Jestem w nielichym kłopocie. Od dawna obnoszę się, żeby coś tu z wierszy wrzucić. Nie chcę jednak wrzucać wierszy złych (o których i tak wszak wiem, że są do bani). A z kolei wierszy, które uważam za udane, trochę mi szkoda, bo nie wykluczam publikacji.

W końcu doszedłem do wniosku, że wrzucę jeden wiersz ze złożonego z 10 utworów cyklu "Studium Księżnej, która nie istniała" (rozwiązuje się zagadka enigmatycznego tytułu). Uznaję, że to tak, jakbym udostępnił 50 stron powieści.
Księżna, która nie istniała
drżąc z zimna szkarłaci się pod pędzlem
lubieżnie anektującym jej żar.

Rozsypana złotem w jedwabnej pościeli,
rozpięta między linią a kształtem
gryzie paznokieć, wygina się niespokojnie,
niepewna piękna, prostoty i portretu.

Jej okrycie - szafir majestatu - majestat sukni -
faluje, bezdźwięcznie osnuwając krzywizny,
sypiąc nimi na prześcieradło.
Pukle wydłużają się.
WWWŚwiatło rozlane łamie komnatę
WWWz miękkim sykiem promienia, który strzelił
WWWWWWz oczu Księżnej, gdy spłynęła z puchów
WWWWWWpodziwiać nowe odbicie, polerowane akwarelą.

Co to jest "anektowanie żaru"? W ogóle "anektowanie" jakby nie z tej bajki.
I ostatni wers: podziwiać, polerowane. Nieładnie brzmi.

Anektowanie żaru to metafora przelewania kobiecości na płótno. Nie wykluczam, że nieudana.

Odnośnie POlerowania, jesteś pewna? Wydawało mi się, że stworzy to dobry, mocny akcent na zakończenie, szczególnie przydatny przy recytacji.

Do recytacji? Z tą "akwarelą" na końcu? "Polerowane akwarelą" to może być dobre ćwiczenie na dykcję, coś jak "cóż, że ze Szwecji"? No, nie brzmi ten ostatni wers w ogóle.

Seprioth pisze: Nie wykluczam, że nieudana.

Nieudana. Pokombinuj jeszcze.

Udana jest za to kolorystyka, chociaż nie jest czytelna od razu. "Szkarłacenie" jest gorące i w pierwszej chwili nie odczytałam, że jej zimno i się rozgrzewa tym szkarłaceniem. "Szafir majestatu" mi wyskoczył ni z gruszki, ni z pietruszki i wychłodził to, co było rozgrzane. Ostatecznie odczytałam całość tak, że ją szata majestatyczna wyziębia, ona się z niej wyswobadza i naga wyłazi z obrazu i wtedy jest sobą - jest gorąca. Tak miało być?

Thana pisze:Ostatecznie odczytałam całość tak, że ją szata majestatyczna wyziębia, ona się z niej wyswobadza i naga wyłazi z obrazu i wtedy jest sobą - jest gorąca. Tak miało być?

Istotnie. Ująłbym to nieco inaczej, ale tak. Cały cykl zawiera w sobie obraz alegorycznej kobiety, która kobietą pozostając, jest również Księżną.

Alegoryczna czy nie, chodziło mi o tę grę kolorów/temperatur. Ładna jest, tylko nie byłam pewna, czy dobrze czytam. "Anektowanie" wywal/przerób, ostatni wers wygładź i Księżna będzie OK.

Jedna dziesiąta Księżnej. ^^' Dziękuję serdecznie, na pewno zmienię, gdy tylko przysiądę do tego cyklu na dobre. :) Bo jak na razie leży sobie w szufladce i czeka, aż mi się zachce go poprawiać. :P

Seprioth pisze: Nie chcę jednak wrzucać wierszy złych (o których i tak wszak wiem, że są do bani).

Wiesz co? Ja bym jednak poczytała te Twoje "do bani". Może tam są rzeczy, które warto wyciągnąć, przebudować?

Pracujesz na pograniczu literatury i sztuk plastycznych. Twoje obrazy zostają w głowie. Zwykle jest tak, że autor albo działa na pograniczu literatury i muzyki (tekst "wpada w ucho"), albo na pograniczu literatury i filmu (zapamiętujemy "dzianie się"), albo właśnie, jak Ty - karmi odbiorców obrazami. Dobrzy autorzy potrafią zagospodarować wszystkie te przestrzenie równocześnie. Bo czytelnicy mają różną wrażliwość i na różne rzeczy reagują, więc warto ich czarować na wszystkie możliwe sposoby. Ciekawe jest to, że ja jestem słuchowcem, a Twoje obrazy są na tyle mocne, że zostają we mnie, mimo że to nie mój typ wrażliwości. Czyli jesteś skuteczny w tym, co robisz. Szczerze ciekawa jestem tych "do bani".

Bardzo miłe jest to, co piszesz, dziękuję! :) A miłe jest nie tylko dlatego, że są to słowa pochlebne, ale również dlatego, że w twoich słowach zawiera się mniej-więcej moja koncepcja poetycka. A to dowodzi, że mi wychodzi, że tak sobie zarymuję ;)

Jeśli prosisz, to coś później wrzucę. Ale nie spodziewaj się cudów. Zwłaszcza, że "Księżna" to rzecz dość specyficzna, budowana właśnie pod hasłem ćwiczeń w obrazowaniu (dlatego studium). W innych moich dziełach nie ma tylu szkarłatów, krzywizn i onyksów. :P

Włączam się w rozmowę - bo wiersz wreszcie przedarł się przeze mnie. Niełatwy jest - obrazowanie sensualne i tętniące pod słowem napięcie emocjonalne podmiotu.

Po pierwsze - regularna, stroficzna postać i klauzulowa gra w zapisie - przesunięcie kolejnych dystychów sprawia wrażenie niemal ataku gniewu - to ciekawe - bo jednocześnie zastosowanie obrazowania oksymoronami sygnalizuje siłę hamującą - opanowanie emocji. Wiersz się "dzieje" w odbiorze - to lubię

W warstwie brzmień - na granicy ryzyka

Seprioth pisze:lubieżnie anektującym jej żar.

to anektującym zadziwia - nie podoba mi się niepodobaniem estetycznym, ale emocjonalnie, a nawet intelektualnie wydaje się istotnym znakiem przeżycia - podobnie jak stroficzność i regularny wers - ujmuje w karby, w dyby "ja" - kapitalnie odsłania pozory racjonalizacji - otwarte, samogłoskowe brzmienie wyrazu i "kunsztowna" forma imiesłowowa przy instrumentacji "ż" (+ znaczenie! lubieżnie i żar) daje dynamikę sztormowania. Nie zmieniałabym i zmieniłabym - a to jest bliskie podwójności doznań podmiotu.

Seprioth pisze:podziwiać nowe odbicie, polerowane akwarelą.

dykcyjna ekwilibrystyka w klauzuli- o jacie! to akurat mnie zachwyciło - bo nie skończyło jakby wiersza - pozostawiło odbiorcę w konsternacji potencjalnych przejęzyczeń.

Dobry wiersz. Nie mami błyskotkami poetyzmów, a jednocześnie migoce myślą, słowem.

[ Dodano: Sob 11 Sie, 2012 ]

Rozsypana złotem w jedwabnej pościeli,
rozpięta między linią a kształtem
gryzie paznokieć, wygina się niespokojnie,
niepewna piękna, prostoty i portretu.

Majstersztyk!

Dziękuję ponownie za miłe słowa. ^^