Latest post of the previous page:

jestem zaskoczony

Augusta pisze: Ja też zgadłam
Napisałam: nadwrażliwy mężczyzna.

Prawda Ale dałaś kobietę na pierwszym miejscu.

Przyznam, że dopiero po wysłaniu tekstu do Ithi odkryłam, że książka została napisana przed wojną. Polskie tłumaczenie powstało w 2012 roku, autor tworzył do 1988 i zapewniam, styl niewiele się mu uwspółcześnił Chętnie dałabym fragment lepiej pokazujący tę wrażliwość autora-mężczyzny, ale nie znalazłam dosadnej erotyki.

I nadal - to dla mnie nie jest kobiecy tekst Nie ma podanych uczuć wprost, nie ma udziału wielu zmysłów, jest obserwacja.

Galla pisze:jest obserwacja.

IMHO to nie obserwacja, a raczej rozbijanie na atomy... (wiadomo czego )

Co do dosadnej erotyki, hm... Wydaje mi się, że raczej kobiety piszą bardziej dosadnie, ale może moja ocena wynika z tego, że głównie czytam kobiecą literaturę. Czytuję tę pisaną przez panów, ale to przeważnie kryminały, ewentualnie sensacja, obyczajowych i erotycznych nie kojarzę zbyt wiele - zwłaszcza współczesnych. Chyba takich nie ma :(
Ktoś, coś? Jakieś tytuły? Współczesne, autor mężczyzna - obyczajowe, erotyki? Chętnie przeczytam.
(czytałam obyczajową powieść Romka, ale erotyki tam nie było ani tyci).

Mi się kojarzy "Samotność w sieci", innych pozycji tego autora nie czytałam. Tam jest spora porcja erotyki.

Wolha.Redna pisze:Mi się kojarzy "Samotność w sieci", innych pozycji tego autora nie czytałam. Tam jest spora porcja erotyki.

Czytałam, ale dawno... Nawet mam w domciu egzemplarz. Chyba wrócę do niego (z ciekawości).
Ale sama przyznaj, jest problem (mało takich książek).

Jest dosyć wyraźna różnica w sposobie prezentowania silnych emocji w prozie współczesnej i tej sprzed lat kilkudziesięciu. Na przykład, kryminałów Krajewskiego, rozgrywających się w Breslau, nikt jako tako oczytany nie weźmie za książki z lat trzydziestych. I to wcale nie chodzi o archaizację słownictwa, lecz o zupełnie inny rodzaj ekspresji językowej (nawet pomijając przekleństwa i wulgaryzmy, których wówczas używano jak na lekarstwo).

Rubio, ale mało kto jest tak rewelacyjnie oczytany jak Ty, Natasza i jeszcze parę osób z tego zacnego grona :(
Ja na pewno nie jestem.
Choć z drugiej strony dlaczego równać do tych z niższego poziomu? W sumie chyba nie warto. Ergo: wstawiajcie wszystko, na co przyjdzie Wam ochota Najwyżej znów się damy (dam) wyrolować ale zawsze się czegoś nauczę.

Gdybym była rewelacyjnie oczytana, to książkę bym po prostu rozpoznała Nie, mi taka myśl przyszła pierwszy raz do głowy, kiedy czytałam Conrada: w ten sposób dzisiaj nikt by tego nie opisał (chodziło o zabójstwo dziewczyny i reakcję mężczyzny, który ją kochał). Potem coraz częściej zdarzało mi się potwierdzenie, że męska emocjonalność była niegdyś bardziej emocjonalna, a mniej męska

Rubia pisze: Potem coraz częściej zdarzało mi się potwierdzenie, że męska emocjonalność była niegdyś bardziej emocjonalna, a mniej męska

Coś w tym jest. Im dalej w las, tym bardziej (Szekspir, utwory średniowieczne!). Ale... czy na przykład teksty Sepryota (że tak wywołam ducha) nie są emocjonalne?
Czy epoka poetów romatycznych się skończyła i nie powróci? Baczyński pisał "stojąc przed lustrem ciszy Barbara z rękami u włosów/nalewa w szklane ciało srebrne kropelki głosu". Współczesnemu poecie już tak nie wolno?

Coraz bardziej burzycie mi wizję różnic płciowych w pisaniu tekstów, ale chętnie sprawdziłabym to jeszcze na kilku przykładach.

Galla, ja tu w ogóle nie biorę pod uwagę poetów. Poza tym: "nie wolno" nie istnieje, jeśli chodzi o wybór środków formalnych, lecz ich zasób zmienia się wraz z upływem czasu. Kto obecnie napisze: Cierpiałem niewymowne męki, wyobrażając sobie, że ona jest w tej chwili z NIM? W XIX-wiecznej powieści to w ogóle by nie raziło. Teraz, jeśli już, można raczej spodziewać się Gryzłem palce, wyobrażając sobie..., a najpewniej bohater pójdzie się upić i podsumuje wybrankę słowem nieparlamentarnym

Które też może być oznaką rozpaczy.

A mnie ciekawi w takim razie tłumacz. A może to była kobieta i zmieniła na "kobiecą modłę" pierwotnie męski tekst?

Ale przecież on jest męski Tylko w niedzisiejszym stylu.

Tak, tłumacz była kobietą Ale nie sądzę, by zmieniła wydźwięk. Czytałam książki Maraiego po niemiecku (niestety, do węgierskiego się nie zabiorę) i była w nich podobna miękkość.

Ale tu jestem zdziwiona opiniami. Dla mnie to wyraźnie męski tekst, mimo drżących rąk. Najwidoczniej sam fragment tego nie oddaje, a ja mam w głowie całość książki.