M. Hanecki, Z dziejów warszawskiej służby zdrowia w latach 1863-1900, Warszawa Popowstaniowa 1864-1918, Warszawa 1968
Z. Leszczyński, Ochrona zdrowia robotników Królestwa Polskiego (1870-1914), Warszawa 1983
E. Więckowska, Początki opieki zdrowotnej nad ludnością Królestwa Polskiego na przełomie X1X/XX wieku w świetle czasopisma „Zdrowie" (1895-1914)
Włodzimierz Berner SYTUACJA EPIDEMIOLOGICZNA
I ZWALCZANIE OSTRYCH CHORÓB ZAKAŹNYCH W ŁODZI
NA PRZEŁOMIE XIX i XX W. (DO 1918 R.) pisze: Najwięcej zachorowań i zgonów powodowała płonica, której większe epidemie
odnotowano w latach 1897, 1901 i 1906. Epidemię 1906 r., ze względu na gwałtowny
przebieg - w okresie nasilenia od lipca do końca października, zmarło 1 137 osób
- porównywano z epidemiami cholery i dżumy. W czasie jej trwania śmierć poniosło
1 621 osób (wskaźnik 493 zgony na 100000 mieszkańców), w tym 1 588 dzieci do 15
roku życia (17, 37). W porównaniu do płonicy - błonica, odra i krztusiec pochłaniały
mniej ofiar. W 1906 r. na choroby te zmarło ogółem 617 łodzian, odpowiednio: 201,
303, 113 (17). W 1913 r. płonica pozbawiła żyda 338 osób, błonica - 126, odra -2 2 7 ,
a krztusiec - 108 (15, 16). Najbardziej narażone były dzied do lat 5, zgony dorosłych
były sporadyczne.
Występowanie tych chorób obserwowano w całej Europie, a najwięcej zgonów
w jej wschodniej częśd. W latach 1896-1905 w Rosji, w przeliczeniu na 100000 osób,
średnia roczna liczba zgonów była następująca: z płonicy - 367, z błonicy - 178,
z odry - 360, z krztuśca - 233. W tychże latach w Niemczech wskaźniki te były
znacznie niższe i wynosiły: 60, 116, 68, 90 (30).
G.
Tu jeden link;
Jakby co, to takie już mam: TOMASZ BZUKAŁA