Ponieważ po przeszukaniu kilku działów i przejrzeniu regulaminu nie dostrzegłem nic, co wskazowałoby na to, że nie można tu wstawiać fanfików, przeto chciałbym wam tu zaprezentować opowiadanie, które napisałem bodaj w maju 2005 roku. Nie reprezentuje ono moich aktualnych zdolności, ale w związku z tym, że cieszy się ogromną popularnością fanów SW (i nie tylko), postanowiłem zacząć od niego. No i poza tym to opowiadanie, które może zrozumieć każdy normalny człowiek, który widział "Zemstę Sithów" (duża część moich fanfików jest bowiem oparta na Expanded Universe, nie filmach, i nie-fan miałby kłopot ze zorientowaniem się what's up).





Gwiezdne Wojny

Epizod III Zemsta Sithów:

Koniec Jedi



**********



Oślepiająca błyskawica rozdarła na dwoje mroczne niebo Coruscant. Jej blask naznaczył czarne wizjery hełmów szturmowców-klonów refleksami bladoniebieskiego światła, a grzmot na krótką chwilę zagłuszył rytmiczny tupot nóg żołnierzy Republiki Galaktycznej.

Dziesiątek. Setek. Tysięcy żołnierzy Republiki Galaktycznej.

Kamienne stopnie monumentalnych schodów Wielkiej świątyni Jedi zalał ocean niezliczonych szeregów identycznych uzbrojonych postaci w błękitno-białych zbrojach.

Dziesiątek. Setek. Tysięcy uzbrojonych postaci w zbrojach.

Na ich czele szła inna postać, ubrana w szeroki, czarny płaszcz. Bohater Bez Strachu. Kroczył po wielkich schodach nieustępliwym, stanowczym chodem. Ostatnia Nadzieja. Jego twarz zakrywała głęboka czerń kaptura, łagodnie opadającego na ramiona. Wybraniec. W jego prawej, niegdyś ludzkiej dłoni, chłodnym blaskiem lśnił metalowy cylinder. Obrońca światów.

Kolejna potężna błyskawica rozerwała chmurny nieboskłon Stolicy Galaktyki, ukazując na moment ściśnięte i nieprzejednane oblicze postaci idącej powoli na czele nieprzebranych szeregów żołnierzy Republiki.

Anakin Skywalker. Rycerz Jedi.

Na czele dziesiątek. Setek. Tysięcy żołnierzy Republiki Galaktycznej.

Naprzeciw rycerzom Jedi.



**********



Główna brama świątyni Jedi otworzyła się cicho, nie stawiając żadnego oporu.

Błękitny błysk mignął w postaci świetlistego odbicia w czarnych wizjerach pierwszych szeregów klonów, a niewyraźna sylwetka ubrana w brązową tunikę bez życia runęła na ziemię.

Anakin Skywalker przestąpił bezgłowe ciało niczym przerażająca zjawa, a pierwsza linia klonów rozproszyła się za jego plecami, trzymając w dłoniach broń gotową do strzału. Broń gotową do wykonania najbardziej potwornego rozkazu w historii Znanej Galaktyki.

Głuchy odgłos butów stukających o lśniącą posadzkę, wypełnił osnute mrokiem wnętrze wejściowego korytarza świątyni Jedi. Anakin Skywalker – w przeciwieństwie do żołnierzy – nie rozglądał się. Wiedział gdzie idzie. Wiedział, co ma zrobić. Nie wahał się więc. Płonące ostrze błękitnego miecza świetlnego nadawało mu upiorny wygląd, lecz dla szturmowców-klonów nie miało to najmniejszego znaczenia.

Dla nich liczył się tylko ostateczny cel. Rozkaz. Nic więcej.

Z obu stron korytarza nagle pojawiły się światła. Nienaturalne świata. Dziesiątki, setki, jeżeli nie tysiące błękitnych błyskawic wyleciało na raz z luf karabinów blasterowych żołnierzy Republiki w daremnej próbie ich zgaszenia.

I gdyby nie było wśród nich Wybrańca, Bohatera bez Strachu, Obrońcy światów, Ostatniej Nadziei, zapewne ich atak zostałby odparty, wielu żołnierzy-klonów pożegnałoby się z istnieniem, rycerze Jedi wygraliby, a rozkaz nie zostałby wykonany.

Ale Anakin Skywalker był wśród nich.

Koniec Jedi był bliski.



