Na początek wycinki z Orbitowskiego (Cyberpunk):
… cyberpunk jako prąd umysłowy jest intelektualnie martwy. Z całej konwencji została tylko estetyka.
… teksty cyberpunkowe straciły rację bytu: pesymistyczne z definicji, a więc z definicji jednostronne, a więc z definicji nieprawdziwe. Można było robić filmy o androidach skaczących po dachach i o policjantach-odludkach ciętych z szablonu Raymonda Chandlera, którym dodano tylko „elektroniczne wszczepki”, cokolwiek to miało być, i o wiele większą spluwę niż ta, o jakiej kiedykolwiek mógł marzyć Philip Marlowe. Można było pokazywać kolejne skynety zagrażające człowieczeństwu w sieci. Ale było to już tylko odgrzewanie pustych motywów, odkurzanie niepotrzebnych dekoracji.
… literacko polegało to na tym, żeby wziąć rekwizyty ze współczesności i dodać im tylko przedrostek mega- lub turbo-, zmienić numer generacji używanego przez bohaterów sprzętu, podkręcić oznacznik numeryczny, żeby w fikcyjnej przyszłości, na kartach książki, uczynić egalitarnym to, co we współczesności wciąż stanowiło domenę elit. To po co nam taki cyberpunk, skoro w nim żyjemy?
… literacki cyberpunk nigdy nie odważył się na krok w artystyczną dojrzałość.
… cyberpunk s-c to tylko kolejna oparta na scenografiach moda

Wiem, można tak zdisować każdy gatunek SF (i spokojnie iść krok dalej, czyli zaatakować całą resztę) ale to nie zmienia faktu, że jest w tym dużo prawdy. Czy, pisząc, bierzecie to pod uwagę?

Mózg mi spuchł od tej rozkminy. Muszę to przemyśleć. Baaari! We no się wypowiedz!

Nie zgodzę się. Na pewno Orbit ma rację, że zdechł cyber w ortodoksyjnej postaci, gdzie był kierunek na technikę.
Ale wciąż żywy jest mix cyber z czymś. No przecież niektóre teksty Jacka Dukaja, Pawła Majki, ostatnio czytałem bardzo dobrą książkę Cezarego Zbierzchowskiego, Holocaust F"... tyle że to nie tylko i nie tyle cyber, ile miks z np. social fiction czy czymś tam.
Świetne są niektóre opowiadania Chianga, wywodzące się korzeniami z cyberpunku - vide "Cykl życia oprogramowania", nagrodzony Nebulą czy Hugo. Rewelacja. Jest McDonald, nie znam go, ale zbiera dobre opinie...
Więc - nie.

Nie wiem, czy mam rację, ale dla mnie cyberpunkiem są też teksty zahaczające o biologię, a to teraz literacko dużo ciekawsza dziedzina niż informatyka.
Czyli dla mnie cyberpunkiem jest np. Trylogia ryfterów Wattsa albo np. opowiadanie "Falstart" Podrzuckiego w jednej z ostatnich Nowych Fantastyk - czyli science fiction bez typowych gadżetów "hard SF" czyli lotów w kosmos czy Obcych (chociaż siłą rzeczy ludzka OBECNOŚĆ w kosmosie tam może być, bo ludzie SĄ obecni w przestrzeni kosmicznej).

Orbitowski... prawi głupoty. End of story.






Grimzon: edycja wulgaryzmu

Cranberry - tak, nie znam co prawda trylogii ryfterskiej, wciąż przede mną, ale "Ślepowidzenie" i niektóre opowiadania z "Odtrutki" dla mnie ewidentnie wpisują się w postcyber, u Wattsa pomieszany właśnie z biotechnologiami.

Onamor - nie. Prości naśladowcy Gibsona dzisiaj są śmieszni. W tym sensie ma rację. Tylko - skoro to nie jego ulubiony gatunek - nie śledzi zmian. Ja mam wrażenie, że po dekadzie letargu, coś wróciło. Mniejsza o definicje.

Zawsze wydawało mi się, że cyberpunk klasyczny high-tech traktował, wraz z low-life, jako tło dla historii o dystopiach i anty-utopiach oraz anty-bohaterach bezsilnie walczących z systemem. O ironio, jakże wspaniale wpasowuje się to w fabułę 1984, napisanego jeszcze w '49. Dla mnie to Orwell zdefiniował ten gatunek. O ironio, po raz drugi, Neuromancer, który nadał mu konkretną formę, wyszedł właśnie w '84. Ale dość ciekawostek.

Problem ze współczesną literaturą cyberpunku w moich oczach polega na tym, że mogłaby równie dobrze być literaturą współczesną po prostu - bo high-tech mamy, low-life mamy, a i sytuacja polityczna nie jest różowa. Ale dla mnie klasyczny cyberpunk mówił także o transhumaniźmie i granicy między maszyną a człowiekiem, temat jak najbardziej aktualny. Teraz chyba jak nigdy, bo jesteśmy wreszcie bliżej inteligentnych komputerów niż Lovecraftowskich mózgów w słoikach. Dlatego jestem zdania, że mości Orbitowski bredzi.

