Latest post of the previous page:

Cieszę się.

Zgadza się mowa była o źle pojetej konkurencji. Temat rzeka. W sumie możemy go ciągnąć, bo ten artykuł o grafomanach przyklejony przez "Godhand" ubawił mnie do łez. Zaczęłam zastanawiać się, swiadoma faktu, że już dawno przekroczyłam tę cieńką granicę między pasją a obsesją, gdzie teraz jestem. Do której grupy zostałabym zakfalifikowana...

A zmiana tematu, no cóż to miało być na wesoło, bo tak odreagwuję stres. Ostatnio cała jestem stresem, bo czekam na werdykt "jury";D

Myślę, że artykuł MP jest dość instruktywny i w kwestii pisania jako takiego i w sprawie grafomanii Chyba bardziej niż to co powiedział Pilch. Ja zresztą generalnie w tej sprawie bardziej przysłuchiwałbym się zdaniu redaktora niż pisarza. Nie zgodzę się natomiast z tezą, że pisanie zawsze rozwija. Grafomana nie rozwija, z definicji. Bo grafoman - w odróżnieniu od osoby naprawdę utalentowanej - uważa, że pisze doskonale. Stąd brak jakiegokolwiek rozwoju: po czorta poprawiać ideał? I prawdą jest też, że niektórzy pisarze bywają zazdrośni o debiutantów, szczególnie tych uzdolnionych. Czasem glebią tekst niedoskonały co prawda ( nikt od razu nie pisze na poziomie literackiego Nobla), ale autorstwa kogoś rokującego nadzieję. Niestety byłem świadkiem kilku sytuacji, gdzie zazdrośni grafomani ( a w jednym wypadku zazdrosny pisarz) zagryźli poczatkujących autorów.

Navajero pisze:Niestety byłem świadkiem kilku sytuacji, gdzie zazdrośni grafomani ( a w jednym wypadku zazdrosny pisarz) zagryźli poczatkujących autorów.

Że grafoman może podgryzać z zazdrości ("temu kretynowi wydali, a mnie nie?") to nawet mogę zrozumieć, ale na kiego grzyba gryźć, kiedy samemu już się publikuje? Przecież początkujący, dobry autor może odnieść sukces, nie powodując tym wypadnięcia z rynku pisarza, który na tym rynku już istnieje...

Wniosek z tego, że aby pisać, trzeba być też bardzo odpornym za zakulisowe podgryzanki...

Navajero pisze:Nie zgodzę się natomiast z tezą, że pisanie zawsze rozwija. Grafomana nie rozwija, z definicji. Bo grafoman - w odróżnieniu od osoby naprawdę utalentowanej - uważa, że pisze doskonale. Stąd brak jakiegokolwiek rozwoju: po czorta poprawiać ideał?

Osoba średnio rozgarnięta, robiąc coś systematycznie robi to progresywnie coraz lepiej.
Założenie i świadomość konieczności analizy własnego tekstu nie ma tu nic do rzeczy imho

Zoee pisze:Że grafoman może podgryzać z zazdrości ("temu kretynowi wydali, a mnie nie?") to nawet mogę zrozumieć, ale na kiego grzyba gryźć, kiedy samemu już się publikuje? Przecież początkujący, dobry autor może odnieść sukces, nie powodując tym wypadnięcia z rynku pisarza, który na tym rynku już istnieje...

A po co Ci świadomość, że facet na torze obok biegnie wolniej, ale za rok będzie biegł szybciej?
To obciąża pisarski (nie każdy, ale niejeden) umysł.

Pozdrawiam,

G.

Navajero pisze:Grafomana nie rozwija, z definicji. Bo grafoman - w odróżnieniu od osoby naprawdę utalentowanej - uważa, że pisze doskonale. Stąd brak jakiegokolwiek rozwoju: po czorta poprawiać ideał?

Tyle, że grafoman może być formą przejściową.

Zoee pisze:Że grafoman może podgryzać z zazdrości ("temu kretynowi wydali, a mnie nie?") to nawet mogę zrozumieć, ale na kiego grzyba gryźć, kiedy samemu już się publikuje? Przecież początkujący, dobry autor może odnieść sukces, nie powodując tym wypadnięcia z rynku pisarza, który na tym rynku już istnieje...

Nie chodzi o wypadnięcie z rynku, a zwykłą, ludzką zawiść. Wsród pisarzy ( nawet tych dobrych) istnieje spory odsetek buców, złośliwców i pieniaczy. Poziom pisania i poziom moralny to dwie różne rzeczy... We wspomnianym wypadku chodziło o to, że tenże pisarz ( niezbyt zdolny zresztą, ale nie grafoman, stąd doskonale wiedział co sobą reprezentuje) zetknął się z tekstami gorszymi warsztatowo od tych które sam pisał, ale za to tworzonymi z niedostępną mu lekkością pióra i talentem. On wiedział, że za dwa - trzy lata będzie mógł "konkurentowi" sandałki czyścić - stąd jego agresja.

Zoee pisze:Wniosek z tego, że aby pisać, trzeba być też bardzo odpornym za zakulisowe podgryzanki...

Tak. Nie masz pojęcia ile czasu, a bywa, że i pieniędzy potrafią poświęcić niektórzy frustraci, aby zglebić kogoś, kto ich przerasta talentem.

Godhand pisze:Osoba średnio rozgarnięta, robiąc coś systematycznie robi to progresywnie coraz lepiej.

