Co Waszym zdanie nadaje rytm zdaniom nie pisanym mową wierszowaną? Często spotykam się z określeniem rytmicznej prozy, nigdy jednakże nie natrafiłem na jego satysfakcjonującą definicję. Słyszę, że występował rytm w utworach Żeromskiego; słyszę, że występował także w utworach Schulza, Gombrowicza, z nie polskich autorów - u Marqueza (przykładów jest więcej), ale ja naprawdę nie dostrzegam różnicy w języku autorów wymienionych z tekstami, które czytam na codzień i które niekoniecznie są literaturą. Czym wobec tego jest ten rytm? Istnieje autentycznie czy jest tylko sugestią?

Mile widziane konkretne przykłady (chodzi mi tu o fragmenty takowej prozy).

Rytm jest zjawiskiem charakterystycznym dla każdego działania. Chodzimy w rytmie, mówimy, także piszemy.
W prozie:
1. rytm opowieści - przebieg fabuły wyznaczany zdarzeniami (motywami) - obserwowalny w sekwencjach dynamicznych i statycznych, ich rozkładzie w linii fabuły, amplitudzie czy częstotliwości. Tu raczej to pojęcie ma charakter metaforyczny, choć oznacza niejako bicie serca fabuły. Tym pojęciem często posługujemy się, gdy próbujemy ukazać właśnie charakter prozy: np. Marquez w "Sto lat samotności" prowadzi fabułę tak, jakby była zapisana na spirali - im bliżej końca, tym szybciej toczy się akcja, krótsze są "frazy" zdarzeń.
2. rytm opowiadania - sposób przedstawiania zdarzeń, niejako bicie serca narracji, oddane w prozodiach, fonetyce i syntaktyce. Tu pewnie o takie zjawisko ci chodzi: o organizację wypowiedzi, jakby frazowanie i instrumentację, metrum melodii narracji. Tu trzeba by wykładu o środkach stylistycznych: od fonetycznych po składniowe, stylistyczne, od prostej onomatopei do wielkich figur.
Żeby to usłyszeć pobaw się w tworzenie zdań oddających rytmem określone zjawiska:
opisz np. krajobraz widziany z okna pędzącego pociągu. Spróbuj opisywać tak, aby w opisie "usłyszeć" i stukot kół, i powtarzające się słupy trakcyjne, i wijącą się drogę pod rozmazanym lasem, i umykającą sarnę . Możesz opisać burzę - z jej ruchem, grzmotami i błyskawicami. . Opisz walkę bokserską albo bieg przez płotki. Szukaj sposobu. Przyglądaj się uważnie słowom: od brzmienia do znaczenia

[ Dodano: Sob 22 Wrz, 2012 ]
Rytm - to zasada porządkująca, prozodyczna.

Odpowiedź jak prezent gwiazdkowy. Nawet nie oczekiwałem, bo nie wiedziałem, że mogę.

Rytmiczne dzięki.

cd. Jeżeli uznamy, że rytm jest kodowaniem (naśladowaniem) to możemy szukać wzorca rytmicznego:
np. często spotykamy się z określeniem, że "Chłopi" Reymonta toczą się w trzech planach (rytmicznych) - rytm pór roku, rytm kultury i rytm serca ludzkiego. Dla tych, co Chłopów przeczytali - to jest do udowodnienia w organizacji tekstu (zarówno w rytmie opowieści jak i opowiadania).
swoisty jest rytm u Bułhakowa - zwróćmy uwagę na "zwolnienie" w scenach apokryficznych (ma to sens - porównajcie opis rytmu wszechświata w "Szał niebieskich ciał" Maanamu) - to rytmiczne zwolnienie staje się kosmiczną perspektywą oglądu tamtych zdarzeń.

[ Dodano: Sob 22 Wrz, 2012 ]
I uwaga: często piszący kryminały nie zauważają wagi rytmu opowieści kryminalnej, robi się kompletna nuda, choć wewnątrz niby toczy się akcja. Jej linearny przebieg jest płaski EEG nieboszczyka. Rytm kryminału powinien pulsować - zgodnie z rytmem serca detektywa, ofiary, przestępcy. Oczywiście możemy się bawić rozmaicie - ot, niech przestępca nieustannie uspokaja rytm (na przykład gada długo i opisowo - bo dialog jest zatrzymaniem). Po jakimś czasie, właśnie wtedy, kiedy następuje takie zwolnienie, czytelnik zaczyna sapać - zadawać pytania. Damy mu radochę (a nie mówiłem!).
Przykładem takiego rozumienia rytmu narracji jest muzyka filmowa.

raz wróbelek elemelek chciał nauczyć się literek...

jak widać na powyższym przykładzie powtarzają się sylaby i zbitki liter - daje to przy czytaniu swego rodzaju stacato. Sprawia wrażenie rymy choć rumu tam nie ma,

Dobrze to widać na tekstach łacińskich tylko trzeba je czytać tfu! w oryginale... [/b]