W dinozaurzym niebie firmament mamy lepki.
Słońce więc na wieki trwa przyklejone do punktu zenitu.

Między paprociami szyje nasze szukają nowych rozkoszy,
i my sami, rozkoszą mięsa się stajemy.

W dinozaurzym niebie wciąż spiskują płodne ssaki, zdradzone przez własne łona.
Na zawsze skazane na zmianę, która nigdy nie przyjdzie.

Dni nasze mierzymy w ziarnkach piasku, gdy jedno po drugim gniecione są w skałę.
Eonami,
warstwa po warstwie.

W dinozaurzym niebie, jedynym, które istnieje spośród zaświatów, my będziemy wieczni.
Tańczymy bowiem w bezruchu.
Zamknięci w wolności skały.
Bursztynu.
Zapomnienia.

Bardzo mi się podoba, zwłaszcza ostatnia strofa.
Tylko trochę bym ujęła:

W dinozaurzym niebie firmament mamy lepki.
Słońce na wieki trwa przyklejone do punktu zenitu.

Między paprociami szyje nasze szukają nowych rozkoszy.
Sami, rozkoszą mięsa się stajemy.

W dinozaurzym niebie spiskują płodne ssaki, zdradzone przez własne łona.
Na zawsze skazane na zmianę, która nigdy nie przyjdzie.

Dni nasze mierzymy w ziarnkach piasku, gdy jedno po drugim gniecione są w skałę.
Eonami,
warstwa po warstwie.

W dinozaurzym niebie, jedynym spośród zaświatów, będziemy wieczni.
Tańczymy bowiem w bezruchu.
Zamknięci w wolności skały.
Bursztynu.
Zapomnienia.

Nie jest to pusty przejazd, więc spoko, poczułem, że dostałem coś za cenę biletu

(Rozpisane na wersy Twoje miniatury brzmią lepiej.)

Ładny rytm. Zastygający. I piękny pomysł z dinozaurzym niebem. W środku czasem czegoś nie rozumiem. Rozkoszy mięsa nie rozumiem. Wolności skały i jak ssaki zostały zdradzone przez własne łona.

Wiem, że nie powinno się tłumaczyć z pisanego słowo, powinno bronić się samo, ale skoro na Wery przede wszystkim się uczymy, to może się przyda, ku nauce (w tym przypadku mojej )
"Między paprociami szyje nasze szukają nowych rozkoszy,
i my sami, rozkoszą mięsa się stajemy. "
paproć, szyja, rozkosz - skojarzenie miało iść przez roślinę typową dla ery, szyję, czyli stereotypowy atrybut dinozaurów (wszelkie brontozaury, długoszyjne, które były jaroszami, z jedzenia paproci czerpały rozkosz.
Sami stają się rozkoszą mięsa dla czyhających drapieżników. Tak jak to dzieje się w przyrodzie.

"Tańczymy bowiem w bezruchu.
Zamknięci w wolności skały.
Bursztynu.
Zapomnienia."

Tutaj mamy dwa oksymorony "tańczenie w bezruchu" i "zamknięcie w wolności". Tutaj obraz miał kierować na to, że my dinozaury znamy tylko jako skamieniałości, zamknięte w skałach osadowych, albo jako konstrukcje z kosci ułożone na muzealnej wystawie.
Lecz nawet te z nich, które są w dinozaurzym niebie widzianym okiem człowieka, to jedynie kropla wobec oceanu tych wszystkich istot, które na zawsze zostaną zapomniane.

Wiersze mają to do siebie, że można czytać je dosłownie, analizując każdą użytą frazę, zastanawiając się nad znaczeniem, logiką i sensem użytych metafor.
Można też przeczytać, zamknąć oczy (lub nie) i zobaczyć obrazek.
Ten Twój obrazek widzę namalowany ręką impresjonisty. Gdy patrzy się zbyt blisko to widać tylko tysiące kropeczek. Gdy się stanie w odpowiedniej odległości - można ogarnąć całość i albo się zachwycić, albo wydąć wargi i uznać, że to nic ekstraordynaryjnego
Lubię impresjonistów
I ta kruchość istnienia, po której w najlepszym razie może zostać kropelka w bursztynie - bardzo mnie ujęła.
Dziękuję:)
Uśmiech dla Pana

PS. odpowiadając na zdanie rzucone na sb - w poezje nie trzeba umieć.. Jeśli pisze się coś prawdziwego, to nie ma znaczenia czy wydłubie się drabbla czy ułoży wersy w wiersz.
Technicznie jest nieelegancko i brudno - ale to nie ma najmniejszego znaczenia.
Umisz !

Baribal pisze: (śr 02 gru 2020, 14:15) wszelkie brontozaury, długoszyjne, które były jaroszami, z jedzenia paproci czerpały rozkosz

Nie wiedziałam. Teraz lepiej rozumiem.

Baribal pisze: (śr 02 gru 2020, 14:15) Tutaj mamy dwa oksymorony "tańczenie w bezruchu" i "zamknięcie w wolności".

Ciekawe, że traktujesz je równoważnie. W moim odbiorze tańczenie w bezruchu jest w tym kontekście jasne, zrozumiałe, naturalne. Ale zamknięcie w wolności już nie. To mój umysł odrzuca. Czy chodzi o to, że (trawestując Norwida) kamieniejąc, stawasz się wolnym? Ale przecież uwięziony (!) w bursztynie! Jakaż wolność jest w skale, która nigdy się nie poruszy, tylko co najwyżej, po eonach, skruszy? Wieczność - może. Ale wolność?