Obudziłem się w tym szarym, ciemnym pokoiku na 4 piętrze opuszczonego budynku. Pistolet, jak każdego dnia leżał na brązowo-szarej szafce obok trumny na której wyryte były moje inicjały- M.N. Wstałem, w pokoju panowała straszna duchota, podeszłem do okna chcąc je otworzyć i w tym momencie usłyszałem kroki na starych skrzypiących schodach.

W pewnym momencie rozległa się cisza, stukot ustał i rozległ się przeraźliwy sygnał syreny.

Podbiegłem do drzwi i zachowawczo otworzyłem je i ujrzałem...

***

Otworzyłem oczy i usłyszałem:

-dzień dobry kochanie, dzieci już wysłałam do szkoły, ja uciekam do pracy-powiedziała cieniutkim głosem mała brunetka.

-dzień dobry- odpowiedziałem lekko oszołomiony, spojrzałem na zegarek była 7.00 PM

-Ty dzisiaj do pracy nie idziesz-zapytała się patrząc na mnie małymi szarymi oczkami.

Zawahałem się...mmm...idę- odpowiedziałem

-Nie zapomni odebrać dzieci ze szkoły-rzekła i znikła za drzwiami pokoju.

Wstałem, lekko utykając, z zupełną pustką w głowie. Rozejrzałem się po pokoju i dostrzegłem kącik ze zdjęciami. Podeszłem i zobaczyłem na tych zdjęciach mnie, tą małą brunetkę i dwójkę dzieci. Na odwrocie zdjęcia widniał napis: Kocham Cię Micheal-Tamara.

Usiadłem na łóżku, trzymają owe zdjęcie próbowałem coś sobie przypomnieć. Ręce zaczęły mi się trząść- opuściłem zdjęcia, nachylając się po nie zobaczyłem pod łóżkiem jakiś papier.

Pomyliłem się, to nie był papier ale zdjęcie, te same zdjęcie tylko...-oblał mnie zimny pot.

Zamiast mnie, jakiś inny mężczyzna obejmował Tamare- obróciłem na drugą stronę i jeszcze bardziej się zdziwiłem...ta sama dedykacja. Co się dzieje, kim ja jestem-próbowałem sam sobie odpowiedzieć.

Dodane po 16 minutach:

POPRAWKA:PODSZEDłEM

hmmm...to co BARDZ rzuciło mi się w oczy:

"w tym szarym, ciemnym..." a nie TAMTYM...? Bądź jeszcze inniejszym?

Rozległa się cisza - hmmm.... źle mi to brzmi...

A teraz tak ogólniej. Trochę za mało żeby dało się coś powiedzieć, za krótkie żebym się w to wczuł bądź mogł stwierdzić, że mi się nie podoba. Dodaj jeszcze kawałek jak masz. Jedyne co mi się rzuciło w oczy to to, że trochę chaotycznie to jest napisane...

Oj, kiepsko z interpunkcją...

Przed i po myślniku zawsze stawiamy spację! Koniecznie popraw. I zdania zaczynamy wielką literą, pewnie nie chciało ci się tego poprawiać.

No i to koszmarne 'podeszłem', dwa razy! To jest język potoczny, a w tekstach literackich używamy języka literackiego.

Lukas1 pisze:

W pewnym momencie rozległa się cisza

Raczej zaległa.

Lukas1 pisze:
-Ty dzisiaj do pracy nie idziesz-zapytała się patrząc na mnie małymi szarymi oczkami.

Poza brakiem spacji nie ma znaku zapytania.

Lukas1 pisze:
Zawahałem się...mmm...idę- odpowiedziałem

To 'mmm... idę' powinno być od akapitu i z myślnikiem.



Poza tym tekst bardzo krótki i rzeczywiście nie bardzo można sie wciagnąć, jak już napisał mój poprzednik (poprzedniczka?). Rozwiń to, co napisałeś, dopisz coś dalej i pilnuj interpunkcji. Temat nawet ciekawy, ale trzeba włożyć dużo wysiłku, zeby całośc wyszła dobrze, a nie jak jakiś gniot. życzę powodzenia.

Za mało aby móc cokolwiek powiedzieć. ten fragment pisany jest normalnie.

oczywiste jest, ze cisza nie mogła się rozlec, ale poza tym nie ma większych błędów. zauważyłam niewielką niezręczność w stylistyce zdań, aczkolwiek - jak już wcześniej mówiłam - wyjaśni sie to przy dłuższym fragmencie.

masz kłopoty z interpunkcją - jak wiele innych osób.



błędów edytorskich nie będę wypominać - nic to nie wniesie i nie może świadczyć o tekście i jego merytorycznej zawartości, a jedynie o pewnym lenistwie i lekceważeniu.



pozdrawiam i czekam na coś więcej

Lan