**********



ND-419 starannie wymierzył i beznamiętnie pociągnął za spust. Błękitny pocisk z łatwością rozdarł ciemności i zasłonę szmaragdowego ognia – jako jedyny uderzył dokładnie tam, gdzie miał uderzyć. Zielona klinga miecza świetlnego zgasła wraz z kruchym życiem jego właściciela. Rękojeść potoczyła się po kamiennej podłodze i zamarła.

Zanim ND-419 przykucnął i namierzył kolejny cel, ciało trafionego przezeń Jedi zostało rozerwane na strzępy dziesiątkami plazmowych wiązek. W ciągu jednej, krótkiej chwili kilkanaście strug energii zredukowało istnienie pełne życia do nic niewartej martwej materii.

ND-419 wystrzelił kilka serii i rzucił się do przodu, nie chcąc stracić z oczu upiornej sylwetki Skywalkera, poruszającego się w klatce przerażającego niebieskiego ognia. W momencie, gdy klon przeładowywał magazynek, Anakin Skywalker rzucił na najbliższą ścianę postać kilkunastoletniego Jedi i bez okazywania żadnych emocji, wbił świetlistą klingę swej broni w krtań innego ucznia. Rzucony o ścianę padawan w ułamku sekundy został zmasakrowany skoncentrowanym ogniem karabinów blasterowych, zanim jeszcze rozpłaszczył się na podłodze. Kolejny padawan Jedi natarł na mordercę, wywijając na oślep ostrzem miecza świetlnego. Skywalker bez wysiłku zablokował rozpaczliwe ciosy i błyskawicznym ruchem nadgarstka pozbawił go prawego ramienia, jakby to była jakaś dziecinna zabawa.

ND-419 w mgnieniu oka doskoczył do leżącego na ziemi Jedi i natychmiast wycelował lufę karabinu w przeraźliwie wystraszoną twarz młodzieńca pozbawionego ręki. Wystarczyło już tylko pociągnąć za spust i zapomnieć.

Lecz klon zawahał się.

Przed oczyma mignęły mu wspomnienia blisko trzyletniej służby u boku Jedi. Wspomnienia wszystkich wygranych i przegranych bitew. Wspomnienia mieczy świetlnych ratujących go w ostatniej chwili przed nieuniknioną śmiercią. Wspomnienia radości i smutku, które przeżywał na równi z każdym Jedi. Wspomnienia wszystkich złych i dobrych rzeczy, związanych z Jedi. Wreszcie wspomnienia samych Jedi: odważnych, silnych i szlachetnych. Niezniszczalnych.

Aż do dziś.

Wszystkie wspomnienia wyparowały z umysłu ND-419 jak jezioro, na które skierowano coruscańskie zwierciadło orbitalne. Już przestały się liczyć – zastąpił je bowiem obowiązek wobec Wielkiego Kanclerza. Wobec Republiki.

Klon ostatni raz spojrzał w błagalne, pełne łez oczy padawana Jedi.

Strzelił.

Raz. Drugi. Trzeci.

Nie czuł złości. Nie czuł nienawiści. Nie czuł satysfakcji.

Nie czuł nic, naciskając na chłodny kawałek metalu, który był spustem jego broni.

Zabijał bez uczuć i emocji. Tak go wytrenowano. Takie miał rozkazy. Tylko one miały znaczenie. Tylko one się liczyły.

Takie było jego przeznaczenie – i jednocześnie przeznaczenie wszystkich klonów.

Miał zabijać i wypełniać rozkazy. Być lojalnym Wielkiemu Kanclerzowi i Republice. Niczego więcej od niego nie oczekiwano, a on odpłacał się tym samym. Litość nie miała więc znaczenia. Moralność i przyjaźń także.

Nic innego niż to, co zaprogramowano mu na Kamino.



**********



Biegł. Mierzył. Strzelał. Zabijał.

Oddziały szturmowe prowadzone przez Anakina Skywalkera, dotarły już do Wielkiej Sali, na każdym kroku siejąc zamęt i zniszczenie. Szlak, po którym stąpali, ścieliły dziesiątki potwornie okaleczonych ciał rycerzy Jedi i ich niedoszłych zabójców. Nie było skrawka świątyni, który nie nosiłby śladów śmiertelnej walki. Potężne filary podtrzymujące strop monumentalnej budowli, pokryte były dziwaczną mozaiką poczerniałych smug po blasterowych błyskawicach i płomienistych eksplozjach granatów udarowych. Podłoga, niegdyś czysta i wypolerowana na idealny błysk, zaczerwieniła się kałużami krwi, wokół których, jak wyspy na morzu leżały stopione kawałki gładkiego marmuru, wyrwanego siłą z przydymionych ścian. Gdzieniegdzie niespokojnie tliły się płomienie żółtopomarańczowego ognia, obejmując swym piekielnym istnieniem pogięte szczątki białych pancerzy szturmowców-klonów i poszarpane szaty martwych obrońców świątyni.

