Bez względu na ilość słów,
o nim napisanych,
jest nadal tak samo skurczony,
jak w chwili znalezienia.

Leży w muzeum historii naturalnej.
Pochylasz się nad szkłem
i zastanawiasz czy on pachnie.

Wyobrażasz sobie,
że jego pomarszczona na gładko skóra,
w dotyku przypomina wysłużony portfel.

Niewzruszone słońce
pewnie mrużyło mu oczy
tak, jak razi twoje,
kiedy wciąż o nim myślisz na przystanku.

Nie wiem, czy trafiło do mnie wyeksponowanie tematu. Jakoś… nie poruszyło mnie w żadne sposób. Nie wiem nawet dokładnie, co jest tematem. Ani niespecjalnie zmusiło do rozważań, jak bardzo różnimy się od pierwotnych, ani nie pytam o pochodzenie człowieka, a tym bardziej nie pomyślałem o tym, że kiedyś to my będziemy takim eksponatem. Przez chwilę jakoś zahaczyłem myślami o exegi monumentu; szybko mi minęło. Może trochę nieświadomości? Tak po prostu – wiersz, który czytasz i zapominasz. Gdzieś siedzi iskra, ale ja nie widzę ognia, tym bardziej pożaru.

Jestem nieczuły?

Dunno, ale pierwszy raz chyba nie będę się czepiał formy – i jest dobra, i adekwatna do treści. Nie będę jednak udawać, że sama treść nie powala.

Ostrowski pisze:Nie wiem, czy trafiło do mnie wyeksponowanie tematu. Jakoś… nie poruszyło mnie w żadne sposób. Nie wiem nawet dokładnie, co jest tematem. Ani niespecjalnie zmusiło do rozważań, jak bardzo różnimy się od pierwotnych, ani nie pytam o pochodzenie człowieka, a tym bardziej nie pomyślałem o tym, że kiedyś to my będziemy takim eksponatem.

Skoro napisałeś, to jednak pomyślałeś

A teraz na serio.
Zgadzam się z przedpiścą - prześlizgnęłaś się gdzieś obok tematu. Jak asteroida, która ma uderzyć w Ziemię i zniszczyć całe życie na niej.
I już leci; jest tuż tuż. Zaraz będzie wielkie BUM!
I co? Gdzie jest? Przeleciała gdzieś obok? I nawet nie zauważyłem?! <tu następują bluzgi na niedokładne modele>

Tak jest z tym tekstem.
A druga rzecz to zgrzytała mi druga osoba, a szczególnie ten fragment:

ithilhin pisze:Wyobrażasz sobie

Ty nie masz mi mówić, co ja mam sobie wyobrazić. Ty masz sprawić, żebym ja sobie to wyobraził!
Poza tym takie coś od razu wzbudza moją niechęć, bo nie lubię, jak mi się mówi, co mam robić

Przerobiłem sobie w głowie na pierwszą osobę i już wg mnie lepiej to wyszło (oczywiście bez tego z wyobrażaniem...).

Ostrowski, dzięki za to o formie :-)

Co do treści - mogę się trochę obronić?
B.A., czyli ta druga osoba jakieś uczucia w Tobie wzbudziła jednak? Poczułeś się niekomfortowo, że zakładam cokolwiek. żartuję - wcale nie chciałam wywoływać niepokoju.

No i to nie miało skłaniać do rozmyślań o pierwotnych. W Dublinie, w muzeum po prostu stałam nad szybą i patrzyłam na leżące za szybą ciało. I rzeczywiście myślałam wtedy o tym czy ta skóra pachnie i jeszcze długo po wizycie w muzeum miałam jakieś takie - bo ja wiem - poczucie pustki, ale z drugiej strony - spokoju. Wiersz miał być zatrzymaniem tamtej chwili. Obrazem. Hmmm. Znowu wracamy do moich nieszczęsnych obrazów, które chyba nikogo nie przekonują Może to kwestia postrzegania jest - w sensie, że dla mnie niektóre wiersze (poetów uznanych) są właśnie obrazami. Nie poruszają jakiś wielkich (dla mnie) spraw, nie powodują, że czuje się przejechana walcem, ale są i podobają i się przez to odczucie spokoju. Inne, owszem, wywlekają emocje na drugą stronę - i takie też lubię. Ale mam świadomość, że jestem za mała, aby je pisać.

