zapach rozgrzanej ziemi, wilgotne powietrze,
jedwabna satyna, samotność — preludium nocy letniej,
powoli zasypiam przy niebieskim świetle.

gorąco mi, duszno.

opuszki palców wędrują do góry ospale,
wodzą leniwie po jego torsie, szyi, twarzy,
ma mocny podbródek i zęby z porcelany,
pełne usta, długi nos, głodne oczy —

zbliżenie… tak szybko reaguje na dotyk,
leżę na łóżku, trzymam go w ręku;
nowoczesny android, dopasowany do dłoni,
płaski ekran, głęboka czerń, żywe kolory —

mój trzycalowy mężczyzna uśmiecha się,
przesuwam w prawo. witaj, nieznajomy.

Trochę mały
I trochę za dużo opisów jak na treść. To bliższe prozie, niepotrzebnie.

Romecki pisze: Trochę mały

Ekran ma tak 6.5 cala, ale człowiek wpisany w ekran - siłą rzeczy - znacznie mniejszy. Dziękuję za komentarz!

Będzie krótko - nie.
Chyba, że to celowy żart.
Zamysł świetny, wykonanie leży i kwiczy.
Kilka wersów dobrych.
Wrócę tu jeszcze ale później.
Gdy przemyśle, jak to właściwie skomentować.

Sarah pisze: Będzie krótko - nie.
Chyba, że to celowy żart.

Dobra, poczekam na sąd ostateczny:) A teraz tylko sprostuję, że w zamyśle nie był to żart.

Pomysł fajny, ale tak jakby zabrakło tu miejsca...

Czarna Emma pisze: Pomysł fajny, ale tak jakby zabrakło tu miejsca...

Czy mogłabym Cię poprosić o rozwinięcie myśli? W sensie o ten brak miejsca mi chodzi

xbc pisze: Czy mogłabym Cię poprosić o rozwinięcie myśli?

Jasne
Jakoś tak... te metafory - choć fajne - wydają się być za blisko siebie powtykane, co zabiera "temu wierszu" uroku. Gdyby to na przykłada jakoś rozpisać, przeciągnąć tę iluzję, byłoby chyba lepiej. Ale nie znam się na poezji, więc tylko tak sobie gadam.

Czarna Emma, aaa, w ten sposób. Przeciągnąć iluzję, hm... no coś z tym będę musiała zrobić, rozszerzyć jakoś, skoro - jak już wyżej zostało powiedziane - bliżej temu (s)tworowi do prozy. Dzięki bardzo:)

xbc pisze:

Romecki pisze: Trochę mały

Ekran ma tak 6.5 cala, ale człowiek wpisany w ekran - siłą rzeczy - znacznie mniejszy. Dziękuję za komentarz!

No, ale nie. Przy sześciocalowym ekranie trzycalowy człowiek nie jest oczywistością, równie dobrze może być jednocalowcem na landszafciku, jak i sześciocallowcem na półplanie amerykańskim
To jest właśnie przykład tego, o czym piszą inni komentujący. Zamysł może i dobry. Realizacja, cóż, może to pierwszy draft.

Romecki, tak, rozumiem, co masz na myśli. Nie, niestety nie był to pierwszy draft (to byłaby całkiem spoko nagroda pocieszenia), ale raczej pierwszy tego typu eksperyment. Pierwsze śliwki.

Bywa.
Jeszcze jedno: jeśli masz tam nawiązanie do pewnego portalu randkowego, to jednak to rozegrał precyzyjniej, czyniąc osią, nie jednym, punktem (ale możliwe, że nadinterpretowuję).

Dobra, będzie na szybko choć nie lubię.
Tu nawet nie idzie o te całe tylko o zupełny brak nastroju.
Pierwsza zwrotka, mająca przecież tworzyć klimat, to po prostu słowa, wybrane może i nie przypadkowo, ale nijak ze sobą nie współgrające.
Każdy wers wyjęty z innej bajki.
Potem jest gorzej. Opis mężczyzny przypomina mi szkolną wprawkę.
Nic sensualnego. Nic, co by pozwoliło uchwycić choć nutkę tajemnicy.
A porcelanowe zęby są wręcz śmieszne - choćby dlatego pytałam czy to żart.

xbc pisze: zbliżenie… tak szybko reaguje na dotyk,
leżę na łóżku, trzymam go w ręku;

Podobnie wygląda ten fragment.
Dla tego typu skojarzeń - trzeba stworzyć klimat, inaczej brzmią jak żarcik gimnazjalistów.
A gdy zaraz po nim opisujesz telefon, to i nawet taki żarcik przestaje być śmieszny.
Zrobiłaś łopatologię z czegoś, co mogłoby być bardzo intrygującą historią.

xbc pisze: mój trzycalowy mężczyzna uśmiecha się,
przesuwam w prawo. witaj, nieznajomy.

I tylko ten ostatni fragment się broni, pod warunkiem usunięcia cali.
I wiersz byłby świetny, gdybyś finezyjne zagrała opis wieczoru w łóżku, bez kalek, sztampowych zwrotów, z tajemnicą w tle. A ostatnie wersy odsłaniałyby odrobinę owej tajemnicy.

Romecki, wezmę to pod uwagę, chociaż nie chciałabym robić z tego centralnego plot pointu, bo o coś innego mi chodziło, coś, co może w następnych draftach wyjdzie to klarowniej.

Added in 10 minutes 42 seconds:

Sarah pisze:
Opis mężczyzny przypomina mi szkolną wprawkę.
Nic sensualnego. Nic, co by pozwoliło uchwycić choć nutkę tajemnicy.
A porcelanowe zęby są wręcz śmieszne - choćby dlatego pytałam czy to żart.

Dobra, patrzę na ten tekst teraz przez pryzmat Twojego komentarza i widzę coś, czego nie planowałam w trakcie pisania - a w każdym razie na pewno nie na taką skalę, ale to ma nawet lepszy potencjał. Może da się to odratować jakoś (a jak nie, to zawsze można ponieść kolejną sromotną klęskę), ale mając do dyspozycji kilka innych punktów widzenia, jest przynajmniej z czego budować. Dziękuję za konkrety!:)

Wiesz co - teraz mówię całkiem poważnie.
Z tego wiersza można by zrobić całkiem fajną satyrę. Celowo przerysowuwując pewne obrazki.
Ale wtedy trzeba pozbyć się jakichkolwiek śladów liryki.
I wtedy peelka nie w pierwszej osobie tylko w trzeciej.
I taki ironiczny pamflet byłby bardzo ciekawym zabiegiem.
Ale jeśli chcesz liryczno - nostalgiczny biały wiersz - to trzeba zmienić wszystko.