Jak pisac o uczuciach ?



Czy macie jakies rady ? Moze istnieja odpowiednie zwroty, czy pisarskie trick´i, ktore pomoga autorowi wzbudzic w czytelniku uczucia :?:



Opisujac, na przyklad bol bohatera, jednego czytelnika zaboli to bardziej, a innego mniej. Jeszcze inny wogole nic nie poczuje. A, dla autora byloby przeciez milo, gdyby osoba czytajaca, chociaz minimalnie wspolczula bohaterowi ksiazki...;-) Jak wywolac ten bol u wiekszosci czytajacych ?



Nie wiem, czy dobrze opisalam dokladnie to, o co mi chodzilo, ale mam nadzieje, ze mnie zrozumiecie ;-)



Pozdrawiam

Gdzieś w dziale warsztatu jest link do wykładów pana Pilipiuka na temat pisania. Możesz poczytać, bardzo ciekawe. Jest tam opisany jeden "trik" Nie będę opisywać, bo pewnie coś zagmatwam. Lepiej poczytaj oryginał.

Dzieki, znalazlam pare interesujacych wskazowek.



Pozdrawiam serdecznie ;-)

Hm... moim zdaniem, jeśli czytelnik polubi bohatera, będzie mu współczuć w chwilach smutku, cieszył się w chwilach tryumfu. Chyba sztuka tkwi w odpowiednim przedstawianiu świata nierzeczywistego, a na to nie ma recepty. Albo się to umie, albo nie umie - moje zdanie...



PS. Ja próbuję się nauczyć tej ciężkiej sztuki :wink:

Według mnie to, czy bohater będzie lubiany czy wręcz przeciwnie, zależy tylko od czytelnika. Zadaniem pisarza jest wzbudzenie jakichkolwiek uczuć do bohatera, a czy będzie to zachwyt czy nienawiść... to zależy.



Jak opisać uczucia? Trzeba się wczuć w rolę. Nie wystarczy napisać, że ,,Krzysia strasznie rozbolała głowa, gdy zderzyła się z czerepem brykającego Tygryska", trzeba tu użyć porównań i opisów, które czytlenik będzie mógł z łatwością sobie wyobrazić i stwierdzić: ,,o, ja czułem coś takiego, jak zderzyłem się z drzwiami szafki". I tak dalej, i tym podobne.

uczucia? to nie jest łatwe.



mogę podpowiedzieć kilka prostych tricków.



1) bohater w wieku czytelnika - to daje poczucie więzi.



2) bohater dostaje totlany łomot - czytelnik sie nad nim lituje.



3) bohater mimo łomotu wstaje na nogi i zaczyna knuć piekielną zemstę - czytelnik go podziwia



4) bohater nadludzkim wysiłkiem umysłowym znajduje wyjście z sytuacji - o pół stroniczki dlaje niż wymyslił je czytenik :wink: - takiego lubimy bo nie jest od nas mądrzejszy.



5) bohater mimo przeciwności losu wykazuje się niezlomnościa cnót - w czytelniku budzi to nie podziw ale irytację. witedy bohaterowi podwijamy nogę, spuszczamy kolejnych xbirów i wraca do normy - czytelnik znowu go lubi.



6) bohater lubi robić to co czytelnik i ma podobne zainteresowania a szwardzcharaktery go za to nie lubią i spuszczają mu łomot... - czytelnik dostrzega pokrewieństwo losów i żal mu się robi...



7) bohater nie ma szczescia do dziewczyn/kobiet (czytelnik najczesciej też nie - wiec odkrywa wspólnotę dusz).



a jak juz znajdzie to zaraz ptrzychodzą xbiry i spuszczają mu łomot.



aha - z łomotem nie można przesadzac bo sie czytelnik przyzwyczai. 1-2 łomoty na utwór literacki.



oczywiście gramy na archetypach.



bohater powinień żywić lęk przed tym czego my się boimy. Warto zadbać aby to był lęk uzasadniony :wink:



bohaterowi można rozpierzyć dom i wyrżnąc rodznę - profanowanie sacrum domowego ogniska - to bardzo dobry chwyt.



można przeksztalcić go w samotnego wojownika (ktory rychło jednak gromadzi team i razem idą na quest)



**************************************8888



zastanów sie nad ksiazkami które czytaleś. zanalizuj - jak zrobili to autorzy?



świetny jest początek pierwszego tomu "Sagi o Ludziach lodu". (tak powaznie piszę!!!)



17 letnia dziewczyna, sierota i bez domu, w mieście szaleje zaraza, zapada zimowa noc. Szanse dożycia do rana 1%. W dodatku nic do żarcia.



autorka prowadzi ją z ciemnosci w światło. spotyka obcych, dostaje niewykonalne zadanie, wykonuje, w nagrodę dostaje dach nad głową i coś do jedzenia. Zasypia w ciepłym łozku.



cholernie dobry sugestywnie napisany kawałek.

Pomysły Pana Pilipiuka brzmią dobrze, z wyjątkiem tego:

można przeksztalcić go w samotnego wojownika (ktory rychło jednak gromadzi team i razem idą na quest)

Błagam, tylko nie kolejny Drizzd i jego wesoła, niepokonana gromadka [szloch].



Najlepszy jest punkt czwarty.

nie jestem pewna czy jest na to jakaś jedna reguła, trzeba mieć pewne wyczucie, jak w niektórych książkach czytam 2-stronicowe opisy cierpień to mnie aż mdli, a czasami zwyczajnie nudzi. W ,,Zbrodni i karze" jest sporo opisów wewn. przeżyć bohatera, a jednak są wciągające (no dobrze może jeden czy dwa fragmenty mi się dłużyły), więc ciężko stwierdzić, czasami czytelnikowi do serca przypadną proste słowa, a czasami nie.

jezeli chodzi o mnie, to gdy czytam opis uczuc to czesto sie z nimi utozsamiam, jezeli cos podobnego kiedys czulam to jest mi latwiej, wiadomo ze czasami opis uczuc moze byc meczacy, to oczywiscie zalezy od autora i jego chierachii uczuc. :0