nawet powiedział, że pisania trzeba się nauczyć.

huri75 pisze: Pisać, pisać i pisać. Tylko to pozostaje.... i mieć nadzieję, że następny będzie lepszy.

Co to niby jest, jeśli nie nauka/trening?

Masz rację, zawsze można się nauczyć lepiej pisać. Ale wydaje mi się, że to jest tylko szlifowanie, a nie nauka. Woody Allan, to fajnie wyjaśnia. Tylko trzeba najpierw polubić jego filmy.

IMO trzeba mieć na początku odpowiednią wrażliwość, predyspozycje. A reszta to nauka, czyli poznawanie reguł, trenowanie, potem ustalanie własnych zasad. Jak zwał tak zwał, ale coś trzeba z tymi predyspozycjami robić
Na samym talencie daleko się nie zajedzie (jeśli gdziekolwiek).

Jason pisze: IMO trzeba mieć na początku odpowiednią wrażliwość, predyspozycje. A reszta to nauka, czyli poznawanie reguł, trenowanie, potem ustalanie własnych zasad. Jak zwał tak zwał, ale coś trzeba z tymi predyspozycjami robić
Na samym talencie daleko się nie zajedzie (jeśli gdziekolwiek).

Największym wrogiem talentu jest lenistwo. Pewnie juz to ktoś napisał