Wśród nieprzebytych gąszczy lasów. Tam, gdzie panuje spokój i ład. Gdzie wiatr jest królem, a drzewa poddanymi jego, mieszkają istoty piękne, a ich wdzięk równych sobie na Ziemi nie nie ma. Są one ludem cichym i spokojnym, ceniącym sobie wolność, z bezgraniczną radością się wiążącą. Powiadają jedni, że człowiekowi umysł zamydlić tylko potrafią, aby potem, niczym zjawy, przejawiać się w ich nocnych koszmarach. Drudzy mówią, iż to człowiek popada w obłęd ich piękno ujrzawszy i hardość ducha zarazem. Jeszcze inni twierdzą, że jest to twór wybujałej ludzkiej wyobraźni, wrażliwej na rzeczy niedostępne. Przezywano je Driadami, gdyż tylko po lasach poruszać się mogły. Swoją obecność przejawiały w dni letniego przesilenia i zimowej przetni. Co z nimi, w okresie między bytem się dzieje, tegóż nikt nie wie i zgadnąć nie potrafi. Luboć na Ziemi jest jeden, który w lecie ową istotę zauważył. A byłem nim ja. Wyobraźcie sobie, iż pewnego ulewnego dnia, zatraciwszy widoczność (lało jak z cebra) na mych plecach poczułem dotyk czyichś rąk. Rąk równie ciepłych i delikatnych co pachnących. A pachniały one świeżym miodem i żywicą. Coś cudownego, rzec można. Nagle wokół mojego ciała wszędy było pełno tych istot. Wszystkie miały ciała smukłe i włosy złote, zaplecione w loki. Były nagie. Nic w tym dziwnego, gdyż dusze Driad nie były w żaden sposób przez zło skażone, więc wstydu przed sobą nie okazywały. Przyznam w szczerości, iż na widok tych ciał poczułem się niezręcznie. Lekki dreszczyk przebiegł po mym ciele. Ze względu na mój (bądź co bądź) młody wiek postanowiłem przymknąć powieki (czyniąc to z wielkim trudem i boleścią w sercu). I oddałem się ciepłu ich dłoni.

Kiedym się obudził, nie czułem już ociążałych, soczystych kropli deszczu na mym ciele. Odeszło w niepamięć również znużenie i zmęczenie. Niestety z tego bajecznego wątku mego życia zostałem niechętnie wyrwany.

- Brrrrruuummmm! - świsnął nad mym uchem samochód. Oto przyszedł pasterz po swą zagubioną owieczkę. Próbuję wstać, a tu co? Woda wszędy wkoło. Cóż uczynić? Nie potrafię pływać, o ja nieszczęsny! - mawiałem w myślach. Żaląc się usłyszałem cichą, słodką pieśń, bardzie przypominającą pojedyncze chichoty, niż całościowy otwór. Tylko tyle zeń zrozumiałem: " Ptaszek, hi, hi, hi, hi na jeziorku pływa. Agh, to nieszczęsna jego dola, że na Orlim gnieździe bywa"

- Podaj mi swą dłoń! - rzekł głos, skąd pochodzący nie wiedziałem, ale takie biło z niego piękno i szczerość, że nie w sposób tak po prostu było mu odmówić. Cóż zresztą lepszego mnie mogło sptkać? Podałem tedy rękę nicości, a ona ujęła ją i ku ogólnemu zdziwieniu przeprowadziła mnie bezpiecznie po martwej tafli jeziora, gdzie na brzegu przybrała widomą dla mych oczu postać, i przemówiła.

- Skończ, wędrowcze młody, z twoją nieufnością. Zaufaj pani naszej - Nicości. Ona w potrzebie nie opuści tonącego.- Spojrzałem w jej błękitne oczy, lecz zrazu upadłem, taki w nich bowiem sączył się blask.- Czegóż szukałeś w mojej duszy? Ona przed tobą, śmiertelniku, nie rozstąpi swych bram. Teraz, pozwól, zostawimy cię i ostrzegam, nie podążaj więcej wschodnimi krańcami Księżych Gór, ponieważ przyjdzie czas, kiedy smrody złych ludzi spenetrują tamte lasy i nie będzie tam bezpiecznie.