Znów wpadam (niczym w bagno ) w dyskusję o istocie poezji. Bo ten wiersz, Ithi, jest dla mnie zapisaną wierszem prozą. Nie ma teleportu. Za to teleport jest tu:

ithilhin pisze:W Dublinie, w muzeum po prostu stałam nad szybą i patrzyłam na leżące za szybą ciało. I rzeczywiście myślałam wtedy o tym czy ta skóra pachnie i jeszcze długo po wizycie w muzeum miałam jakieś takie - bo ja wiem - poczucie pustki, ale z drugiej strony - spokoju.

Więcej poezji jest w tej prozie niż w wierszu (może z wyjątkiem samej końcówki, bo poczucie pustki, poczucie spokoju - to już jakieś przybliżenie, zamiast strzału w sedno, jakieś omsknięcie się w uproszczenie, a przez to... może nie od razu w fałsz, ale w... nie do końca prawdę). A wiersz jest wyracjonalizowany, wymądrzony i powolnie autobusem jadący, tak jak proza powinna. Tylko zapisany inaczej. Oczywiście to tylko odczucia moje, nie do uargumentowania.

Ja się boję komentować poezję, ale napiszę, że miałaś dobry pomysł, natomiast - moim zdaniem - akurat tym, co przeszkadza w odbiorze, jest publicystyczna forma. I brak sprecyzowania, kto jest bohaterem tej historii: bagiennik, czytelnik? To znaczy, ja wiem, że próbujesz wywołać uczucia w czytelniku, ale właśnie dlatego za bagiennikiem ciągnie się welon informacji, on nie jest oryginalny, jest tylko figurą. Natomiast ów czytelnik nie jest intensywny w odbiorze, wybacz mi szczerość, ale za dużo tu klisz, nasycenia oryginalnością, Tobą po prostu...
Miałem zresztą podobne problemy, tyle że w prozie, kiedy zamarzyło mi się napisać o Oetzim, mumii znalezionej w górach. Chyba ze trzy wersje opowiadania wyrzuciłem do kosza, zanim czwarta okazała się w miarę udana. Bo mi ciągle wychodziła właśnie publicystyka zamiast literatury, gazeciaki zamiast mojego osobistego tonu (można to sprawdzić, bo opowiadanie jest dostępne).

Ale pracuj nad nim, punkt wyjścia masz niezły.

Romek Pawlak pisze:za bagiennikiem ciągnie się welon informacji,

Inspirujące...

Thano, Romku - dziękuję. Dajecie mi cenne punkty do przemyśleń.
Znaczy ja wiem, że tego "bagiennika" inaczej nie napiszę. Przynajmniej nie teraz. Teraz nie umiem. Ale być może będzie inny.

Pff, pośpiech.

ale za dużo tu klisz, nasycenia oryginalnością, Tobą po prostu... Uciekło słówko "brak" przed "nasycenia oryginalnością".

To jasne, że pisanie to nie piekarnia Niemniej, będę trzymać kciuki za człowieka z bagien, skoro już się pojawił

„Bagiennik” to bardzo ładne określenie

Też mi się kołaczą po głowie takie pytania, a szczególnie – co zostało z człowieka w kościach, posortowanych w magazynach instytutów antropologii, w zamkniętych gabinetach osobliwości gdzie tu mamy czaszkę z wodogłowiem a tam – niemowlęcia, którego zęby jeszcze tkwią wysoko w kości szczęki.

Albo – kopiemy, bach, jest kość a potem cały szkielet, nadajemy mu imię, po pracy pytamy „co słychać u naszego ulubieńca”? „A, już w połowie czysty. Trochę włosów mu się zachowało. Na górze i na dole”.
Z ludźmi z bagien jest jeszcze gorzej, skóra rzeczywiście pachnie jak kora, jest wygarbowana, włosy zmieniają kolor na rude, czasami zachowała się fryzura – zwykle ciasny kok u mężczyzn. I cała historia, jak ich topiono jako ofiary lub skazańców, czasem mają jeszcze kamień na szyi, czasem mordowano ich wcześniej a do bagna wrzucano już martwe ciała.

