Nie wiem Czytelniku, co Cię skłoniło, by otwierać tę księgę i czytać słowa w niej zawarte. Lecz jeśli już to uczyniłeś, pozwól, że opowiem Ci dziś historię. Moją historię.
Pozwól tylko, żebym coś Ci wyjaśnił. Nie mam bladego pojęcia, skąd pochodzisz, jestem jednak przekonany, że miasto, które zamieszkujesz, jest całkiem zwyczajnym, spokojnym, urokliwym miasteczkiem. Bez urazy = pewnie niczym nie wyróżnia się spośród tuzina podobnych, lecz mimo tego czujesz się do niego niesamowicie przywiązanym. Wiesz, że do niego przynależysz i znasz je na wylot, każdy zakamarek i wszystkich mieszkańców. I bardzo dobrze.
Mi przyszło wychowywać się w zupełnie innym miejscu. Moje miasto (my nazywamy je Istotą, gdyż w większym stopniu jest żyjącym, myślącym stworzeniem niż miastem w zwyczajnym rozumieniu) zmienia się nieustannie, bez przerwy podlega ciągłym przemianom. Ciągle rodzi nowe dzielnice, ulice, budynki, samosięrozbudowuje. Rozumiesz to? Wyjaśnię ci dokładniej: wyobraź sobie, że wychodzisz nad ranem z domu do sklepu po cokolwiek, chociażby kilka bułek lub karton mleka. Ty codziennie pokonujesz tę samą trasę (co musi być strasznie monotonne), ja zaś za każdym razem inną. Ot, po prostu – w miejscu, w którym wcześniej znajdował się zwyczajny chodnik, właśnie wykiełkował rząd sklepów, czy inne tałatajstwo. O dziwo, my wszyscy współegzystujący z Istotą, posiadamy zdolność bezbłędnego oszacowania drogi. Można by rzec nawet, że jesteśmy ludźmi – kompasami, jakkolwiek głupio dla Ciebie by to nie brzmiało.
Skoro miasto, czyli Istota żyje, nie powinien zdziwić Cię fakt, że może ona zechcieć z nami normalnie porozmawiać. Może nagle przyjdzie jej do głowy zapytać, nas mieszkańców, czy nie potrzebujemy nowego domu z ogródkiem i basenem? Ale to, z reguły się nie zdarza. A jeśli doświadczyłeś czegoś takiego, to najpewniej pomyliłeś to z głosami wewnątrz głowy, takimi samymi, jakich doświadczają szaleńcy. Do mnie jednak Istota przemówiła – a zapewniam Cię, drogi Czytelniku, że nie zaliczam się do grona chorych na umyśle, ani nawet do tych słabych psychicznie.
Stało się to jakieś trzy tygodnie temu, podczas wykładów na tutejszym uniwersytecie (tak, jestem profesorem uniwersytetu i przy okazji zmorą wszystkich studentów, szczerze mnie nienawidzą). Ziemia na chwilę zadrżała, wyłoniła się z niej para niekształtnych, bezustannie macających podłogę rąk. Wtedy też na ścianie wyrosła również twarz, która przemówiła – a jej słowa wwiercały mi się w czaszkę, wywołując przy tym przeraźliwe dzwonienie w uszach.
- Słuchaj. Ty. Tak, do ciebie mówię. – zaczęła – To za długo trwa. Zrób coś z tym. Proszę.
Każde słowo cedziła przy tym powoli, tak, by zdążyło odbić się echem po mojej czaszce. Tylko za cholerę nie mogłem zrozumieć, co konkretnie chciała mi przekazać.
W każdym razie zmuszony byłem przerwać wykład i ku uciesze studentów wypuścić ich garstkę do domów.
Najgorsze było to, że od tamtej pory przemawiająca twarz towarzyszyła mi na każdym kroku, w najmniej spodziewanych sytuacjach – w parku, na uczelni, w domu, w sklepie i na rybach. I zawsze byłem jedyną osobą, która słyszała jej głos wibrujący w głowie.
Powoli ogarniała mnie obsesja, za wszelką cenę próbowałem się dowiedzieć, co dzieje się wokół mnie, lecz wszelkie próby kończyły się niepowodzeniem. O samej Istocie wiadomo niewiele, jej działania zawsze pozostawały nieodgadnione i nawet dla mieszkańców irracjonalne. Ja jednak, jako wykładowca neoarchitektury powinienem wiedzieć trochę więcej – niestety, moja wiedza ograniczała się jedynie do stylu budynków i historii miasta.
Zdołałem obejść wszystkie biblioteki, przejrzeć wszystkie zakurzone tomiszcza w nich upchnięte i nie znalazłem żadnej satysfakcjonującej mnie odpowiedzi. Istota w swym dążeniu do nawiązania ze mną kontaktu, przekazania mi jakiejś niesłychanie ważnej informacji, stawała się coraz bardziej natrętna. Nie mogłem w spokoju wykonać nawet codziennej czynności, odbicie twarzy Istoty prześladowało mnie nawet w trakcie obiadu. Nie wróżyło mi to niczego dobrego, przez moją pogłębiającą się psychozę mogłem skończyć ze sobą w każdej chwili. Nieraz przez głowę przelatywały mi takie myśli.
Pewniej bezsennej nocy w ręce dostał się dziennik mojego nieżyjącego ojca (W tym momencie jestem winien Ci, Czytelniku, najszczersze przeprosiny. Nie wspomniałem wcześniej ani słowem o moim ojcu, zatem nie wypadałoby zaczynać od opisywania jego śmierci, która była tak samo zagadkowa, jak całe jego życie. Wiele osób spekulowało, co stało się z nim naprawdę – czy wyruszył w jedną ze swoich podróży, z której nie dane było mu wrócić, czy też został zamordowany gdzieś tutaj, na terytorium Istoty. Ciała i tak nigdy nie odnaleziono). Odkrycie to rzuciło trochę światła na wydarzenia mi towarzyszące – otóż również z moim ojcem próbowała się skontaktować Istota. Dało się zauważyć drobne różnice w jej zachowaniu – podczas gry mojemu ojcu objawiała się zwykle przy wykonywaniu tych samych czynności lub o tej samej porze (z niewielkimi odchylenia od tej normy), w moim przypadku upodobała sobie kompletnie niespodziewane chwile na ujawnianie się.
Dreszcz przerażenia wymieszany z podekscytowaniem przeszył moje ciało po przeczytaniu ostatniego wpisu w dzienniku ojca. Strach i niedowierzanie wywołała we mnie myśl, że jego zaginięcie mogło być spowodowane dziką naturą Istoty. Czy mnie też w związku z tym czeka to samo, co mojego ojca? Jeśli tak, byłem wtedy gotów na spotkanie z przeznaczeniem. Otworzyła się też przede mną możliwość rozwiązania dwóch zagadek jednocześnie. Wystarczyło, że zgodnie z zaleceniami ojca udam się na sam szczyt wieży centralnej, co raczej nie powinno sprawić mi kłopotu.


