Latest post of the previous page:

"Można jednak, nawet jej nie ujawniając, taką historię opracować, choćby z grubsza, co da opowiadaniu fundament ułatwiający zachowanie wewnętrznej spójności świata przedstawionego." - zdecydowanie popieram. Bez historii świata i historii bohatera nie poznamy wystarczająco dobrze jego motywów i nie osiągniemy odpowiedniej spójności jego zachowań i zachowań innych.



Co innego ile z tego mają wiedzieć czytelnicy - tylko tyle żeby nie narobić im mentliku.

Nie przedstawiał bym historii od "war never changes..." chociaż ten fantastyczny cytat miał swoje dobre chwile. Wejście od razu w akcję i odsłanianie powoli fragmentów świata poprzez dialogi, myśli i wspomnienia zgorzkniałego bohatera daje odpowienią dozę suspensu.

Martinezz123 pisze:Wejście od razu w akcję i odsłanianie powoli fragmentów świata poprzez dialogi, myśli i wspomnienia zgorzkniałego bohatera daje odpowienią dozę suspensu.

w 'galeonach wojny' poznajesz historię miasta i arendta podczas jego wędrówki przez miasto - ergo zamiast pół strony (minął rynek i wlazl do portu) masz z 10 kartek opisujących po kolei każda brame, kamiennice, etc.



i o ile przez jakiś czas to jest ok. w takim np. 'diable łańcuckim' jak pana komude poniosło wraz z jazda konną dydyńskiego i szlachcianki tak autor byl uprzejmy przeciagnąc czytelnika za końmi po pagórkach, lasach i innych ostępach aż do znudzenia.



fajnie jest poznac przeszłośc bohaterów, ale - jak np. u wagnera - dawkowanie po kawałku wspomnień kane'a albo ludzi mu towarzyszacych daje lepszy efekt niz zarzucenie czytelnika lawiną informacji, spod której się nie wygrzebie.