zostały mi po Tobie drogocenne pamiątki
numer telefonu zapisany na złożonej chusteczce
kasztan ofiarowany na znak sympatii
nieotwarta czekolada z pomarańczą
srebrne włosy osadzone na płaszczu i pościeli

tym razem miało wyjść inaczej
bo przecież wiele rzeczy wyróżniało Cię
z minionego tłumu próżnych i powierzchownych
choćby krótka fryzura, a zawsze wolałem długie
taneczny krok, którym przemierzałaś ulice
odtwarzając w głowie Tango Roxanne
małe piersi, bystrość spojrzenia
strach osadzony w kąciku źrenicy
budzący się na myśl o tym, że to na poważnie

to wszystko było inne
tylko ja wciąż ten
sam

Podoba mi się prostota przekazu i klimat przedstawiony w wierszu, w sam raz na jesienną, deszczową porę.

I nagle jakoś smutno tak.

Wizimir pisze: tylko ja wciąż ten
sam

Podoba mi się, że słowo "sam" umieściłeś w osobnym wierszu. Niby jedno zdanie, a zapisane osobno nabiera nowego znaczenia i wydźwięku. Rzuca się w oczy i pięknie podsumowuje cały wiersz.

Tym razem mnie nie urzekło.
Poszczególne wersy bardzo ładne. Plastyczne.
Bo i srebrne włosy i Roxanne i strach w źrenicy - są bardzo klimatyczne.
Ale całość dla mnie zadziwiająco płaska, bez energii, nijaka. Zbyt oczywista i banalna.
I nawet nie mam się do czego przyczepić w samej strukturze, czy kompozycji.
Na upartego jedynie to zdanie mi zgrzyta -

Wizimir pisze: tym razem miało wyjść inaczej

No i widzisz, tu chyba mam największy problem. Bo ani mnie grzeje ani ziębi.
Dobrze, że tylko mnie.