Udało się. Teraz jestem tu, w samym środku miasta, mogę patrzeć i obejmować je wzrokiem, sprawować nad nim kontrolę. Ziemia zaczyna drżeć od moimi stopami, kiedy ze ścian wyłaniają się ręce i twarz. Dopiero teraz mogę je skojarzyć, wydają mi się znajome. Poznaję – to mój ojciec wcielony w powłokę miasta. Ujawnia przede mną wszystkie tajemnice. Miasto, aby funkcjonowały w normalny dla siebie sposób, musi być zarządzane przez Istotę. W jej rolę wcielać się musi ktoś rozumny i odpowiedzialny, obdarzony silną psychiką. Czasem i tak traci zmysły.
Ojciec jest już stary i przemęczony, powoli odchodzi z tego świata. Musi oddać swoją pracę mnie. Jestem zaszczycony, utwierdza mnie w przekonaniu, iż jestem najlepszym architektem na terytorium Istoty.
Widzę już wszystko z góry, czuję każdy krok przechodnia na swoim ciele. Słyszę, jak ptaki wypełniają niebo nade mną i śpiewają do moich uszu. Czuję każdą rybę pływającą w moich wodach. Zbuduję im wszystkim nowe domy. Będę dobrym opiekunem.

Nie wiem Czytelniku, co Cię skłoniło, by otwierać tę księgę i czytać słowa w niej zawarte. Lecz jeśli już to uczyniłeś, pozwól, że opowiem Ci dziś historię. Moją historię.
Pozwól tylko, żebym coś Ci wyjaśnił.

