---
___Miałem wtedy dziewięć, może dziesięć lat. Za miesiąc miałem iść do kolejnej klasy. Pamiętam, że podręczniki odkupiłem od starszego kuzyna. Nowe były za drogie. Zresztą, każdy z moich kolegów miał używane. Zakup nowych, z których i tak się będzie korzystało tylko przez rok, był zwykłym wyrzucaniem pieniędzy w błoto. Nikogo nie było na to stać.___Jak co niedziela siedzieliśmy w dużym pokoju i czekaliśmy na obiad. Powoli dochodziła druga. Matka krzątała się w kuchni. Ja, ojciec i mój młodszy brat gapiliśmy się w stary telewizor. Chyba Elemis. Duże kwadratowe pudło zbierające masę kurzu. Nie to, co dziś. Plazma, HD, dvd i inne bajery. Ale ważne, że był. Okno na świat. Jedynka, Dwójka, czasem Polsat. Niektórzy sąsiedzi mieli satelitę i łapali ze sto kanałów. Nawet zagraniczne. To było coś. Jak któryś z kumpli miał jakimś cudem talerz, to chodziło się do niego na filmy czy po prostu zobaczyć obcojęzyczne kanały, reklamy po niemiecku i angielsku. Nikt nic nie rozumiał, ale co to kogo wtedy obchodziło.
___Podobnie było z Pegasusem. Jeden na całą wieś. Szczęściarzem, który go miał, był Antek. Dostał na komunię. Jego stary był dwa razy na saksach w Niemczech. A Pegasusa kupił podobno gdzieś w Nowocinie na rynku od Ruskich. Komputerów nikt wtedy jeszcze nie miał. Mało kto wiedział, co to tak naprawdę jest. Niektórzy do dziś nie wiedzą.
Siedzieliśmy przed telewizorem i oglądaliśmy Dwójkę. Leciały jakieś reklamy. Za chwilę miała się zacząć Familiada. To był znak, że lada moment, za kilka minut, będzie obiad. Każdy był głodny. Coś jak odruch warunkowy u psów Pawłowa. Do dziś mi to zostało. Widzę Karola Strasburgera i od razu chce mi się jeść.
___Matka zaczynała już przynosić porcje dla każdego. Poszedłem jej pomóc. Zabrałem się za talerze z sałatą. A potem za widelce i szklanki z kompotem. Poszło szybko. Ziemniaki już parowały znad stołu.
___- Piotrek, weź sprzątnij z ławy te gazety.
___- Maciuś, zostaw na chwilę te klocki i chodź jeść.
___- Nie. Nie chce mi się.
___- Co z ciebie taki niejadek? Chodź, zjemy pyszny obiad. Bo Bozia się na ciebie pogniewa i nie urośniesz. Będziesz ciągle taki mały, a wszyscy twoi koledzy będą duzi i nie będę chcieli się z tobą bawić.
___- Jedz, bo nie będziesz silny.
___- Siadaj na kolana do mamusi. Hop.
___Młody musiał się nieźle przestraszyć tej groźby, bo od razu rzucił zabawki i podbiegł do matki. Wiedziała jak go podejść. Wypróbowała to swego czasu na mnie. W końcu nikt nie chciał być najmniejszym dzieciakiem w szkole czy na podwórku. Mały znaczy słaby, nie potrafi grać w piłkę i można mu bezkarnie dokuczać.
___- Jowejek. Tam, jowejek! Mama, patrz - spojrzeliśmy wszyscy w stronę telewizora. Pokazywali właśnie jakiegoś brzdąca na małym trójkołowym rowerku. - Kup mi jowejek.
___- Za mały jesteś na rowerek. Musisz jeszcze trochę podrosnąć.
___- Nie prawda. Jestem już duzi. Prawda tata?
___- Jasne, że jesteś. Dostaniesz rowerek na urodziny, musisz tylko jeść bez marudzenia.
___Młody zaczął piszczeć ze szczęścia na cały głos. Chciał od razu chapnąć całego kotleta.
___- Spokojnie Maciuś. Jedz powoli.
___Nie mogłem zasnąć. Leżałem dobrą godzinę na łóżku i przewracałem się z boku na bok. Rodzice też jeszcze nie spali. Siedzieli w kuchni i o czymś rozmawiali. Stanąłem za drzwiami i nadsłuchiwałem.
___- Ciszej, bo dzieciaki obudzisz.
___- Czemu obiecujesz mu coś, na co cię nie stać? Przecież nie pracujesz. A z mojej pensji ledwo starcza na miesiąc. Jak ty sobie to wyobrażasz? Z czego kupimy mu ten rowerek? Za co? Naobiecywałeś mu i co teraz? Myślisz, że zapomni o tym?
___- Nie martw się, Danka. Obiecałem, że mu kupię, to dotrzymam słowa.
___- Jasne. A z czego? Przypomnę ci, że nie masz żadnej stałej pracy. Skąd weźmiesz pieniądze? Ukradniesz?
___- Mówię ci, że kupię mu ten rowerek. Uczciwie.
___- Akurat! Jak nawet na cukierki nie jesteś w stanie odłożyć dla dziecka. Tylko wszystko musisz na to piwsko wydać, jak ci już czasem jakaś fucha trafi!
