Latest post of the previous page:

El Nino pisze:Na szczęście jednak spora większość czytaczy nie jest, aż tak oblatana. A nawet jeśli, to myślę, że na potrzeby osi fabularnej drobne uproszczenia zdołają przełknąć. Nie było mym zamiarem potraktować profesji pana z opka po macoszemu, ale pewnych ograniczeń nie jestem w stanie przeskoczyć.

Ale to tak nie działa. Właśnie zadaniem autora jest pokazanie pewnych cech, które uwiarygodnią bohatera. Chcesz pisać o matematyku proszę bardzo. Na rynku jest trochę popularnej literatury matematycznej skierowanej do nie matematyków. Pokazują fajne i ciekawe problemy i własności. wybierasz takie zagadnienie wplatasz je w swoje opowiadanie i masz same plusy. Bohater jest bardziej wiarygodny a i ty się czego nowego dowiedziałeś.

El Nino pisze:na potrzeby osi fabularnej drobne uproszczenia zdołają przełknąć.

dobrze myślisz!

dobry tekst! Wrócę po niego

Grimzon. Niewątpliwie w tym co piszesz, jest sporo racji. Do tej pory nie miałem z matematyką większej styczności, więc uznałem, że choć trochę oddaję w opku ducha tego zacnego "sportu."
Tylko, jak piszę: dla Ciebie ludek jest niewiarygodny, bo ty w tym siedzisz. Dostrzegasz różne niuanse.
I to nie jest tak, że idę w zaparte, nie chcąc posypać durnej głowy popiołem. Zaiste, masz sporo racji. Nie neguję tego, co chcesz powiedzieć. Niechaj jednak wypowiedzą się jeszcze inni, nieco mniej oblatani z matematycznym rzemiosłem. Oczywiście, pomijając te ewidentne babole, o których już była mowa. I które przy najbliższej sposobności poprawię. Niedobrze by jednak było, gdyby sens nadrzędny (abstrahując już od tego, co nim w tym opku jest) sprowadzać do samych obliczeń.

Ech, miałam wziąć sobie urlop również od komentowania, ale ponieważ dyskusja się rozwinęła, to i ja dorzucę swoje trzy grosze. Najpierw trochę w kwestiach języka, stylu, itp.

Nie wychodzę z domu nazbyt często. W zasadzie wcale. Zakupy albo rachunki. Czasami lekarz. Na miesiąc będzie trzy razy.

Ciach, ciach, ciach, co u Ciebie pojawia się i w innych tekstach. Kropka nie jest jedynym znakiem interpunkcyjnym.
Nie wychodzę z domu nazbyt często; w zasadzie wcale. Zakupy albo rachunki, czasami lekarz - na miesiąc będzie trzy razy.

trwałych znajomości nie nabyłem.

Raczej: nie nawiązałem. Nabywać odnosi się do transakcji.

Można ich zobaczyć jedynie poprzez odbicie

Raczej: w odbiciu (jak rozumiem, chodzi o to, że nie bezpośrednio, lecz w tafli lustra albo wody)

ubiorę palto i wyjdę.

Ubiorę palto - http://www.polonistyka.fil.ug.edu.pl/?i ... 34&lang=pl

dziewczynki zerkały z drzwi nieopodal, wystając w ten sposób, że widziałem tylko połówki ich roześmianych twarzyczek.

Lepiej by brzmiało: wystawiając głowy w ten sposób, że...

Nienawidzą domowych zwierząt, gdyż te je bezbłędnie wyczuwają. I w zemście nacinają im brzuchy.

Jednak bez I, gdyż z takiej konstrukcji wynikałoby, że to zwierzęta nacinają.

Wtedy lód się załamał, zabierając idącego w mroźną toń. Zaś dzieci?

Nie ma zaś na początku zdania. A dzieci? A co z dziećmi?

wtedy stało się coś, od czego stanęło jej serce. Nie. To nie jest przenośnia. To zawał serca.

Twój narrator cały czas w tym fragmencie jest wręcz przyklejony do kobiety, a tu nagle się usamodzielnia i staje obiektywnym komentatorem. Zachowałabym jego poprzednią pozycję.
...stanęło jej serce. Naprawdę to poczuła. Zawał? albo jakoś podobnie. Człowiek może przecież sam siebie zdiagnozować: o rety, chyba mam zawał.

