Moderatorzy: Poetyfikatorzy, Weryfikatorzy, Moderatorzy, Zaufani przyjaciele
Ostatnio znalazłem kilka ciekawych rzeczy w "Uczeń Skrytobójcy" - jak wykopię (o ile mi się zechce po to sięgnąć) to też napiszę 
Była to jedna z tych częściowo, nie całkiem jeszcze murzyńskich przecznic Central Avenue. Właśnie wyszedłem z pewnego trzyfotelowego fryzjerskiego zakładu, w którym według przypuszczeń agencji mógł pracować jako zmiennik fryzjer nazwiskiem Dimitrios Aleidis. Błaha sprawa. Jego żona gotowa była wydać trochę grosza, żeby go mieć z powrotem w domu.
Nie ma to jak naiwne wprowadzenie: dzień był ciepły / ładny / deszczowy / *niepotrzebne skreślić.Dzień był ciepły, już prawie koniec marca, stanąłem przed fryzjernią i podniosłem oczy na jaskrawy neon lokalu “U Floriana" z pierwszego piętra.
Neonowi przyglądał się jakiś facet. Spoglądał na zakurzone okna w ekstatycznym skupieniu, jak imigrant z Europy, który pierwszy raz ujrzał Statuę Wolności. Był to olbrzymi mężczyzna, mniej więcej sześć stóp i pięć cali wzrostu i gruby jak cysterna na piwo. Stał kilka kroków dalej. Ręce zwiesił bezczynnie, spomiędzy olbrzymich paluchów dymiło mu zapomniane cygaro.
Zwinni, cisi Murzyni mijali go w pośpiechu, nie zatrzymując się, obrzucając ukradkowymi spojrzeniami. A było na co spojrzeć. Miał na sobie włochaty kapelusz borsalino, szarą sportową marynarkę z samodziału z białymi golfowymi piłeczkami zamiast guzików, brązową koszulę, żółty krawat, szare flanelowe spodnie w kant i buciki z krokodylej skóry, ozdobione białymi rozpryskami na noskach. Z kieszonki na piersiach kipiała mu chusteczka tego samego jaskrawożółtego koloru co krawat. Za wstążką kapelusza tkwiło kilka farbowanych piór, i to już była przesada.
Nawet na Central Avenue, na której tłum wcale nie jest szary, wyglądał mniej więcej tak dyskretnie jak na przykład tarantula na biszkoptowym cieście. Był blady i nie ogolony.Zawsze zresztą wyglądałby na nie ogolonego. Miał kędzierzawe czarne włosy i gęste brwi prawie zrastające się nad grubym nosem, uszy jak na mężczyznę tej postury małe i zgrabne, a oczy błyszczące prawie tak, jakby były zasnute łzami, co się często zdarza przy szarych oczach.
Czyli - laboratoryjna poprawność nie jest warunkiem niezbędnym do sukcesu, potrzebne jest też kilka innych rzeczy. Charyzmatyczny tekst obroni się, mimo potknięć.zuzanna pisze:Panie i panowie, Raymond Chandler, żegnaj laleczko, w tłumaczeniu Ewy życieńskiej. Gros wymienionych niezręczności zwalam na tłumaczenie (niestety) i chyba niechlujną korektę. Ale...
Przydałoby się trochę to oszlifować a jednak - jest to jedna z najlepszych, najsłynniejszych i wywierających najsilniejszy wpływ na literaturę w swoim gatunku pozycji
Bo leży u podstaw nowego podgatunku kryminału. Twórcy wyznaczający nowe kierunki zawsze znajdą miejsce w panteonie literackich bogów.
> Lepiej być pierwszym niż lepszym 
To imię i to nazwisko miało moc czarodziejską. Ono tu odsłaniało dawne, wiosenne poranki i letnie dni, których już nie ma na ziemi. Miała znowu siedemnaście lat i tę radość w sercu, której już nie ma na ziemi. Wiedząc o tym doskonale, że to jest gruby i śmieszny nonsens, była znowu sobą, dawną, młodą dziewczyną. Kochała znowu Szymona Gajowca, sekretnie, skrycie, na śmierć - jak wtedy. Była znowu na śmierć kochana przez tego wysmukłego, pięknego młodzieńca - jak wtedy. Przeżywała swój niemy romans. Czeka znowu na jego wyznanie - długo, tęsknie. Ale on nie powiedział jej nigdy ani słowa! Ani jednego westchnienia, ani jednego półsłóweczka! Tylko w tych ciemnych, głębokich oczach jego płonie miłość.
Też mi się wydaje, że to zabieg celowy. Ale nie uważam, żeby był to środek literacki niezwykły i niezrozumiały. Przemyślane powtarzanie wyrazów ma na celu ich podkreślenie, wzmocnienie. Kilkakrotne zastosowanie, np. słowa "znowu", zwraca uwagę czytelnika na fakt, że pewne wydarzenia są czymś co już kiedyś miało miejsce i teraz powraca.Dziwne zazębianie się tych powtórzeń podsuwa mi myśl, że jest to zabieg celowy. Pytanie tylko: po co? Czy to jakiś niezwykły środek literacki niezrozumiały dla maluczkich?
Masz na myśli cytowany przez Ciebie fragment, czy zauważyłaś to w innej części powieści? Ja, w każdym razie, w powyższym tekście nie widzę błędów. Chociaż językoznawcą nie jestem i mogę się mylić.Teraz jeszcze zauważyłam, że autor miesza czasy, przeszły z teraźniejszym.
Też mi się wydaje, że to zabieg celowy. Ale nie uważam, żeby był to środek literacki niezwykły i niezrozumiały. Przemyślane powtarzanie wyrazów ma na celu ich podkreślenie, wzmocnienie. Kilkakrotne zastosowanie, np. słowa "znowu", zwraca uwagę czytelnika na fakt, że pewne wydarzenia są czymś co już kiedyś miało miejsce i teraz powraca.