Tekst bardzo krótki. W założeniu cały prolog miał mieć 30 stron, co mogłoby być zabójcze. Dlatego rozdzieliłam całość na bardzo krótki wstęp do całej historii oraz część właściwą.
Polny powój jeszcze na dobre nie rozchylił płatków powieki, gdy w obozowisku pod Kłobuczym Borem podniósł się raban od spokoju daleki.
– Hej tam! Czemu biegacie jak trutnie w szturchniętym kijem ulu!? – wołali jedni do drugich.
– Mówią, że schwycili młodego Ilvila, tego elfiego mieszańca od starego Voguna!
Kto żyw wyskakiwał w noc, jeszcze w biegu wciągając śmierdzące wycieruchy na zziębnięte poślady. Jeśli komuś jednak nie udało się odnaleźć choćby skrawka odzienia w przygasającej ciemności- biegł i bez.
– A gdzie to go capnęli? Od ośmiu dni bez mała pół kompanii się za nim uganiało!
– A tutaj! Wartownicy go przydupili jak pijany w sztok próbował wysrać się przed obozową bram
Wieści te poniosły się echem szerokim hen aż po krańce obozowiska, gdzie przyczółek swój miała kompania Ścierwojadów. Zasiedli oni kołem przy ogniu, złaknieni wieści o swym zaginionym bracie.
– Podobno złapali naszego Ilvila.
– Takie krążą słuchy, ale czy to naprawdę on, a nie jakiś pijak, który chciał dla uciechy wysmarować gównem całą palisad
– Inni gadają, że sierżant co to go pojmał, obżygany został od cholew aż po przyłbice.
Elfi kamraci zaryczeli śmiechem –Oj to z pewnością nie kto inny jak nasz Ilvil! Hej! Polejcie tam co macie, trza wznieść toast za biednego sierżanta! Jak tam go zwali?
– Żabolicy zdaje się.
– Dokładnie! Ale za schwytanie naszego, miłego psubrata obiecali dać tytuł rycerski więc teraz to już Ser Żabolicy.
– A więc polejcie na chwałę rycerza Żygolicego!
– Żygolicego?
– A no tak! Żygolicego!
Żołdacy nie wiadomo skąd wytrzasnęli jeszcze nie napoczęte beczki piwa. Pełnego farfocli i dopiero co zrobionego, ale gęstego i nierozcieńczonego. Kompani przystawiali do nich co tylko się dało. Jak który do czego nalać nie miał, brał szyszak z głowy. A jak i tego nie było- chłeptał z dziury.
Niewiele trzeba było czekać by wesołe pieśni rozbrzmiały w całym obozie. Wnet rozpalono ognie, zawołano na dziewki i przygarnięto grajków. Nikt ich nie zatrzymał, nikt nie krzyknął by wracać na stanowiska. Nie było potrzeby- wojna się skończyła.
— Wiwat Żabolicy! Niech żyje Żygolicy!– Raz po raz wznoszono wesołe okrzyki. Brzmiały tak głośno że nawet gruba płachta sztabowego namiotu nie była w stanie ich zagłuszyć. A tymczasem w środku niejaki Żabolicy gotował się ze złości.
Ilvil zwinięty na klepisku zaparskał bezczelnie słysząc wiwaty biesiadującej hałastry.
— I z czego rżysz parszywcze zafajdany!?– Żabolicy strzelił mu z klamry u pasa.
– Ałć! Goń się świniopasie chędorzony!– Młody elf miał może skrępowane ręce i nieźle w czubie, ale nogi za to wciąż nieco ruchawe. Zamierzył się więc w stronę sierżanta ciężkim buciorem. Ten jednak ostrożny po ostatnich ekscesach z młodzikiem był czujny i w porę odskoczył.
Wielki Mag Thebrius stojący z boku zakasłał znacząco, na co Żabolicy zamiast jeszcze raz świsnąć z pasa odsunął się w kąt poza zasięg wierzgającego więźnia.