A noc jeszcze się nie skończyła.



**********



Kurtyna błękitnego ognia runęła na kilkunastoletnich Jedi, skupionych wokół dorosłego Jedi ze złocistym mieczem świetlnym w kurczowo zaciśniętych dłoniach. Pomimo gigantycznej przewagi napastników, świetliste klingi zdołały odbić niebieskie strugi plazmy, a nawet część z nich skierować z powrotem.

ND-419 niemal wyczuł jak dwaj jego kompani tracą życie, trafieni w sam środek napierśników. Bez namysłu zrobił unik, schodząc z drogi upadającym ciałom. żołnierz Republiki skupił całą uwagę na zlikwidowaniu ucznia Jedi najbardziej wysuniętego w lewo.

Trzy strzały w pierś. Jeden w nogę. Jeden w ramię. Dwa w głowę. żaden nie trafił w cel. Wszystkie uderzyły ze świstem w szmaragdowe ostrze miecza świetlnego.

Niespodziewanie jeden z jego towarzyszy zdołał rzucić granat pod nogi padawana. Zmuszony do odrzucenia go potęgą Mocy, na moment odsłonił prawy bok.

ND-419 wystrzelił jeszcze raz.

Sekundę później Jedi już nie żył.

Ten sam los spotkał drugiego ucznia, gdy w półmroku Wielkiej Sali rozbłysła kolejna klinga miecza świetlnego. Jednym ruchem przepołowiła na pół filigranowe ciało rudowłosej uczennicy Jedi. W powietrzu rozległ się przepełniony bólem okrzyk „Scout!”, a naprzeciw mordercy stanął drugi padawan.

Nie zdołał nawet zaatakować. Skywalker z zimną krwią rozpłatał mu klatkę piersiową.

W chwilę potem przeznaczenie w postaci energetycznego ostrza dopadło dorosłego rycerza Jedi i pozostałych jego podopiecznych. Całość zwieńczyła lawina blasterowego ognia.

ND-419 podążał za Anakinem Skywalkerem niczym nierozłączny cień, aż do momentu, w którym dowódca klonów wsiadł do jednej z turbowind.

Od tej pory ND-419 był tylko jednym z wielu klonów.

Jego karabin plunął ogniem w kierunku kolejnego celu, lecz tym razem żaden pocisk nie trafił. Ciemnoskóry, najwyżej dwunastoletni Jedi, rozdwoił czaszkę jednego z klonów i wbił purpurowe ostrze w pierś drugiego, po to by chwilę później bez problemu sparować kilka błękitnych strzałów. Kiedy spostrzegł, że uwaga paru najbliższych żołnierzy zwróciła się dokładnie na niego, wystrzelił do przodu jak z procy i znalazł się niecały metr przed nieruchomą maską hełmu ND-419.

Klon błyskawicznie podniósł broń w górę i nacisnął na spust – jednakże ułamek sekundy przed chwilą, w której lufa jego karabinu stałaby na równi z obliczem Jedi, potężny kopniak uniósł go w powietrze, pozbawiając oddechu.

ND-419 boleśnie upadł na okryte pancerzem plecy, wypuszczając z rąk broń. Jego ochronny hełm również grzmotnął o posadzkę i zleciał mu z głowy.

Jedi zamachnął się mieczem, by zakończyć żywot klona, lecz jedno krótkie spojrzenie brązowych oczu bezbronnego żołnierza spowodowało, iż padawan na jedną krytyczną chwilę zawahał się.

Kilkanaście błyskawic z dzikim jazgotem wżarło się w ciało ucznia Jedi. Ciemnoskóra postać zgięła się wpół i bezwładnie rozłożyła się obok ND-419, gubiąc broń.

Klon niepewnie spojrzał w bok.



**********



Oto jak to jest być ND-419 – na zawsze.

Patrzysz w martwe oczy zabitego Jedi.

