Latest post of the previous page:

Grimzon pisze:A w jaki sposób można?

W DDC (Dawnych Dobrych Czasach), gdy książka się czytelnikowi/krytykowi nie podobała, zwykł on pisać jej niepochlebną recenzję. W recenzji takiej przedstawiał rzeczowo swe zarzuty - i nie były to zarzuty wynikające z "widzimisia", lecz zarzuty obiektywne. Czyli - w recenzji nikt nie napisałbym na samym początku, że opisanie przez autora promieni słońca w ten czy inny sposób jest złym pomysłem, gdyż recenzja taka zostałaby uznana za niepoważną.

W internetowych "recenzjach" przechodzi natomiast wszystko - jak widać na przykładzie "analizy".

Grimzon pisze:Przecież tekst gdyby został wrzucony na to forum byłby przez weryfikatorów przejechany w ten sam sposób.

Śmiem twierdzić, że w sposób co najwyżej podobny - a i to muszę doprecyzować, gdyż podobieństwo owo byłoby raczej powierzchowne i ograniczone do metody, nie zaś treści. Jakoś nie widziałem, by kogoś tu Weryfikatorzy wyśmiewali w taki sposób...

Grimzon pisze:A co do wypowiedzi z tamtego forum, w ich ustach brzmi dziwnie (żeby nie użyć słowa hipokryzja) biorąc pod uwagę co robi się z tekstami w dziale "ZakuŻona planeta". Dlaczego nie ma tam takich obrońców ? A wiem tak można tylko nowych, a larum podnosi się jak ktoś bierze się za opublikowanych.

Nie wiem co się tam robi w jakim dziale, ale hipokryzja to by była dopiero jakby użytkownik, który napisał o krytykowaniu Biblii sam dopuścił się podobnej "krytyki", jak Państwo Analizatorstwo. Nie wiem, czy tak jest, ale nie sądzę...

Druga sprawa - dość ważna - ja absolutnie NIE bronię samego Ziemiańskiego. Nie czytałem Achai (Achaji?), więc niby jak miałbym go bronić? Nie bronię też ogółu autorów publikowanych, bo wcale nie sądzę, że są nieomylni - jak któryś popełni gniota, dobrze byłoby go usadzić... Jedyne, co mnie się nie podoba to modus operandi internetowych "krytyków", gdyż nie jest on bynajmniej stosowany tylko w odniesieniu do pisarzy mniejszej i większej rangi. Mnie samemu wydaje się, że tego rodzaju "krytycy" próbują w jakiś sposób dowartościować się mieszając z błotem teksty innych. Jest to tym łatwiejsze, że ich opinie nie są zwykle poparte niczym więcej ponad ich własne opinie. Naprawdę każdy tekst dałoby się w ten sposób "skrytykować" i "przeanalizować".

Słowem - popełnić taką "analizę" potrafiłby każdy w miarę rozgarnięty człowiek. Napisać rzetelną recenzję bez wyzłośliwiania się? Cóż, to już chyba zbyt trudna dla niektórych sztuka...

A żeby nie było całkiem nie na temat - nadal uważam, że jak autor pisze ładnie to może sobie i bzdury wierutne wypisywać.

