Mam pytanie co do narracji pierwszoosobowej. Chodzi o zapisywanie myśli. Piszę tekst, w którym opisuje w pierwszej osobie, w czasie przeszłym, po kolei, co się działo (jak to zwykle bywa ) . Czasami muszę wyrazić konkretne myśli, które wtedy (gdy działa się akcja) przychodziły go głowy bohaterce. Jak to zapisać? Czy wszystkie w cudzysłowie? A może tylko niektóre? Chodzi mi o konkretne myśli np. bohaterka zobaczyła coś tam i skomentowała to. Wtedy w cudzysłowie, tak? Ale znowu nie każda myśl tak pasuje. A może w ogóle rezygnować z cudzysłowia (skoro to narracja w 1 os.) i myśli zapisywać jak akcje (czyli w przeszłym)? Już sama nie wiem





Jak zredagować poniższy tekst by było poprawnie pod tych względem (a może już jest )?




Mam też drugie pytanie. Czy można mieszać czasy w takiej narracji? Chodzi o sytuacje gdy tekst jest pisane w formie pamiętnika (czyli bohater wie jaki będzie koniec jego działań) ale niektóre fakty są stałe nawet po zakończeniu wszystkiego (ja wiem, skomplikowanie pisze ). Inaczej: czy do tekstu pisanym w czasie przeszłym mogę wrzucić taki fragment:




i nada to będzie poprawnie gramatycznie?



Przepraszam za nieco chaotycznego posta ale próbowałam się wyrazi w miarę jasno Może trochę nie wyszło...



PS. Z góry uprzedzam, że nie zrezygnuje z pisanie w pierwej osobie bo to w, co najmniej jednym moim tekście, jest niezbędna.

Dodane po 2 minutach:

*niezbędne i źle postawiony przecinek w ostatni zdaniu.

Żeby nie zakładać nowego tematu, mój problem podpada pod ten tytuł.

Piszę w pierwszej osobie, w czasie przeszłym. Najoczywistszym rozwiązaniem jest wszędzie pisać "wtedy" i zamienniki tego słowa, ale miejscami znacznie bardziej pasowałby czas teraźniejszy, nie "byłem wtedy", tylko "teraz jestem". Jest to dopuszczalne w tekście, jeżeli po tym zdaniu w teraźniejszym narracja dalej wraca do przeszłego, czy to błąd?

Oczywiście, że jest to dopuszczalne.

Jednak musisz używać tej formy świadomie i z rozmysłem.

Hm... Tak się zastanawiam, jaki ogólnie znany przykład by tu podać... Przyszła mi do głowy reklama mlecznych cukierków "Werther's".

Pamiętasz?

Jakoś tak to leciało: "Pamiętam bardzo dobrze, jak mój dziadek dał mi cukierki" (...) "Dziś sam jestem dziadkiem, więc cóż mógłbym dać swojemu wnukowi, jak nie "Werther's O.".

W tej reklamie jest to tak proste, że aż zbyt... Można w tej kwestii improwizować na milion sposobów, zadziwiając (lub nie) odbiorców. Niemniej jednak sama forma wydaje się oczywistą.

Pani Irena Jurgielewiczowa w książce "Ten Obcy" używała czasu przeszłego ale zdarzały się całkowite przejścia w czas teraźniejszym przypomniało mi się, że kiedy czytałem tą książkę ostatni raz, zastanawiałem się nad zasadą jaka rządzi tymi przejściami i niestety nie wiem tego do dziś od lektury powieści Jurgielewiczowej minęło sporo, czasu ale może specjalista pomoże mi rozwiązać tajemnicę z przeszłości?

W reklamie pierwsza część występuje w formie retrospekcji, a druga dzieje się w teraźniejszości. A w powieści wyglądałoby to jak skakanie od przeszłości w teraźniejszość i stąd znów w przeszłość. Jakby narrator opisywał wydarzenia sesjami, które następują jedna przed wydarzeniami opisywanymi przez następną. Czyli schemat: sesja 1 - narrator opisuje pewne wydarzenia, przechodzi w opisie z przeszłości do teraźniejszości, następnie narrator przeżywa dalsze przygody i opisuje je w drugiej sesji. Ale to tak stricte logicznie to tłumacząc. Jeżeli te granice są bardziej płynne i można się dowolnie posługiwać czasami, jeżeli nie określi się jednoznacznie rodzaju narracji (czy to coś w rodzaju pamiętnika, czy jak), to super, przyda się

Dzięki za odpowiedź

A czy koniecznie należy umieszczać myśli bohatera w cudzysłowie? Przykładowo.

Wacław popchnął staruszkę. "Ty chamie - pomyślałem. - Ty skończona gnido.".

Czy równie dobrze mogłoby to wyglądać jak poniżej?

Wacław popchnął staruszkę. Ty chamie, pomyślałem, ty skończona gnido.

Mam podobne pytanie.
Najpierw którą wersję wcielić? Tą z cudzysłowiem czy bez?
A poza tym jak wciskać przemyślenia? Dając enter czy lecąc jednym ciurkiem?

Ja osobiście przemyślenia piszę kursywą.

Złota odpowiedź na pytanie "jak" brzmi: "konsekwentnie". Nie ma nienaruszalnej reguły.

Sięgnąłem po książkę z narracją w pierwszej osobie, którą ostatnio czytałem, czyli "Był sobie złodziej". Nie pamiętałem żadnych w niej cudzysłowów otaczających myśli bohatera i rzeczywiście ich nie ma. Autor nawet nie pisze słowa "pomyślałem", zwyczajnie przeplata narrację z myślami. Czyli mój przykład wyglądałby wtedy tak:

Wacław popchnął staruszkę. Ty chamie, ty skończona gnido.

Tutaj akurat moim zdaniem bardzo pasuje "pomyślałem" w środku albo na końcu. W każdym razie tak można. Moje wątpliwości wzięły się z lektury "Diuny", gdzie jest zastosowany sposób z cudzysłowami i myślnikami.

Ja osobiście wystrzegam się kursywy bardzo, w czytanej przeze mnie beletrystyce zdarza się ona bardzo rzadko. Ciągła zmiana kroju pisma by mnie rozpraszała. W jednej z książek (tej o lisach?) Whartona zdenerwowała konwencja dopisywania "powiedział x", "odparł y" i głównym bohaterom przypisał różne kroje pism. Czytałem tę książkę bardzo dawno temu i nie pamiętam, czy to mi przeszkadzało, ale okazuje się to być jednak ekstrawagancją, inni popularni autorzy nie stosują takich sztuczek.

Co do myśli to ja zapisuję je w czasie teraźniejszym, dajmy na to prosty przykład:

Wylała mleko, które rozlało się w całej kuchni.
Matka mnie zabije, pomyślała.

Byłam u siebie. Słońce świeciło jasno za oknem mojego pokoju. Powoli rozpoczynał się nowy dzień. Wstałam z łóżka, a z kołdry spadła książka. "Lew, Czarownica i stara szafa", pierwszy tom „Opowieści z Narnii”, autorstwa S. C. Lewisa.

, a z kołdry spadła książka. "Lew, Czarownica i stara szafa", pierwszy tom „Opowieści z Narnii” autorstwa S. C. Lewisa.