obcinam paznokieć i dowiaduje się
że nie ma mnie w paznokciu
nie jestem paznokciem
i nie jestem już dla paznokcia – nic nas dłużej nie łączy

moja była tkanka
moja zdechła cząstka
zdaje się informować
że nie jestem też palcem ani nadgarstkiem
nie jestem śledzioną, emocją, bólem
ani powietrzem
chwilowo tkwiącym w płucach

mówi że to tylko przedmioty
zdania po wielokroć złożonego

mój stracony kompan
mój uszczypliwy przyjaciel
zdaje się niewygodnie wgryzać w pytanie
o podmiot

paznokieć "niewygodnie wgryza się w pytanie" ?

to jest taki pokład liryzmu, który mnie przerasta.

Rozumiem ważkość pytania o "Ja", ale raczej nie zatrzymam się tu na dłużej.

O kurde, jeden z niewielu wierszy na tym forum, który zrozumiałam!
Ale

m_ows pisze: obcinam paznokieć i dowiaduje się

Czy tu miało być "dowiaduję się"?

nie jestem śledzioną, emocją, bólem
ani powietrzem
chwilowo tkwiącym w płucach

Tutaj nie pasuje mi coś z kolejnością. Najpierw są części ciała/organy, potem emocje, a potem powietrze (znów coś "materialnego").
Po drugie brakuje mi czegoś pomiędzy śledzioną a emocjami - może mózg. Coś co jest wciąż materialne, ale sugeruje przejście do stanów psychicznych, "wnętrza" człowieka.

Mnie się podoba. Lubię takie refleksje. Ostatnio czytam książkę popularnonaukową, w której jako pewnik traktuje się brak duszy, a stany psychiczne jedynie jako wynik pracy neuronów i hormonów. Natomiast typowo ludzkie moralne uczucia - empatię czy potrzebę sprawiedliwości uznaje się za wynik działania ewolucji.
I też się zastanawiam, kim właściwie jestem. Zlepkiem komórek, czy mam w sobie tę "iskierkę" czyli duchowość?

Dzięki!

Katka pisze: Czy tu miało być "dowiaduję się"?

Ups, ale literówa! Dzięki za czujność

Katka pisze: Po drugie brakuje mi czegoś pomiędzy śledzioną a emocjami - może mózg. Coś co jest wciąż materialne, ale sugeruje przejście do stanów psychicznych, "wnętrza" człowieka.

Muszę to przemyśleć, bo właśnie inne części ciała się tu pojawiały i znikały i nie mogły się zdecydować, które chcą zostać

Katka pisze: Ostatnio czytam książkę popularnonaukową, w której jako pewnik traktuje się brak duszy, a stany psychiczne jedynie jako wynik pracy neuronów i hormonów. Natomiast typowo ludzkie moralne uczucia - empatię czy potrzebę sprawiedliwości uznaje się za wynik działania ewolucji.
I też się zastanawiam, kim właściwie jestem. Zlepkiem komórek, czy mam w sobie tę "iskierkę" czyli duchowość?

Też interesuję się tymi tematami i zdecydowanie nie jestem fanem takiego redukcjonizmu; skrajnego epifenomenalizmu (ale też nie radykalnego kartezjańskiego rozdziału między jednym a drugim). Owszem, to wszystko opiera się na neuronach, na ewolucji, ale moim zdaniem nie da się psychiki zamknąć w materii, a paralelizm psychofizjologiczny wcale nie musi oznaczać odebrania prawa do realności (chociaż tu można by jeszcze długo dyskutować czym - w tym kontekście - ta realność jest) "rzeczom" niezmaterializowanym.
Co więcej, osobiście wierzę w tę "iskierkę" (bliższy jest mi obraz pt. "rdzeń" ), która jest jeszcze czymś więcej niż psychika, i że ta wspaniała rzeczywistość w jakiej przyszło nam zaistnieć, nie może tak po prostu zmieścić się w naszych okrojonych głowach

W każdym razie, co by kto nie myślał, to musi przyznać, że ta nasza rzeczywistość to jest taka niesamowita, że szczena opada

Dzięki za komentarz!