IMO, nie. I mógłbym przytoczyć przynajmniej kilka przykładów, ale staram się nie być złośliwy

O rety. No to w przerwach między dłubaniem w tekstach będę systematycznie trenować mięśnie. Czterech liter zwłaszcza. Na wypadek, gdyby ktoś chciał mnie kopnąć i złamać sobie przy okazji nóżkę Na razie nic mi nie grozi, ale kto wie, co będzie za kilka lat

Zoee,

Daj spokuj. Więcej optymizmu! Trenuj, bo to uspakaja skołatane nerwy i przedłuża młodość oraz żywotność wystrzałowych kiecek. Warto w razie gdyby potem jako słynną pisarkę chcieli cię pokazywać w mediach;D

Pozdrawiam i trzymam kciuki!

k.sikora pisze:Daj spokuj.

Może warto od czasu do czasu cofnąć się do początków i przypomnieć sobie zasady ortografii? Przez szacunek dla czytelników przede wszystkim.

Natalia.

Dziękuję za zwrócenie uwagi.

Absolutna racja! Przepraszam czytelników!

Matko, za późno, żeby edytować! Spalam się ze wstydu!

No więc, drodzy Państwo, wróćmy do sedna, czy ktoś ma znajomości wśród redaktorów i może się dokopać do informacji czy spodobała się im "Rubinowa twierdza"?;D Lub nawet wpływ na losy mojego pierwszego dzieła?;D



Kasia,
a tak z ciekawości: ile wersji Rubinowej, od kiedy rozmawialiśmy na ten temat, odrzuciłaś, nim ostatecznie posłałaś tekst do wydawnictwa?

Marcin,

Oj, pewnie z pięć do grudnia 2012. Potem już kolejne wydawnictwa dostawały różne bardziej dorobione wersje. A podejrzewam, że gdybym jeszcze teraz do tej powieści wróciła przepisałabym ja od nowa;D

Myślę teraz z perspektywy, że jako nowicjusz nie powinnam się była rzucać na tak wielki projekt. Powinnam była poświęcić więcej czasu na ćwiczenie warsztatu na krótszych formach, a potem skoczyć na głębokie wody.

Pozdrawiam
Kasia

[ Dodano: Pon 20 Maj, 2013 ]
Marcin,

Po zastonowieniu (nie było to takie proste u nas dzisiaj dzień wolny i cała ekipa w domu) w każdym razie nie jestem pewna czy to nie jest tak, że zapętliłam się w tym poprawianiu i czy ta piętnasta wersja nie jest odtworzeniem wersji, dajmy na to, piątej;D

Taki zaczarowany krąg poprawek;D

k.sikora pisze:;D Bo mam wrażenie, to oczywiście bardzo subiektywne;D, że poznałeś realia rynku i z jakiegoś powodu je akceptujesz. A we mnie się rodzi sprzeciw!;D;D

[ Dodano: Sro 15 Maj, 2013 ]
Szalony szczurze,

Czyli radzisz uzbroic się w cierpliwość... spróbuję, bo co mi pozostaje. Trudna sprawa, muszę sobie postawić jakiś szalony cel, żeby wypełnić czas, bo idzie zwariować. Może jednak na początek zrobię streszczenie do tej drugiej powieści i poślę do wydawnictw... Bo jak to ma za każdym razem tyle trwać, to skończę na prozacu;D

Pozdrawiam

Cierpliwość, cierpliwość i jeszcze raz cierpliwość...
To nigdy nie była moja mocna strona, a teraz muszę ją nieustannie ćwiczyć, bo powiem Ci, że równie trudno jest oczekiwać na pojawienie się już zaakceptowanej powieści drukiem, co oczekiwać na odpowiedzi od wydawców.

k.sikora pisze:Myślę teraz z perspektywy, że jako nowicjusz nie powinnam się była rzucać na tak wielki projekt. Powinnam była poświęcić więcej czasu na ćwiczenie warsztatu na krótszych formach, a potem skoczyć na głębokie wody.

Wiesz co? Pogadaj sobie ze swoją imienniczką - Katarzyną Szelenbaum. Ona ma tu u góry, w Strefie Autorów, wątek autorski. Jako nowicjuszka napisała bodajże pięcioksiąg. I wydała.

Szalony szczurze,

Jej, zwracając się do Ciebie już czuje się jak Calineczka, a ten brutalny świat, gdzie pozostaje czekanie, sprawia, że robię się coraz mniejsza;D

[ Dodano: Pon 20 Maj, 2013 ]
Thana,

Nastrój mam dzisiaj tak podły, że każde słowo pocieszenia jest w stanie ukoić moje nerwy.
Dziękuję!

Przejdę się zatem do mojej imienniczki i poczytam. Niech no tylko uporam się z kolacją! Dlaczego ludzkość musi marnować tyle czasu na jedzenie?! To też jest dla mnie dzisiaj niepojęte;D

Navajero pisze: I prawdą jest też, że niektórzy pisarze bywają zazdrośni o debiutantów, szczególnie tych uzdolnionych. /.../ Niestety byłem świadkiem kilku sytuacji, gdzie zazdrośni grafomani ( a w jednym wypadku zazdrosny pisarz) zagryźli poczatkujących autorów.

powiem tak - przeczytałem grubo przed premierą premierową powieść - "Dom na wyrębach" St. Dardy i krew się we mnie zagotowała z dzikiej zazdrości... Ale jakoś w ogóle mi nie przyszło do głowy Go zagryzać a wręcz przeciwnie.