Lecz kimże jest podróżnik, żeglujący po rodzimej stronie życia? I czymże jest życie budowane na cudzych doświadczeniach?

Kurde... nie wiem, co o tym myśleć! Z jednej strony ironiczne (tak?) i tak przejaskrawione stylizacją, że aż niefortunne. Z drugiej strony ta ironia, którą tak lubię...

Nie wiem. Kurde, nie wiem...

Niestety, spieszyłem się wstawiając ten tekst na forum. Co więc za tym idzie zapomniałem o akapitach. Teskt krótki, gdyż jest to kartka z dziennika (jak wywnioskować można tytułu) luboć cech dziennika nie posiada...

równych sobie na Ziemi nie nie ma

Ze względu na mój (bądź co bądź) młody wiek postanowiłem przymknąć powieki (czyniąc to z wielkim trudem i boleścią w sercu)

Koleś młody, a na widok hordy nagich lasek zamyka oczy? Toż to sprzeczne z prawami natury!

Żaląc się usłyszałem cichą, słodką pieśń, bardzie przypominającą pojedyncze chichoty, niż całościowy otwór

Łoboże. Stylizacja mnie niszczy. Nikt tak nie mówi! A jeżeli ktoś tak mówi, to nikt nie będzie chciał tego słuchać! Nie przesadzaj ze stylizacją, lepiej wszystko w zrozumiały sposób pokazać, a nie zmuszać czytelnika do zastanawiania się "o co, kuźwa, chodzi?"



Ja w tym nie widzę zamkniętej całości i chyba nie powinienem - w końcu to tylko kartka z dziennika. Ale wiesz co, Ollars? Wydaje mi się, że zaczynasz chwytać, o co chodzi. Powoli, jeszcze nie bardzo, ale wydaje mi się, że widzę postęp



Trzymaj się!

Przepraszam. To moje błędy wynikające (chyba) z niesprawności komputerowej moich palców.

Właściwie pierwsze trzy zdanie mogłyby być jednym gdybyś zamiast kropek użył przecinków. Czytałoby się płynniej.

Co do całości - dużo błędów i te próby ni to staropolskiego, ni to baśniowego języka trochę Ci nie wyszłý. Wychodzi raczej zabawnie, jak nieudana rymowanka, ale możliwe, ze taki był Twój zamysł.

Na przyszłość Ci poradzę tak - nigdy nie śpiesz się z wklejeniem utworu. Poczekaj aż dojrzeje i kilka razy sprawdź, przeczytaj na głos, a wtedy sam usłyszysz jak to brzmi.



Powodzenia!

a ona ujęła ją i ku ogólnemu zdziwieniu przeprowadziła

Nieco wyrwane z kontekstu. ogólne zdziwienie? Jakie to? Czego dotyczył owy "ogólizm". Kto zdziwił się? W ogóle mi to nie pasuje...

Podoba mi się. Stylizacja na okres barokowy wyszła ci całkiem przyzwoicie i tylko w kilku momentach odczułem "niepełność" szyku przestawnego. Być może brakło tam odpowiednich wyrażeń, zwrotów, które przyozdobiły by tekst. Spójny, przyjemny tekst, w którym początek jest mocniejsza stroną. Na deser - zakończenie. Jakiś z niego piękny morał płynie - wie ten, co zobaczył, ale z kolei nie pasuje mi do całości. Że niby każdy musi wejść w las, doświadczyć tego na własnej skórze? Że przestroga, doświadczenie cudze są tylko pustymi słowami, a wspomina się je w chwili przeżycia ów doświadczenia? Jak to zestawić do Driad... nie mam zielonego pojęcia.
Poza tym, spodobało mi się (bardzo) sposób ukazania Driad i ich opis - skupiłeś sie na bohaterze, dając mojej fantazji sporo miejsca do popisu, dzięki czemu obraz stanął przed moimi oczami jak żywy - a to uważam, rzecz w pisaniu najważniejsza.