Powtórzenia

Bez urazy = pewnie niczym nie wyróżnia się

Myślnik, a nie znak równości.

my nazywamy je Istotą, gdyż w większym stopniu jest żyjącym, myślącym stworzeniem niż miastem w zwyczajnym rozumieniu

Kiepsko to brzmi. Lepiej „bardziej przypomina żyjące, myślące stworzenie”. „Niż zwyczajne miasto” można już sobie odpuścić, i tak wiadomo, o co chodzi.

zmienia się nieustannie, bez przerwy podlega ciągłym przemianom.

Zmienia się = podlega przemianom. Nieustannie = bez przerwy. Czyli napisałeś dwa razy to samo, to brzmi aż śmiesznie.

Może nagle przyjdzie jej do głowy zapytać, nas mieszkańców, czy nie potrzebujemy

„Mieszkańców” można wywalić, przecież wiadomo, kogo narrator ma na myśli mówiąc „my”. I bez przecinka przed „nas”.

A jeśli doświadczyłeś czegoś takiego, to najpewniej pomyliłeś to z głosami wewnątrz głowy

Coś się pokręciło. Albo tylko odnoszę takie wrażenie. Narrator zwraca się do osoby, która nie jest mieszkańcem TEGO miasta, więc nie może do niej mówić „jeśli słyszałeś w tym mieście głosy, to jesteś stuknięty”, bo ona nie mogła słyszeć ani nie słyszeć głosów w mieście, które zna tylko z opowieści narratora.
Trochę zakręciłam, ale mam nadzieję, że wiesz, co mam na myśli.

podczas wykładów na tutejszym uniwersytecie (tak, jestem profesorem uniwersytetu i przy okazji zmorą wszystkich studentów

Drugi „uniwersytet” wywalić. Wiadomo, o jakiego profesora chodzi.

Ziemia na chwilę zadrżała

„Na chwilę” wywalić. Wiadomo, że drżała przez moment, to wynika z aspektu dokonanego czasownika. Gdybyś zapisał „ziemia drżała”, wtedy można by zapytać – jak długo drżała? Minuty? Godziny? Ale skoro zadrżała raz, to można się domyśleć, że trwało to chwilę.

Każde słowo cedziła przy tym powoli

Przy czym?

ku uciesze studentów wypuścić ich garstkę do domów.

ku uciesze garstki studentów wypuścić ich do domu.

jej działania zawsze pozostawały nieodgadnione i nawet dla mieszkańców irracjonalne

Wg mnie lepiej by brzmiało „jej działania zawsze pozostawały nieodgadnione i irracjonalne, nawet dla mieszkańców”.

powinienem wiedzieć trochę więcej – niestety, moja wiedza ograniczała się

Powtórzenie

nie znalazłem żadnej satysfakcjonującej mnie odpowiedzi

Wywalić.

Nie wróżyło mi to niczego dobrego, przez moją pogłębiającą się psychozę mogłem skończyć ze sobą w każdej chwili.

Wywalić. Szczególnie to „mi”.

Pewniej bezsennej nocy w ręce dostał się dziennik mojego nieżyjącego ojca

Znaczy co? Spadł mu z niebios? Znalazł go? Ktoś mu go dał?

podczas gry mojemu ojcu objawiała się zwykle

Jakiej znowu gry? Nie było mowy o tym, że to gra. Poza tym nie wiadomo, jak rozumieć to zdanie. Czy: „mojemu ojcu objawiała się” czy „podczas gry mojemu ojcu” (znaczy grała ojcu na skrzypcach, a w międzyczasie się objawiała).

Jeśli tak, byłem wtedy gotów na spotkanie z przeznaczeniem.

Kiedy?
„Wtedy” jest tu w znaczeniu „w takim razie”? Nie mogę powiedzieć z całą pewnością, że to niepoprawne, ale na pewno dobrze nie brzmi. Już lepiej napisać „w takim razie”.

Ziemia zaczyna drżeć od moimi stopami

Pod. Ale w zasadzie „pod moimi stopami” można wywalić.

Miasto, aby funkcjonowały w normalny dla siebie sposób

Funkcjonowało.