Początkowo widzisz jedynie zagrożenie. Wroga Republiki. Twojego wroga. Cel, który należy natychmiast zlikwidować.

Nic więcej.

Po chwili uświadamiasz sobie, że twój cel nie żyje. Nie jest już wrogiem Republiki – czy kiedykolwiek nim był? Nie jest już twoim wrogiem – zresztą nigdy nim nie był. Nie jest już nawet zagrożeniem – nie może nim być.

Marszczysz brwi.

Patrzysz w martwe oczy zabitego Jedi i dostrzegasz coś nowego.

Przeraża cię to.

Twój wróg. Wróg Republiki. Zagrożenie. Cel jest…

Dzieckiem.

Sięgasz pamięcią w nieodległą przeszłość i widzisz siebie, celującego w bezbronnego Jedi.

Dziecko.

Gdybyś był normalnym człowiekiem, wiedziałbyś to od samego początku.

A tak, cały twój, ściśle ułożony świat… Wszystko w co do tej pory wierzyłeś, przewraca się do góry nogami.

Nagle pojmujesz prawdę.

Jesteś mordercą.

I nic cię nie usprawiedliwia. żadne szkolenie. żadna lojalność. żaden punkt widzenia. żaden rozkaz.

Nic.

Kompletnie nic.

Oto jak to jest być ND-419.

Na zawsze.

Uosz w mordę.

Dobrze, że zacząłeś od tego tekstu.

Od niego po prostu bije klimat Star Wars.

To się widzi. To się słyszy. To się czuje.

To jest świetne.



Błędów wiele nie wychwyciłem.

Mam tylko nadzieję, że...

Twój talent nie ogranicza się do FanFicków. Bo to byłaby strata.



Khm...



Jestem na tak.

Najpierw Sky musi się wytknąć to i tamto

Jedi Nadiru Radena pisze: Wiedział, co ma zrobić. Nie wahał się więc.

"Więc" jest zbędne. Narusza rytm zdania; radzę je usunąć.

Jedi Nadiru Radena pisze: Dziesiątki, setki, jeżeli nie tysiące błękitnych błyskawic wyleciało na raz z luf karabinów blasterowych żołnierzy Republiki w daremnej próbie ich zgaszenia.

Z tego zdania rozumiem, że błękitne błyskawice wyleciały z luf karabinów blasterowych należących do żołnierzy Republiki w celu... "(...)ich zgaszenia". Zaraz zaraz - strzelali sami do siebie? Na oko Sky'a: źle zbudowane zdanie; błąd logiczny.

Jedi Nadiru Radena pisze: ND-419 starannie wymierzył i beznamiętnie pociągnął za spust. Błękitny pocisk z łatwością rozdarł ciemności i zasłonę szmaragdowego ognia – jako jedyny uderzył dokładnie tam, gdzie miał uderzyć. Zielona klinga miecza świetlnego zgasła wraz z kruchym życiem jego właściciela. Rękojeść potoczyła się po kamiennej podłodze i zamarła.

Zanim ND-419 przykucnął i namierzył kolejny cel, ciało trafionego przezeń Jedi zostało rozerwane na strzępy dziesiątkami plazmowych wiązek. W ciągu jednej, krótkiej chwili kilkanaście strug energii zredukowało istnienie pełne życia do nic niewartej martwej materii.

ND-419 wystrzelił kilka serii i rzucił się do przodu (...)

Te powtórzenia (ND-419) męczą i mam na myśli tylko ten kawałek tekstu - potem jest ok. Choć w jednym miejscu, najlepiej w zdaniu które mówi o przykucnięciu, użyj innego słowa, nazwy - niech czytelnik choć na chwilę odetchnie od ND-419.

Jedi Nadiru Radena pisze: Kolejny padawan Jedi natarł na (...)

Znów zaczynasz powtarzać. Nie nadużywaj słowa "Jedi" bez potrzeby, padwan to padwan Jedi - czytelnik to wie; nie nadużywaj, ponieważ to słowo pojawia się przecież dookoła tego zdania - pamiętaj: dobre powtórzenie, to powtórzenie zamierzone (z resztą to wiesz, bo stosujesz w tym tekście taki zabieg, ale ale... co za dużo - to niezdrowo )



No no. Dobry tekst, rzeczywiście czuć klimat Star Wars - a to świetnie świadczy o tekście - fanfiki Star Wars, które nie mają klimatu, nie nadają się nawet na papier toaletowy

Twój fanfik przypadł mi do gustu.

