Witajcie.

Jak to jest z tymi proporcjami opisów i dialogów w książkach? Kiedyś spotkałam się ze stwierdzeniem, że książka to 90% opisy i tylko 10% to dialogi. Z kolei niedawno ktoś powiedział, że współcześnie można pozwalać sobie na zminimalizowanie opisów a większą rozbudowę dialogów, gdyż w dobie TV, filmu i internetu bez sensu jest opisywać czytelnikowi dokładnie wszystko, łącznie z opisem przyrody, wyglądem miasta itd. Opisuje się tylko to co ważne resztę zaznacza krótko, w stylu: w oddali widoczne były góry. I sama nie wiem jak to jest prawidłowo. Z osobistych doświadczeń wiem, że zbyt długie opisy przyrody (pozytywizm) były dla mnie nużące. Za to ciekawy dialog przyspieszał czytanie, napędzał akcję. Przyznam, że lubię kiedy w książkach jest sporo dialogów.

Niestety w swoim pisaniu zauważam, że często zdecydowanie przesadzam z ilością dialogów Poczatkowo kiedy coś piszę staram się być bardzo szczegółowa i dokładna, bo dla mnie też te informacje są ważne. Później jednak wycinam ile się da, tak by zostało co zostać powinno. I tu niestety się obawiam, że wycinam za dużo. Kiedyś ktoś mi zarzucił, że obrażam czytelnika opisując mu ze szczegółami wszystko, a czytelnik jest inteligentny i ma wyobraźnie więc po co się rozpisywać. I teraz przeginam w drugą stronę.

Proszę wiec o radę, jak zachować stosowne proporcje.

Stosowne proporcje są wtedy, gdy czyta się to dobrze, kiedy wg ciebie jest tak jak powinno być. Myślę, że nie ma tu jakiegoś wzoru na idealną książkę i każdy autor pisze tak, jak chce, jak uważa za słuszne, w końcu to ON pisze, a nie KTOŚ za niego. Wiem, że to niezbyt pomocne, ale wydaje mi się, że taka jest prawda i samemu trzeba szukać rozwiązania, wg nas, najlepszego. Jak to kiedyś powiedział Pratchett, w jednym z wywiadów: to jak z malarstwem, kiedy spytasz się malarza, czemu na obrazie użył niebieskiego, powie Ci, że tylko niebieski tam pasował. Sama musisz wiedzieć, co będzie najlepsze dla twojego dzieła.

W końcu, dobre książki, w tej kwestii, wyglądają przeróżnie, od skrajnego minimalizmu w dialogach, do skrajnego maksymalizmu - grunt by było tak, jak chcesz i by się to dobrze czytało.

Nie sądzę, aby istniał matematyczny wzór na dobrą książkę - właściwie, szkoda, to pewnie bardzo ułatwiłoby nam sprawę. Nistety, ze względu na jego brak musimy jakoś radzić sobie sami. Trzeba - metodą prób i błędów - wypracować w swojej twórczości równowagę pomiędzy opisem i dialogiem, tak, aby z jednej strony dawać czytelnikowi odpowiednią ilość informacji, by łatwo mógł sobie wszystko wyobrazić, a z drugiej, by nie zanudzić go przesadnie długimi opisami. Proporcje dialogów i opisów to zwykle kwestia indywidualnego stylu pisarza, więc pozostaje tylko ćwiczyć.

Dzięki, ja też mam podobne odczucia. Niedawno jednak znajomy, który studiuje polonistykę powiedział, że jakiś wykładowca przedstawiał im zasady pisani książki i tam mówił o tych proporcjach między dialogami i opisami. Ja z kolei często w dialogach i obok nich staram się przedstawić także inne rzeczy, więc uważam, że dodatkowy opis postaci byłby niepotrzebny. Mnie np drażni, kiedy czytam w książce, że ktoś spojrzał w jej niebieskie oczy i odgarnął w tył kosmyk czarnych włosów, a dwa zdania dalej czytamy, że jakaś Ona miała czarne włosy i niebieskie oczy. Uważam, ze opis postaci można pokazać na pierwszy sposób i to już wystarczy. Można to też wrzucić w dialog itd.

Ale chciałam się dowiedzieć, co Wy pisarze, weryfikatorzy i przyszli pisarze oraz obecni czytelnicy o tym sądzicie. I jak to jest u Was z tym pisaniem, dzięki raz jeszcze za informacje i uwagi.

Mam podobny problem co Ty, jednak przestałam się tym jakoś szczególnie przejmować. Taki jest mój styl i wolę się z tym pogodzić niż na siłę wciskać epitety gdzie popadnie Ograniczam się do prostych opisów, bo nie mam niestety plastycznego języka. Podziwiam tych, którzy z głupiej fryzury bohaterki potrafią zrobić "kaskadę złocistych loków mieniących się w promieniach lipcowego słońca, opadających miękko na ramiona..." itd. itd.