Ciężko się czytało. Stosujesz dziwny szyk zdań, dlatego Twój styl nie jest płynny. Czasami musiałam się zatrzymywać, bo niektóre zdania czytało się jak po grudzie.

Czasem dopowiadasz rzeczy oczywiste, jakby czytelnik był idiotą, a czasem przeskakujesz różne wydarzenia, najczęściej te najistotniejsze dla fabuły. Jak choćby z tym dziennikiem ojca. No dla mnie to wygląda, jakby ten dziennik spadł bohaterowi z nieba albo któregoś dnia obudził się i już miał go w ręku. Taki deus ex machina. Jeśli Istota mu go podsunęła – to o tym napisz. Jeśli bohater go znalazł na strychu – powiedz to. A nie – nie było (i to nie tylko fizycznie, nawet mowy, wspomnień czy czegokolwiek o tym dzienniku nie było) i nagle nie wiadomo skąd się wziął.
Tak samo przeskakujesz, gdy bohater dowiedział się, że ma iść na szczyt jakiejś tam wieży. Myślę sobie – o facet ma questa, będzie fajnie. Może Istota będzie chciała mu przeszkodzić albo coś…? A tu nagle – bzyt! (Odgłos przewijania do przodu ;P) Nowy akapit i „udało się, już tu jestem”.

Zwracasz się na początku do Czytelnika (który ponoć czyta jakąś księgę, mimo że później w ogóle nie było o niej mowy), potem zupełnie o tym zapominasz. No może oprócz wstawki o ojcu. Ale skoro już decydujesz się na konwencję „dialogu” z Czytelnikiem, to się jej trzymaj.

Ogólnie nie podobało mi się. Trochę zbyt lakonicznie, zabrakło klimatu, nie polubiłam – ba, nawet nie poznałam dobrze bohatera. Motyw z miastem, które samo żyje kryje w sobie ogromny potencjał, ale Ty go nie wykorzystałeś. Nie oddałeś do końca charakteru Istoty, klimatu miasta (który na pewno byłby bardzo specyficzny).
Akcja bardzo prosta, bez wątków pobocznych, itd. Czasami to dobrze, nie przeczę. Ale jeśli bohater ma jedną chwilę grozy, a potem już tylko rozwiązania same spadają mu z nieba i widać, że fabuła dąży do prostego, przewidywalnego zakończenia – to nie ma się zbytniej ochoty śledzić z zapartym tchem losów tegoż bohatera.

Słabiutko, ale nie poddawaj się. Pomysły masz dobre, tylko bardziej je rozwijaj i pracuj nad stylem (czytaj swoje opowiadania na głos – pomaga).

Hej
Dzięki za komentarz, czasem przyda się kubeł zimnej wody na głowę. Jest to właściwie mój debiut, więc liczę, że jeszcze się wyrobię. Nie będę się poddawał, należy próbować dalej. Nad stylem też popracuję, to trochę mój problem, ale ale walczyć z nim mogę chyba jedynie poprzez kolejny próby pisania.
Wiem, że opowiadanie jest krótkie, właściwie taki był zamysł, nie chciałem się rozpisywać, ale przez to kilka wątków mogło ulec okrojeniu. Póki co, zostawię je w spokoju - w końcu wczoraj skończyłem je pisać - i wrócę za jakiś czas, by spojrzeć na nie świeższym okiem. Wtedy też pewnie dokonam stosownych poprawek.
Dziękuję za uwagę i pozdrawiam

Pisarz jest jak malarz. Kiedy chwyta za pędzel nie liczy się tylko wyobraźnia, ale i warsztat.
Temu opowiadaniu przyda się wzbogacenie palety kolorów.

Nie wiem Czytelniku, co Cię skłoniło, by otwierać tę księgę i czytać słowa w niej zawarte. Lecz jeśli już to uczyniłeś, pozwól, że opowiem Ci dziś historię. Moją historię.
Pozwól tylko, żebym coś Ci wyjaśnił. Nie mam bladego pojęcia, skąd pochodzisz, jestem jednak przekonany, że miasto*, które zamieszkujesz, jest całkiem zwyczajnym, spokojnym, urokliwym miasteczkiem*. Bez urazy = pewnie niczym nie wyróżnia się spośród tuzina podobnych, lecz mimo tego czujesz się do niego niesamowicie przywiązanym. Wiesz, że do niego przynależysz i znasz je na wylot, każdy zakamarek i wszystkich mieszkańców. I bardzo dobrze.