Styl jest bardziej, niż w porządku.

Sky jest na tak (duże, najedzone, zadowolone TAK).

Sky pozdrawia

Te powtórzenia (ND-419) męczą i mam na myśli tylko ten kawałek tekstu

Znów zaczynasz powtarzać. Nie nadużywaj słowa "Jedi" bez potrzeby

Prawda, prawda, już mi ktoś to mówił w komentarzu do tego opowiadania. Skleroza nie boli - inaczej bym sobie przypomniał o poprawieniu tych zbędnych powtórek, heh.

żebyście wy widzieli mój pierwszy tekst, tam to dopiero były powtórzenia przez duże 'P'.

To żaden problem - ów przypadłość jest prosta do wyleczenia; to kwestia ćwiczeń. Wyobraź sobie sytuację, gdy ktoś, kto nie umie sklecić poprawnie kilka zdań na krzyż bierze się za, powiedzmy, pisanie powieści... to jest katastrofa.

Chcę zobaczyć jakieś inne twoje teksty.

Wrzuć czym prędzej kolejne potworki (w pozytywnym sensie:P) do Weryfikatorium.

powiedzmy, pisanie powieści... to jest katastrofa.

To ja! To ja! XD

żebyście wy widzieli mój pierwszy tekst, tam to dopiero były powtórzenia przez duże 'P'.

A od ilu lat piszesz?

Niespodziewanie jeden z jego towarzyszy zdołał rzucić granat pod nogi padawana. Zmuszony do odrzucenia go potęgą Mocy, na moment odsłonił prawy bok.

Ok, z tego wynika, że towarzysz musiał go odrzucić. Ale to szczegół

Jedi zamachnął się mieczem, by zakończyć żywot klona, lecz jedno krótkie spojrzenie brązowych oczu bezbronnego żołnierza spowodowało, iż padawan na jedną krytyczną chwilę zawahał się.

Jedno-jedno.



Coby offtopu nie było...

A od ilu lat piszesz?

Pierwsze próby były w sierpniu 2002 roku, ale nic nie skleciłem aż do września 2004, kiedy to po siedmiu miesiącach napisałem wspomniany "pierwszy tekst" liczący sobie około 350 tysięcy znaków bez spacji (po wycięciu "paru" rzeczy zostało 310 tysięcy). śmieszne, bo po tej nowelce tylko raz przekroczyłem granicę 40 tysiecy znaków.

Potem co jakiś czas coś pisałem, aż na poważnie zabrałem się do roboty w połowie 2006 roku, po maturce. To tak w "przedłużonym" skrócie, heh.

Ok, z tego wynika, że towarzysz musiał go odrzucić. Ale to szczegół

Heh, kiedyś miałem takich błędów co nie miara - oczywiście dopóki ktoś mi tego nie uświadomił.



Co by offtopu nie było... (a jest już dość duży, hehe)

Cóż. Ponownie dawka odległej Galaktyki, ponownie kawał dobrej roboty.



Co prawda sam styl wydaje się mniej elastyczny i zgrabny niż mialo to miejsce w "śmierci Luke'a Skywalkera", ale i tak jest pozytywnie.



Ponownie klimat był namacalny, ponownie udowodniłeś, że idealnie czujesz się w Gwiezdnych Wojnach.



Podobała mi się wzmianka o Scout... bo albo mnie pamięć mota, albo to była padawanka, która występowała m.in. w książce z serii Wojen Klonów. Takie smaczki to bardzo dobry pomysł - nieobeznany nie zwróci uwagi i mu to nie zawadzi, a obeznany będzie miał niespodziankę.



Osobiście czasem drażniły mnie te ciągłe powtórzenia, jakby to był jedyny sposób podkreślenia czegoś, wysnucia klimatu.



Pozytywnie odebrałem to, że nie skupiłeś się na postaci Anakina.



O samym pomyśle nie ma co się wypowiadać, świat nie Twój, wydarzenia w sumie też. Ty tylko zgrabnie to opisałeś. Nic odkrywczego, nawet scena z padawanem, który waha się przed zabiciem i sam zostaje zabity to ładny symbol, ale jednak nic oryginalnego.



Mimo to wrażenia pozostały jak najbardziej pozytywne.



Ponownie wyrażam swoją nadzieję na zobaczenie czegoś naprawdę Twojego.



Pozdrawiam.