Jestem bardzo, bardzo złą kobietą. Nie umiem już rodzić swoich dzieci, ojcze.



układam cię powoli z plam na suficie
i kropel deszczu na cienkim szkle
bezsennie nawlekam na nitkę robaki
wypełzają z twoich oczu po palcach
na moje własne a potem na szyi perły

gdzie byłeś wietrze kiedy smugi złudzeń
kiedy smugi prawdy zataczały kręgi
i rozmazywały wszystkie słońca
teraz skulony na ramieniu otaczasz mnie
bezkresem świata słodkością hadesu

no rzeczywiście "o gustach się nie dyskutuje", moja subiektywna ocena jest taka: potwornie niedobrze zrobiło mi się na myśl o nizaniu robaków na sznurek. Jakoś tak, zbyt żywo mi w wyobraźni stanęły. Nie mogę takich wierszy.
Przydałby się też jakiś cudzysłów na początku...