A propos, myślę, że ten filmik idealnie pasuje do tematu naszej dyskusji





Chyba wolę mimo wszystko moją lakoniczność niż przerysowane metafory

Świetny skecz

Agnieszka Cupak pisze:Niedawno jednak znajomy, który studiuje polonistykę powiedział, że jakiś wykładowca przedstawiał im zasady pisani książki i tam mówił o tych proporcjach między dialogami i opisami.

Po prostu ręce opadają.



Można tę sytuację porównać do próby przedstawienia wzoru na obecność koloru żółtego w dobrej pracy malarskiej...

Dlatego pytam tu, bo wiem, że dostanę prawidłową odpowiedź. Dzięki

Najstarsza rada, jaką mogę tu przytoczyć, to wymyślony jeszcze przez greckiego filozofa złoty środek. Właśnie tego powinno się poszukiwać - równowagi między dialogami a opisami.



Skecz rzeczywiście bardzo fajny

W dziedzinie pisania co prawda raczkuje,ale powiem z wielkiego doswiadczenia wynikajacego z przewertowania dobrych kilku dziesiatek polskiej i zagranicznej fantastyki,ze najlepiej tresci na przykladzie pisania Borowskiego(choc jak wiadomo powiesci nie pisal) Lapidarnosc = wieksza wymowa. Czyli parafrazujac przedmowce podpisuje sie pod zdaniem,ze lepsza jest lakonicznosc niz przerysowane metafory.

[ Dodano: Pią 17 Kwi, 2009 ]
Ze najlepiej sprawdza sie sposob opisywanie czegolwiek na przykladzie pisania Borowskiego*



Przepraszam z gory za spam,ale najwidoczniej jestem technicznie uposledzony,bom nie znalazl edycji posta. :-)

[ Dodano: Sob 18 Kwi, 2009 ]
Jeszcze raz ja.Chodzilo mi o Różewicza. Przepraszam za pomylke

W "Pachnidle" na 200 stron powieści jest chyba parę dialogów, a od książki nie można się oderwać. Czyli jak ktoś umie ciekawie pisać, to i bez dialogów spłodzi elektryzujące dziełko. A jak ktoś nie potrafi, to nie pomoże stosowanie proporcji dialog-opis, uznanych przez jajogłowych teoretyków za idealne.

W "Zewie Cthulhu" Lovecrafta nie ma ani jednego dialogu. Inna sprawa, że książka nie podobała mi się, a inna - że autor przeszedł do historii jako wybitny pisarz

...wybitny pisarz, który dialogów pisać nie umiał.



Kto czytał "Pamiętnik rzemieślnika", ten zna przykłady iście idiotycznych dialogów wychodzących z pod ręki Lovercrafta. Miał jednak pewną zaletę, co odróżniało go (i odróżnia dalej) od wielu innych pisarzy i, rzecz jasna, amatorów takich jak my: zdawał sobie sprawę ze swej dialogowej ułomności i przyznawał się do niej, więc dialogi po prostu omijał, zamiast je partolić.

Osobiście uważam jednak, że to złe podejście - w końcu wszystkiego można się nauczyć.



Bin, ja zaczynałem "Góry szaleństwa" i nie dałem rady. Wykończył mnie ten mistrz. Może kiedy indziej spróbuję coś jego przeczytać...

Ja też po przeczytaniu paru opowiadań Lovecrafta zapytałem siebie: co za ludzie, w mordę jeża, mówią, że to "interesujący autor"? Przytoczyłem go tu tylko jako przykład, że nie ma matematycznego wzoru na relację dialog-opis, bo chociaż Lovecraft. stawiał je w proporcji 1:0, to odcisnął swoją mordkę na literaturze, ale też na kulturze w ogóle.



Ja tam dialogów daję od cholery, nie wiem nawet, czy nie za dużo. Uważam, że to najlepszy sposób, żeby uzewnętrznić bohaterów. Ale czasami nadchodzi taki moment, kiedy trzeba zamknąć usta ludziom i dać pięć minut narratorowi, co czasem sprawia mi sporawy problem

Ech, w dialogu można przekazać mnóstwo rzeczy. I wtedy znika problem zbyt szczegółowych opisów. Sposób wypowiadania się bohaterów to jedno, ale w opis dialogu lubię wplatać ich myśli. Na przykład:

- Podwójną whiskey z colą… Nie, normalną, bez coli.

- Podać? – Ewa uniosła brwi, czekając na jakikolwiek zwrot grzecznościowy.

- Tak, poproszę. – Uśmiechnął się, maskując zażenowanie.

Może to nie jest cud, miód i orzeszki, ale w taki sposób lubię podkreślać charaktery. Lepiej tak, niż "Adam był taki i taki". Zresztą, sama się nad tym męczyłam jakiś czas. Nagle przyszło, w miarę pisania, tak mi wygodnie