Nie pisuje białej zazwyczaj, ale tak mnie jakoś naszło wczoraj. Nie wiem czy zwrotki pod względem składni nie różnią się zanadto od siebie. No nic...Poświęćcie mu chwilę czasu, jeśli łaska.







Zagubiliśmy gdzieś po drodze szczerość uśmiechu,

Wdzięcząc się po kociemu do quasi przyjaciół.



Słysząc "Pomocy!" sprytnie nabieramy mętnej wody w usta,

Bo kto nam zwróci? Kto zapłaci? Kto order na pierś zatknie?



Już tylko diabeł szepcze do ucha: "Tu zysk! Tam tylko wdzięczność..."

Obrośliśmy kurzem na Szczura torze, walcząc o ochłapy.



Już w centrum my sami - wygodnie rozparci.

Wszak życie nie tango, a partner przeszkadza.



Sami krzyczeliśmy chwytając światło i sami pomrzemy,

Lecz czy nie jest pięknym odchodzenie w kompanii?

wyjątkowo nie czepię się interpunkcji i innych takich

Bardzo mi się podobał ten białas. I sens i melodyjność i zamysł twórczy.

Nie znam się na poezyi, W. Nie umiem tez weryfikować i dawać rad. Podoba mnie się Twoje pisanie wierszy. Już Ci to mówiłem. Ten wiersz szczególnie. "Wdzięcząc się po kociemu do quasi przyjaciół." - piękny wers.

Przepraszam, że podnoszę ten wiersz. Jest on dla mnie ważny jako pierwszy białasek i chciałbym, jeśli to możliwe, żebyście poświęcili mu jeszcze chwilkę czasu i napisali opinie. Jeśli źle czynię, podnosząc - wybaczcie parszywemu "artyście".

Podoba mi się, bo nie wpadłeś zbytnio w mhroczną egzaltację

Jedyny wers, przy którym włączyła mi się patetylampka:

W. pisze:Obrośliśmy kurzem na Szczura torze, walcząc o ochłapy.

ale chyba jeszcze dopuszczalne