No cóż - nie jestem fanką Ziemiańskiego, Achai nie doczytałam do końca, gdyż mnie nie wciągnęła, lecz uważam, że nie ma sensu krytykowanie metodą czepiania się zdań wyrwanych z kontekstu. To nie jest krytyka, lecz krytykanctwo. W takich pseudorecenzjach nie znajdziemy nic o książce jako całości; jej kompozycji, fabule, sposobie poprowadzenia akcji, umiejętności (albo jej braku) kreowania przekonujących bohaterów - jest zabawa w to, kto celniej autorowi dokopie, wykorzystując pojedyncze zdania z jego tekstu.
Ziemiański wiedzę ogólną ma niewątpliwie znacznie większą, niż jego recenzentki i znakomicie zdaje sobie sprawę z tego, że system feudalny (a taki wprowadził w Achai) nie był strukturą logiczną, że współistniały w nim elementy sprzeczne. Można być równocześnie następczynią tronu i lekceważoną dziewczyną. Można być władcą suwerennym i skrępowanym nie tylko bieżącą polityką, lecz całym zespołem obyczajów, tradycji i zwykłych przesądów, można być wreszcie władcą nieudolnym, utrzymującym się na tronie przez długie, długie lata. Wolno Historii tworzyć takie sytuacje, wolno i Ziemiańskiemu. Jako zawodowy historyk kultury w ogóle nie zwróciłam uwagi na to, co zarzucają autorowi recenzentki, gdyż dla mnie są to rozwiązania całkowicie do przyjęcia. Społeczeństwo to nie silnik samochodowy, w którym wszystkie części muszą być idealnie dopasowane, gdyż inaczej nastąpi krach. Owszem, Ziemiański mógłby być bardziej precyzyjny, szkicując tło głównego wątku; czyni to zbyt pospiesznie i miejscami grubą kreską, trochę na odczepnego, lecz generalnie - punkt ciężkości krytyki przesunąłby się wówczas w sfery pominięte przez recenzentki kompletnym milczeniem.
Przyjęta przez nie metoda naprawdę nie jest dobrym punktem wyjścia dla sensownej krytyki. Aktywność recenzentów z tamtego forum przewinęła się już zresztą, jako punkt odniesienia, w którymś z wątków na Wery. Napisałam wówczas parę zdań nieprzychylnych o "krytyce" jakiegoś tekstu z bloga, a teraz widzę, że choć recenzentami Ziemiańskiego są inne osoby, to zasada działania jest taka sama.
Takie czepianie się zdania po zdaniu ma sens, jeśli to jest zwykła obróbka korektorska i redakcyjna - czyli to, co jako weryfikatorzy robimy z tekstami wrzucanymi na Wery. Trudno podziwiać rozmach wyobraźni autora, jeśli tekst roi się od błędów gramatycznych i logicznych, a fabuła wskazuje na oczywistą nieznajomość realiów czy to epoki, czy życia, po prostu. Wtedy trzeba takie miejsca wskazać palcem; trudno, czujmy się jak w szkole, są to przecież teksty szkoleniowe. Jest to jednak postępowanie zupełnie inne, niż pisanie recenzji (niechby nawet mocno krytycznej) skończonego, a już zwłaszcza opublikowanego tekstu.
Wracając do wątku głównego, czyli na co może pozwolić sobie autor: Ziemiański, owszem, nie grzeszy finezją w opracowywaniu detali tła. Cóż, Ursulą Le Guin nigdy nie był. Czy to jest podstawowy mankament jego książek, a więc coś, co rzeczywiście odrzuca czytelników? Śmiem wątpić...

Biorąc pod uwagę fakt, że "Achaja" stała się bestsellerem, nie sądzę, aby odrzucała ogół czytelników. Odrzuca niektórych. Jak każda, nawet najlepiej napisana książka. Przeczytałem trzy tomy i byłem zachwycony umiarkowanie. Niektóre rzeczy mi się podobały ( na przykład genialna IMO idea szermierzy natchnionych), inne - nie. Krytykować można każdego, także dobrych pisarzy, takich jak Ziemiański. Na pewno jednak nie w taki sposób jak na tamtym forum, bo tego typu krytyka ( a raczej "krytyka") więcej mówi o "recenzentach" niż obijanym przez nich autorze. Rubia słusznie zwróciła uwagę na różnicę między wiedzą autora ( w tym wypadku Ziemiańskiego, ale samo zjawisko jest dość rozpowszechnione), a krytyków. Różnicę zdecydowanie na korzyść autora. Dlatego traktowanie Ziemiańskiego przez anonimowe panienki jako kretyna jest - mówiąc delikatnie - nieporozumieniem. IMO "Achaja" nie należy do najlepszych tekstów Ziemiańskiego, ale od tego stwierdzenia do jechania autora równo z poziomem gleby, droga daleka. Autorzy popełniają błędy. Bywa. Od merytorycznych po logiczne. Ok. Jednak zdarza im się także bawić konwencją, kiczem, puszczać ironiczne oczko do czytelnika. O ile są dostatecznie inteligentni i wykształceni. Ziemiański jest. Tylko aby to dostrzec potrzeba pewnej wiedzy. Wiedzy której zdaniem fahrenheitowców "recenzentkom" zabrakło. Nie chcę tu powiedzieć, że to jakaś powieść z kluczem, skąd! Ale z cytowanej recenzji widać, że autorki zasiadły do niej z gotowym planem i plan ten zrealizowały w 200% niczym socjalistyczną pięciolatkę... Widać też wyraźnie, że wzorowały się na fahrenheitowych "ZakuŻonych warsztatach", jednak tam oceniali ludzie posiadający dużo większą wiedzę i umiejętności. No i glebione teksty były stuprocentową grafomanią. Stąd można było zastosować taką, a nie inną konwencję ich oceny. Konwencję której do omawiania tekstów niegrafomańskich stosować się nie godzi.

