Znów przyszedłem do ciebie- tak jak wczoraj.

Dokładnie tak samo jak dwa dni temu.

Cieszysz się, skacząc wokół mnieniczym pchła.

I znów idziemy razem ulicą.

I zanużamy się w milczeniu,

Bo nie potrzeba nam słów, by mówić.



Mimo, że jesteś ode mnie słabszy,

To pomagasz mi, gdy napotykam na

Swej drodze kolejną przeszkodę.

A gdy przykryję się powłoką

Gniewu, to ty patrzysz na mnie

I widziesz wszystkie moje uczucia.



Dostrzegając mój smutek podchodzisz

I pokazujesz mi, że jestem

Tylko pionkiem w wielkiej grze życia.

Aż trudno uwierzyć, że nie dajesz

Mi tego wszystkiego na tacy słów.

Aż trudno uwierzyć, że jesteś psem...



Marik Vao

.heh , koncówka sprawiła uśmiech na mojej twarzy;) mimo ,iż wiersz nie w moich klimatach to czyta sie lekko i przyjemnie



.pozdr

ciebie- tak

spacja przed myślnikiem

mnieniczym

ja bym rozdzieliła :-D

zanużamy

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaA



bardzo ładne opowiadanie o przyjaźni bezwarunkowej :-)

To cieszę się, że udało mi się napisać coś lekkiego. A ten chwyt z końcówką był zastosowany specjalnie. Chciałem wywołać szok/śmiech/coś jeszcze.