O tym rzeczywiście można by napisać dużo więcej, ale i w tym wierszu jest już ładne ziarenko, szczególnie we fragmencie o słońcu. Cieszę się, że ludzie czasem zastanawiają się nad tym, co widzą w gablotach – zwykle wystawy wydają się tak wypreparowane z rzeczywistości, że nie wzbudzają wielu przemyśleń. Niestety.

ithi, jakieś emocje zostały wzbudzone, ale nie sądzę, żeby były zamierzone.
Rzecz w tym, że Ty miałaś coś do powiedzenia, ale chyba umknęło Ci sedno tego, co chcesz powiedzieć. Umknęło Ci to, dlaczego Ty się tak poczułaś, że postanowiłaś o tym napisać. Co Ciebie skłoniło i dlaczego mnie (odbiorcę) miałoby to obchodzić? To jest wg mnie jedno z podstawowych zadań osoby, która pisze - sprawić, żeby mnie coś obchodziło.

A ja odniosłem wrażenie, że Ty oczekujesz, że to powinno być oczywiste. Tylko gdyby było oczywiste, to jaki byłby sens pisania o tym?

Nie wiem czy oczekuję, że to oczywiste.
Chciałam napisać o tym, że on tam jest. Leży. Niezależnie ile o nim opracowań naukowych i wierszy się napisze, to będzie wyglądał tak samo. Iże też kiedyś żył i słońce mrużyło mu oczy.

Chciałam napisać o tym, że on tam jest. Leży. Niezależnie ile o nim opracowań naukowych i wierszy się napisze, to będzie wyglądał tak samo. Iże też kiedyś żył i słońce mrużyło mu oczy.

A co mnie, jako odbiorcę, to obchodzi? Jeżeli przejdę się do muzeum, uzyskam potwierdzenie Twoich słów: jest, faktycznie leży sobie, bo naukowcy go tam przywlekli. A skoro żył, to słońce oddziaływało na niego tak, jak na mnie i wszystko inne. Ino co z tego?
Rozczarowałaś mnie, jako odbiorcę wiersza ;( Poruszony temat wpłynął na mnie nastrojowo, obudził pewne wspomnienia, ale na tym koniec... I to mnie boli. To jak gra wstępna, po której kobieta mi mówi, że musi iść do domu, bo zostawiła rower na włączonej kuchence. Ja się nie czepiam wrednie, ale tak się po prostu nie robi.

Wiczaga pisze: Rozczarowałaś mnie, jako odbiorcę wiersza ;( Poruszony temat wpłynął na mnie nastrojowo, obudził pewne wspomnienia, ale na tym koniec...

Ależ ja nie śmiałam chcieć nic więcej. :-(

Wiczaga, chyba nie rozumiem... To czego Ty chciałabyś więcej?
Bo jak dla mnie, to właśnie tego chciała ithilhin i to był jej zamysł podczas pisania tego wiersza.
A może ja po prostu jestem nieczuły skurczybyk?

ithilhin pisze:Chciałam napisać o tym, że on tam jest. Leży. Niezależnie ile o nim opracowań naukowych i wierszy się napisze, to będzie wyglądał tak samo. Iże też kiedyś żył i słońce mrużyło mu oczy.

ithi, chodzi o to, że Ty stałaś przed tą szybą i widziałaś go - naocznie - a odbiorca wiersza nie. Jakieś procesy myślowe doprowadziły Cię do momentu, w którym zdajesz sobie sprawę, że to samo słońce, które jemu mrużyło oczy, teraz mruży Twoje. Nie dawaj mi rozwiązania, a pokaż, dlaczego (tak naprawdę) tak myślisz, a wtedy mogę się z Tobą zgodzić, mogę się nie zgodzić, ale przynajmniej zrozumiem.
W tej chwili rozumiem, ale niestety nie wynika to z mojego obcowania z wierszem.