kołysanką nuciłeś królów życia
każdy rok pożerał kawałek
jakie by nie było
naszego

zostały dekoracje i zdmuchnięte świeczki
powleczone kurzem oczekiwania

im więcej miałeś tym więcej oddasz
z odsetkami
od urodzenia kryzysowej narzeczonej
dzisiaj nikt nie słucha

odważę się bądź pewien
zedrę marmurową płytę
niczym styropian odrzucę na bok
mimo wszystko

już za długo odpoczywasz
wstawaj

Żeby nie było, fakt, że oceniam kolejny wiersz Przemka to nie obsesja, tylko wynik zaglądania do "posty z zerem odpowiedzi". I powiem więcej, oceniać nie będę, odmawiam, nie znam się.

Natomaist ciekawi mnie co innego - późno już jest, jam głupi i zmęczony więc może pytanie jest bez sensu bo to oczywista oczywistość - ale to ma być o żalu o kimś (do kogoś), kto zmarł i kogo by się chciało z grobu wyszarpnąć?

szopen pisze: Natomaist ciekawi mnie co innego - późno już jest, jam głupi i zmęczony więc może pytanie jest bez sensu bo to oczywista oczywistość - ale to ma być o żalu o kimś (do kogoś), kto zmarł i kogo by się chciało z grobu wyszarpnąć?

Dokładnie.

Tego wiersza chyba nie powinno się oceniać. Kryje się w nim cierpienie i tęsknota za kimś i za ułamkiem jego rzeczywistości, której już nie ma.
Ten fragment:

m więcej miałeś tym więcej oddasz
z odsetkami
od urodzenia kryzysowej narzeczonej
dzisiaj nikt nie słucha

mógłby być bardziej spójny.

To bardzo dobry wiersz, przede wszystkim oryginalny, gratuluję