– Widzę że nawet widmo rychłego palowania cię nie poskromiło Ilvilu– Dowódca Sifril przyglądał się ich przepychance ze swoją zwyczajową kamienną twarzą. W przeciwieństwie do przycupniętego na jego ramieniu białozora, który przeszywał obydwu spojrzeniem drapieżnych ślepi.
Armia Królestwa Sarateii liczyła sobie paręset elfich wojowników. Naczelny Dowódca nie przypominał żadnego z nich. Twarz raczej kanciasta, ciało pozbawione powabu. Próżno w nim było szukać tej dobrze znanej dziewiczej gładkości. Sifril zwany Białozorem pochodził bowiem z jednego z najstarszych elfich rodów. Tego, którego krew wciąż pachniała ukwieconymi wzgórzami Fenisilji. Z czasów przed tym jak stała się zapomnianą krainą skutą wieczną zmarzliną. Rodu nie zmieszanego z leśnymi driadami i rusałkami. Ile miał lat? Setki? Milenia?
Mimo to w oczach Ilivila był nikim. Hardy młodzik uniósł się nieco na skrępowanych rękach z zamiarem splunięcia mu w ten kościsty policzek. Przecenił jednak swoje możliwości i ślina jedynie rozmazała mu się na ustach. Perlisty śmiech pani Lundre wypełnił namiot. Dopiero teraz ją zauważył, jak zwykle była cicha jak cień, przynajmniej do puki coś jej nie rozbawiło, a swego czasu Ilivil robił to często. Znał ją dobrze, ona i kapitan Vogun byli blisko, nie był jednak pewien jak blisko.
– Dość tej farsy ścierwojadzie, marnujemy czas a zwierzchnicy w stolicy czekają na twoje zeznania– Tehebrius kilkukrotnie uderzył kijem w klepisko, raczej z niezaspokojonej ciekawości niż oddechu przełożonych na karku.
– Co tam się stało? Ruszyliście w dwóch na pobojowisko, na zwiad.– Sifril wcale nie brzmiał na zainteresowanego. Jego ptak wydawał się bardziej zaciekawiony niż on.
– Pół dnia po waszym wymarszu…coś się wydarzyło- mag przysunął się bliżej jeńca, gotów spijać z jego ust- Nie byliśmy w stanie określić co dokładnie, ale bez wątpienia spowodowało to wygięcie się czasoprzestrzeni.
– Oj tak! Działo się sporo nie powiem! Niezła kabała, nie ma co! I pomyśleć że chciałem tylko zaszbrować trochę żelastwa z pola, a tu proszę. Tak to bywa. Wychodzisz się odlać i puf! Koniec wojny gotowy! – Ilvil wcale nie brzmiał na uradowanego. Gdyby zgromadzeni w jurcie go nie znali, powiedzieliby że płakał. – To wszystko wina tego starego dziadygi! Trzeba było uciekać kiedy była okazja! Kapitan…¬– Zamilkł. Jego twarz zamieniła się w poszarzałą maskę. Widać wspomnienie wciąż bolało jak świeża rana.
Lundre przysunęła się bliżej – Ilvilu gdzie jest Vogun?
Młody elf westchnął przeciągle, zamknął oczy – Nie żyje.
I był to początek jego opowieści.
Dajcie znać co myślicie
Jeśli się wam spodoba to zamieszczę dalszą część. Tym razem już trochę dłuższą
. Wiem, że robię masę błędów. Dla uściślenia swoje teksty czytam po dziesiątki razy, zwłaszcza jeśli chce je gdzieś pokazać. Ten powyżej umiem nawet cytować. Błędy ortograficzne nie są więc w żadnym razie zamierzone, tak już niestety mam. Tym bardziej wielkie dzięki za zwrócenie mi uwagi. Jesteście najlepsi! Wszystkie wasze porady spisałam i już zabieram się do poprawek. Czuję, że właśnie tego było mi trzeba.