___Ojciec nie odpowiedział. Wyszedł do ogródka.
___Akurat stałem na bramce. Był remis i szykowały się karne. Graliśmy niby tylko o złote kalesony, ale nie chciałem przegrać. Tamci byli z sąsiedniej wsi i należało ich pokonać. Żeby się nas nie czepiali potem w szkole. Byli o dwa lata starsi od nas, chociaż po wzroście nie dało się tego zauważyć.
___Dziesięć strzałów. My pięć i oni pięć. Dwa pierwsze wpuściłem. Na szczęście ich bramkarz też. Trzeciego wyciągnąłem. Przy czwartym rzuciłem się w złą stronę, ale był słupek. My też dwa przestrzeliliśmy. W ostatniej kolejce Antek trafił w okienko. Niezła torpeda. Trzy do dwóch dla nas.
___Do piłki podszedł ich kapitan. Całą twarz miał w krostach. Wszyscy mówili na niego Pryszczaty. Strasznie go to wkurzało.
___- Ty! Słaby jesteś łosiu. Grasz jak baba.
___- Pocałuj mnie w dupę Pryszczaty - spojrzałem mu w oczy. Przez chwilę wyglądało na to, że podejdzie do mnie i będzie chciał się bić. Ale zrezygnował. Byłem wyższy od niego. - Strzelaj!
___Spudłował. Wygraliśmy.
___- Spadajcie do siebie cieniasy!
___Tamci od razu się zwinęli. Usiedliśmy z chłopakami przy bramce. Cali zdyszani. Pot lał się z nas niesamowicie. Ale było warto - pokonaliśmy ich.
___- Ale gorąco. Chodźcie gdzieś w cień może, co?
___- Za chwilę. Na razie nie mam sił.
___- Jak chcecie. Ja będę leciał. Siema.
___- Piotrek, gdzie chcesz iść?
___- Lecę na obiad. Będę później.
___- No dobra. Na razie!
___Z daleka zobaczyłem ojca jak szedł w dół ulicy w stronę GieeSu. Miał bluzkę przerzuconą przez ramię. Podbiegłem do niego. Spojrzałem na jego dłonie. Całe były ubrudzone.
___- Gdzie byłeś?
___- W lesie na jagodach.
___- A po co?
___- Żeby zarobić trochę. Nawet dobrze płacą za litr jagód. Pójdziesz jutro ze mną? Może też coś nazbierasz. Mama się ucieszy. Tylko trzeba wcześnie wstać.
___- Nie wiem. Zobaczę jeszcze. Wiesz co? Wygraliśmy z chłopakami z Krągowa. Ze starszymi o dwa lata!
___- Może jakiś piłkarz kiedyś z ciebie będzie, jak tak dobrze grasz. Słuchaj, wejdę jeszcze na chwilę do sklepu, a ty tu poczekaj chwilę na mnie.
___- Mhm.
___Nie chciało mi się czekać. Zajrzałem przez okno, by sprawdzić czy jest kolejka. No i czy w ogóle warto sterczeć przy wejściu. Ojciec stał przy kasie. Właśnie płacił. Rozmawiał z jakimś facetem. Na ladzie leżały dwa lody i dwa piwa. Po chwili wyszedł.
___- Masz, trzymaj tu loda dla siebie i dla Maćka. Leć szybko do domu, żeby się nie roztopiły. Ja za chwilę przyjdę. No leć.
___- Dobra.
___- Nie żyjesz! Dostałeś Piotrek!
___- Nie prawda! Sam nie żyjesz!
___- Oszukujesz!
___- Sam oszukujesz! Nie potrafisz przegrywać!
___Kucałem właśnie za śmietnikiem. Nie mógł mnie trafić. Baza była nietykalna. Żadna kula nie mogła jej pokonać. Przynajmniej te nasze - wymyślone. Takie mieliśmy zasady. Zresztą, to tylko gra. W tamtej chwili miałem większe zmartwienie. Ojciec szedł w naszą stronę. Wracał z nawalony z lasu. Innym też się to zdarzało. Tylko stary Michała nie pił. Podobno miał wszywkę. Bo to nie możliwe, żeby tak sam z siebie był abstynentem. Nie u nas na wsi. Więc niby nic takiego, ale nie chciałem, żeby przyszedł i zaczął nam marudzić. Popsułby całą zabawę.
___Trzeba było szybko przenieść wojnę gdzieś na drugi koniec świata - za kurniki.
___- Zmiana bazy! - krzyknąłem i pobiegłem za róg, mając nadzieję, że reszta zrobi to samo.
___Udało się.
___Zajrzałem do przedpokoju. Ojciec właśnie wyszedł. Wymknąłem się po cichu z domu i poszedłem za nim. Nie zauważył mnie. Szedł powoli w stronę lasu. Kolejny raz. Wstawał z samego rana. Chciał być na miejscu przed innymi. Daleko nie miał. Trzydzieści, może czterdzieści minut drogi. Ale musiał iść pod sporą górkę. Wyglądał jak jakiś Syzyf.
Poza tym nie wiadomo, czy to cała rodzina tak na małoletniego napada, czy tylko matka rozwinęła taką akcję perswazyjną. 
Zwykle tego nie lubię. Ale Tobie wyszło ładnie. Zbudowałeś dobry klimat i to skutecznie zabijało niemiłe wrażenie wywoływane gdzieniegdzie błędami. Dobra robota.