Nie wspomnę nawet słowem o powtórzeniach.
Popatrz na słowa pogrubione z gwiazdka obok nich. Miasto różni się od miasteczka. Przyjrzyj się znaczeniu słownikowemu. Właściwie to nie musisz. Zerknij na mapę i zobacz czym się różni miasto od miasteczka. Poza tym popełniasz błąd i pomijasz czytelników pochodzących ze wsi. Oni się nie liczą? Idąc dalej, do kolejnej skrajności jeśli mowa o mieście to nie każdy ma szczęście poznać każdy zakamarek swojego miasta. Weźmy za przykład taką Warszawę, nie poznasz wszystkich jej mieszkańców i wszystkie zakamarki.
słowa w kursywie możesz pominąć, jeśli ktoś sięga po książkę to w domyśle po to żeby przeczytać to co w niej jest zawarte.
Następnie usunąłbym słowo "dzisiaj". Niepotrzebnie odnosisz się do konkretnego czasu. Wydaje mi się, że można zamienić "dzisiaj" na "moją" i ominąć "moja historię". Brzmi to sztampowo i jakoś zniechęcająco. Przynajmniej dla mnie.

zmienia się nieustannie, bez przerwy podlega ciągłym przemianom

Masło maślane.

Ciągle rodzi nowe dzielnice, ulice, budynki, samosięrozbudowuje

Ostatni wyraz do podziału. I czemu to robi? Po co nowe dzielnice, budynki?

wcześniej znajdował się zwyczajny chodnik, właśnie wykiełkował rząd sklepów

W miejscu chodnika zmieściły się sklepy? Jesteś tego pewien?

Skoro miasto, czyli Istota żyje

Czytelnik już wie, że miasto to istota. Po co to powtarzanie?

zapewniam Cię, drogi Czytelniku, że nie zaliczam się do grona chorych na umyśle, ani nawet do tych słabych psychicznie.
Stało się to jakieś trzy tygodnie temu, podczas wykładów na tutejszym uniwersytecie (tak, jestem profesorem uniwersytetu i przy okazji zmorą wszystkich studentów, szczerze mnie nienawidzą).

Same zapewnienia. Ja nie wierzę na słowo nikomu. Lepiej byłoby gdyby wychodziło to z tekstu i czytelnik sam pomyślał: "Boże, ale z faceta zmora dla studentów".

Męczy to ciągłe zwracanie się do czytelnika. Zwłaszcza z dużej litery. Grzecznościowo, ale wydaje mi się, że zbędnie.

- Słuchaj. Ty. Tak, do ciebie mówię. – zaczęła – To za długo trwa. Zrób coś z tym. Proszę.

wtrącenie jest wstawką narracyjną (swoistym przecinkiem). Po przecinku piszemy małą literą i przed przecinkiem nie dajemy kropki. Zobacz na zmianę.
- Słuchaj. Ty. Tak, do ciebie mówię – zaczęła – to za długo trwa. Zrób coś z tym. Proszę.

Czy mnie też w związku z tym czeka to samo, co mojego ojca?

zbędne - piszesz o tym samym, więc tu powtarzasz tę informację.

Jest pomysł? Świetnie! Szkoda, że na pomyśle, całkiem intrygującym się skończyło. Zaczynasz ode mnie (czytelnika) i księgi, którą otwieram - w porządku, chociaż nie lubię jak autor zwraca się do mnie - jednak czytam dalej, i co? Księga gdzieś znika, facet biadoli historię, która się rozłazi, a najgorsze jest to, że kończy się tam, gdzie powinna się zacząć! To, co przeczytałem, to pospieszne napisanie wprowadzenie niegodne księgi, a karteluszki zatkniętej przy ostatniej stronie, którą mógłbym znaleźć. Za mało istoty w Istocie, za mało miasta w mieście, za dużo ucieczek w postać Ojca (który, co prawda jest istotą, ale marnie to wszystko podane). Pomysł naprawdę godny uwagi, wykonanie i sposób narracji nie podobało mi się.