Onamor pisze:Orbitowski... prawi głupoty. End of story.

uncle.kat pisze:Dlatego jestem zdania, że mości Orbitowski bredzi.

Cały dowcip polega na tym, że cytowane fragmenty pochodzą z opowiadania "Cyberpunk" - wypowiada je główna bohaterka. Orbitowski robi świetną rzecz w tym tekście: opko jest potwierdzeniem stawianej przez bohaterkę tezy (czyli jest "inne" niż pulpowaty sposób przedstawiania cyberpunku; inne, znaczy lepsze, bardziej rozbudowane, atakujące gatunek na zupełnie innym poziomie). Orbitowski idzie krok dalej z dowodem: gdy w tekście pojawia się sztampowy atrybut (Glock), to opko wyraźnie dryfuje na mieliznę, wytraca początkowy pęd. Super.

Więc, moim zdaniem, Orbitowski ma zwyczajnie rację. Warto odrzucić dekoracje, gadżety i estetykę noir, by odświeżyć gatunek, bo inaczej staniemy przed ścianą. Rację ma też Romek, pisząc, że wciąż żywy jest mix cyberpunku z innymi gatunkami - to klasyczne odświerzanie. Ponieważ dotyczy to również literatury ogólnie, dlatego w pierwszym poście zadałem pytanie: czy zwracacie na to uwagę?.

Filip pisze:Cały dowcip polega na tym, że cytowane fragmenty pochodzą z opowiadania "Cyberpunk"

A to już zmienia postać rzeczy, bo nie mamy do czynienia z krytyką gatunku, a sprytnym narzędziem literackim. Będę musiał rzucić okiem, bo gatunek jest jednym z bliższych mojemu sercu.

Ja się boję pisać cyberpunk (mixowaty), bo mniej więcej wiem, jakby go trzeba napisać - to ponad moje umiejętności :(
Ale zwracam jako czytelnik. I bywa, że doceniam

Romek Pawlak pisze:mniej więcej wiem, jakby go trzeba napisać

Pierwsze skojarzenie, po skonsultowaniu z listą Romkowych dzieł opublikowanych, oko pada na powieści dla najmłodszych - cyberpunk dla czytelników z przedziału 8-12. I za grosz w tym złośliwości, jestem zafascynowany tym pomysłem.

Przyznam, że nie myślałem o tej kategorii wiekowej w ogóle, zafiksowany na dorosłych... ale zabiłeś mi niezłego klina. Bo ja nawet coś tam dziergam aktualnie z techniką w tle, tyle że to niewiele ma wspólnego z cyberkiem, natomiast - rzeczywiście, gdyby dobrze tekst opracować od strony koncepcyjnej...
Chyba potrzebuję konsultanta

Filip pisze:Cały dowcip polega na tym, że cytowane fragmenty pochodzą z opowiadania "Cyberpunk" -

Od początku nie dawało mi to spokoju. Czy aby nie mylisz autora? Bo takie opowiadanie, właśnie o tytule "Cyberpunk", napisał Michał Cetnarowski... a Orbita nie znam, co mi nie przeszkodziło dyskutować o istocie sprawy

Romek Pawlak pisze:Od początku nie dawało mi to spokoju. Czy aby nie mylisz autora? Bo takie opowiadanie, właśnie o tytule "Cyberpunk", napisał Michał Cetnarowski... a Orbita nie znam, co mi nie przeszkodziło dyskutować o istocie sprawy

Osz, matko! Masz rację! Skąd mi się ten Orbitowski wziął? :oops:
Problem zostaje, tylko autor się zmienia. Przepraszam.

Filip pisze:

Onamor pisze:Orbitowski... prawi głupoty. End of story.

uncle.kat pisze:Dlatego jestem zdania, że mości Orbitowski bredzi.

Więc, moim zdaniem, Orbitowski ma zwyczajnie rację. Warto odrzucić dekoracje, gadżety i estetykę noir, by odświeżyć gatunek, bo inaczej staniemy przed ścianą. Rację ma też Romek, pisząc, że wciąż żywy jest mix cyberpunku z innymi gatunkami - to klasyczne odświerzanie. Ponieważ dotyczy to również literatury ogólnie, dlatego w pierwszym poście zadałem pytanie: czy zwracacie na to uwagę?.

Wiemy już, że nie Orbitowski, a Cetnarowski. Co do wpisu - pozwalam się z Tobą Filip niezgodzić!
Problem można obejść przy pomocy talentu - bo ja akurat znam świetne opowiadanie, które na maksa zżyna dekracje, gadżety, estetykę Soldier of Fortune - tak wszak obecną w cyberpunku.
Co natomiast decyduje o wysokim poziomie tekstu? Talent autora. Andrzej Sapkowski - Battle dust. Polecam!

Offtop - CD PROJEKT RED przygotowuje ponoć grę Cyberpunk, która będzie "dziać się" w świecie Cyberpunk 2020, Mike'a Pondsmitha.

Pozdrawiam