Na tej przeklętej ziemi, gdzie mur ogromny pośrodku stoi
Dziurawy od kul i klątw, za nim cała przyszła nadzieja stoi
I rzuca na ziemie swych wrogów dzielnie.
Ale nie zachwyt czuje lecz odrazę
Bo nie wroga w nich widzę tylko brata swego.
Pokolenia mijają a mur dalej stoi i dalej rośnie w górę
Im bardziej dziurawy i brudny tym mocniej w ziemi stoi
Ale nowy gość pojawił się obok starych mogił i niedawno ostygłych ciał
Kwiaty i żale na murze cierpieniem i łzami napisane co o krzywdzie swojej wszystkim mówią
Że tęsknią za ojcami i synami z domów zabranych.

Popielec pisze:gdzie mur ogromny pośrodku stoi

Popielec pisze: pośrodku stoi
... nadzieja stoi

za dużo tego stania

Popielec pisze:I rzuca na ziemie swych wrogów dzielnie.

????

Popielec pisze:czuje

kto?
i tak dalej i tak dalej - do poprawy

Popielec - u Ciebie wciąż powtarzają się te same problemy - nieuzasadniona archaizacja i przegadanie. W ramach ćwiczenia warsztatowego spróbuj powiedzieć to samo za pomocą jak najmniejszej liczby słów (ma ich być tylko tyle, żeby wyrazić cały sens i nic więcej) i powinny to być takie słowa i zdania, jakich używasz na co dzień. Warto pamiętać o zasadzie Gombrowicza: "Im mądrzej, tym głupiej". Przekombinowany utwór nie pozwala odbiorcy dostrzec sedna, dlatego polecam Tobie eksperymentalne próby wyrażania myśli i/lub emocji tak prosto, jak tylko potrafisz. Możliwe, że w Twoim odczuciu to będzie niezbyt ładne i niezbyt ciekawe, ale pozwól, by takie eksperymenty mogli ocenić odbiorcy i zobacz, co z tego wyniknie.

Popielec pisze:Ale nie zachwyt czuje lecz odrazę
Bo nie wroga w nich widzę tylko brata swego.

W ogóle nie pasuje mi to do reszty.

A jeżeli chodzi o całość... Jest coś w tym wierszu co mnie rusza i podoba mi się! Z tymże zrobiłabym coś z formą, za długie wersety porozdzielałabym je na więcej i mniejszych, a już lżej by się czytało.