Latest post of the previous page:

Filip pisze:Ale to też dzięki Tobie - kiedyś rozmawialiśmy o zasięgu kałasznikowa, musiałem potem wydłużyć dystans między uciekinierami a pościgiem

Jasne, teraz wiadomo czyja to wina

Przerwałam niedawno czytanie książki, w której akcji, rozumianej jako przedstawianie kolejnych wydarzeń, nie brakuje, a jednak książka mnie znudziła i zmęczyła. Dlatego myślę, że „filmowa” akcja to jedno, a napięcie pomiędzy bohaterami, bohaterami a światem przedstawionym oraz przede wszystkim czytelnikiem, to drugie. I to drugie jest ważniejsze

To zależy kto to napisał. I jak.

Autor zaprawiony w bojach. Na tym etapie uważam, że zostały nieco zaburzone proporcje między składowymi tekstu, przez co dostałam zadyszki Co w sumie mnie też zdziwiło, bo poprzednią część łyknęłam na jednym posiedzeniu. Do tej wrócę, ale potrzebuję przerwy - zawsze przy lekturze po cichu liczę, że finał wszystko wynagrodzi

A to już Twoja ocena, a nie aksjomat. Ktoś inny mógłby mieć zupełnie odmienne zdanie. Każdy ma prawo do własnej opinii, ale trudno wyciągać z tego jakieś ogólne wnioski w stylu: za mało tego, za dużo tamtego". I że coś jest ważniejsze. Znaczy można, ale tylko na własny użytek, a nie jako wskazówkę warsztatową dla ogółu

Nie sadzę, że w mojej wypowiedzi podałam jakąś ogólna wskazówkę warsztatową. Dobra akcja nie jest zła, ale też sama akcja może nie wystarczyć do stworzenia napięcia pomiędzy czytelnikiem a tekstem (co zależy od mnóstwa różnych czynników po obu stronach tego dialogu). A to, że uważam, iż owe napięcie jest najważniejsze, to - prawda - wyłącznie moje zdanie (co chyba wynika z faktu, że jestem pod nim podpisana - nickiem, ale zawsze), a nie aksjomat

Tekst ma zainteresować czytelnika i progresja napięcia to tylko jeden ze środków. Można przykuć uwagę bogactwem języka, opisów i na wiele innych sposobów. Jedno jest pewne: nuda zabija czytelnictwo