Co mi się tu bardzo podoba:
1. Sposób, w jaki prowadzisz bohatera. Te zachowania (dzieci, pasażerów, speca od telewizora), które on po prostu rejestruje, właściwie bez żadnego komentarza.
2. Sama konstrukcja psychiczna tegoż bohatera.
Nie jestem jednym z tych co ciągną śmieci do domu, ale obojętny na cierpienie też nie jestem. A porzucony przedmiot, to tak, jak przywiązany do drzewa pies. Krzyczy i cierpi podobnie. Trzeba tylko umieć się w to wsłuchać.
Animizacja przedmiotów - to jest bardzo pierwotne, ale w naszej kulturze uważane za dziecinne. Wyrastamy z tego i przestajemy myśleć, że samochód na złomowisku coś przeżywa. Dobrze, że to przypomniałeś.
3. Wypuszczenie żółtych ludzi w świat zewnętrzny. To znaczy: nie lubię takich sytuacji, kiedy bohater mierzy się z czymś, co zdecydowanie należy do świata nadnaturalnego (ogólnie mówiąc), a potem okazuje się, że a) miał koszmary senne albo b) miał halucynacje. To jest unik autora, gdyż we śnie wszystko się może zdarzyć, a w omamach tym bardziej, bez żadnych konsekwencji dla świata przedstawionego. A u Ciebie okazuje się, że istoty, które można by uznać za wymysł zdziwaczałego, półobłąkanego staruszka, istnieją zupełnie niezależnie od jego woli i wyobraźni. I to jest bardzo dobre, gdyż w ten sposób rzeczywiście otwiera się jakaś szczelina, przez którą przenikają byty z innego świata. Albo przynajmniej materializują się myślokształty. To jest taki prawdziwy realizm magiczny. Chodzą sobie ci żółci ludzie po lodzie, jedni ich widzą, inni nie, jeszcze inni już badania prowadzą nad ich zwyczajami, a ty, czytelniku, przyjmij do wiadomości, że oni po prostu są.

No, chyba dość już będzie tych pochwał.

Jeszcze raz dziękuję wszystkim za "zamieszanie." Wszak na to właśnie liczyłem.
Rubia, z Twoimi ostatnimi uwagami zgadzam się co najmniej w osiemdziesięciu procentach i pewnie też pod takim kątem większość rzeczy przerobię. Szkoda tylko, że za każdym razem dostrzegam błędy dopiero po rozgrzebaniu je kijem. Oby tylko zapamiętać z tych lekcji jak najwięcej.

Jeszcze ja, jeszcze ja! Wolno mi idzie!

Heh. Nie no, temat otwarty Nagromadziło się już trochę tych spostrzeżeń i po prostu chciałem wszystkim podziękować. Ale jak najbardziej, czekam dalej ;D

To ja też trzy:

pochwały już były, to będą teraz... hm... tak, wątpliwości

1. mam wrażenie lektury szkicu do opowiadania. Rozumiem i doceniam ascezę narracji jako środek, ale wciąż potykam się o nierozpakowane kartony ze zdaniami.
Na przykład tu powtarzasz, to już było, choć z pudła wyskakują fajne obrazy :

Mój świat to metraż pokoju i szlak do kibla na piętrze. To schody, winda i chodnik. To tramwaj z numerem siedem. I mały sklep osiedlowy, który kupił mnie tym, że dobrze wydaje reszty.
To także kiosk nieopodal, w którym jeśli się nie pochylisz do okienka, możesz na zawsze pozostać anonimowy. To cukiernia.
I chyba tyle. Więcej ich nie pamiętam.
Za wszystkie serdecznie żałuję.

(to na czerwono jest stylem innej bajki - ja bym wywaliła)

2. konstrukcja narratora w kontekście bohatera budzi we mnie sprzeciw - pojawiający się trzecioosobowy (przy kobiecie) jest albo niedorobiony, albo zrobiony zbyt łatwo fabularnie. Zgrzyta jak pociąg na stacji, szarpie, burzy kompozycję opowieści. Popracuj z narratorem odpostaciowanym, jakby spoza kadru...

[ Dodano: Sob 05 Lip, 2014 ]
i ostatni grosz:

3. wyobraź sobie potencjalnego czytelnika - kim on jest? Smakuje formę i oryginalność języka? Szuka dziania się, dramaturgii? Chce psychologii? Analizy świata? Dyskursu? Ja nie wiem! Jest potencjał, ale... nie ma silnika. Nie rozpakowałeś pudła z silnikiem.

Dzięki wielkie
Dotknęłaś tematu z nieco innej strony i muszę się teraz ponownie zastanowić, choć nie wiem, czy wprowadzę jakieś daleko idące zmiany. Jeśli już, to przyjrzę się narracji w epilogu. Raczej nie będę rozpakowywał zdań, z obawy właśnie przed zbytnim pójściem w stronę fabularną i zatraceniem refleksyjności.

Co zaś się tyczy:

Natasza pisze:Mój świat to metraż pokoju i szlak do kibla na piętrze. To schody, winda i chodnik. To tramwaj z numerem siedem. I mały sklep osiedlowy, który kupił mnie tym, że dobrze wydaje reszty.
To także kiosk nieopodal, w którym jeśli się nie pochylisz do okienka, możesz na zawsze pozostać anonimowy. To cukiernia.
I chyba tyle. Więcej ich nie pamiętam.
Za wszystkie serdecznie żałuję.

(to na czerwono jest stylem innej bajki - ja bym wywaliła)

Ostatnie zdanie miało być nawiązaniem do religii i podkreślać smutek bohatera i jego wstyd. On tym przeprasza za to, że oddycha i wszystkim wokół przeszkadza.
Pisałem ten fragment pismem półautomatycznym i mogłem się co nieco zagalopować