E: literówki.

Zabiorę głos - a co mi tam!)

Zajrzałam na rzecz nazwaną analizą i oniemiałam - to nie leżało nawet obok zabiegu nazywanego w kołach zaprzyjaźnionych profesjonalistów analizą literacką (interpretacyjną, eksplikacją, wsio ryba). Można by to zajwisko nazwać literaturą (utworem) krytycznym. Pararecenzją. Właściwie pierwszoplanowe role zagrały obie dziewczyny i promowały siebie, własną erudycję. Wiem, co mówię, bo na forach uwielbiam takie "recenzje - niby analizy " pisać. One mnie bawią, a tekst poddawany tej operacji jest kompletnie nieistotny (inna sprawa, że stosuję to - jak powiedział Navajero - do tekstów samych w sobie odjazdowych). Taką formę rozmów recenzenckich słuchacze radia, którzy żyli 30 lat temu kulturowo aktywnie i słuchali "60 minut na godzinę", spotykali w "Fajny film wczoraj widziałem. Momenty były? No masz!" (nie mogę sobie przypomnieć jaki to miało tytuł)

[ Dodano: Czw 09 Sie, 2012 ]
przypomniałam sobie tytuł : Paramęt pikczers czyli kulisy srebrnego ekranu - (potem nastepował ryk lwa imitowany paszczą i zaczynali "Fajny film wczoraj...)

Ale Paramęt pikczers było zabawne, a odzywka - Momenty były? - Maaasz! stała się w pewnych środowiskach bon-motem. W tych popisach panien recenzentek nie zauważyłam jednak nic, co by zapadało w pamięć. Modus operandi może jest podobny, ale efekty...

rubia pisze:Modus operandi może jest podobny, ale efekty...

Wiem, wiem... nazywałam, nie wartościowałam.
W wypowiedziach tamtych dziewczyn nie było finezji (która była w tekście Ziemiańskiego i dlatego gasły), poza tym nie było konstrukcji - zaczęły linearnie fragment po fragmencie - nie było planu kompozycyjnego - nie było problematyki - w sumie stało się to nudne jak zbieranie grzybów na stoisku w hipermarkecie

Navajero pisze:Wiedzy której zdaniem fahrenheitowców "recenzentkom" zabrakło.

Navajero pisze:Niektóre rzeczy mi się podobały ( na przykład genialna IMO idea szermierzy natchnionych),

Czy naprawdę mówimy o tych samych szermierzach natchnionych którzy są tacy niepokonani że potrafią powstrzymać sami całą armię przeciwnika (z małą pomocą kolegów żeby stosunek sił był odpowiedni). A jednocześnie jeden daje się zatłuc kijami przez 2 dorosłych i grupkę dzieci. Natomiast drugi 6 lat siedzi w obozie pracy (hmm może lubi wcinać robaki, pracować ponad siły, a może dlatego że dzięki swojej pozycji pomimo niedogodności ma dostęp do nowych młodych achajek ).

Nie chodzi mi o opisy, działalność czy losy szermierzy, a samą ideę. Dokładnie jak napisałem. Istnienie stanu umysłu który pozwala szermierzowi wyjść poza technikę i możliwości fizyczne i dokonać ( w zasadzie nie wiadomo w jaki sposób) niemożliwego.

Navajero pisze:Istnienie stanu umysłu który pozwala szermierzowi wyjść poza technikę i możliwości fizyczne i dokonać ( w zasadzie nie wiadomo w jaki sposób) niemożliwego.

Byyyło, pięć lat przed Ziemiańskim. Goodkind.

Wszystko kiedyś już było. Rzecz w przedstawieniu sprawy.

Byyyło, pięć lat przed Ziemiańskim. Goodkind.

I 15 lat przed nim rycerze jedi.

Natomiast niekonsekwencja nawet w tym u Ziemiańskiego wyłazi.