Nie znalazłam wątku na ten temat (oprócz jednego o szczurze ale mi tu raczej chodzi o człekokształtnych) więc postanowiłam zapytać Was o zdanie - jak często używać i w jakiej formie przerywników w dialogach, a więc wszelakie odgłosy zastanawiania się, potakiwania, wahania itp., które mają nadać wypowiedzi naturalności i imitować język potoczny,

Wiadomo, że co za dużo to niezdrowo. Ale nieraz chciałoby się ich użyć, tylko czy nie uchybiają one czasem literackości tekstu, gdy autor ma tyle innych środków wyrazu? Unikacie ich czy korzystacie często? A jeżeli tak to w jakiej formie? W druku można spotkałam się z różnymi dziwolągami, które ciężko było nawet wyartykułować i domyślić się co też właściwie mają znaczyć.

PannaLawenda pisze: jak często używać i w jakiej formie przerywników w dialogach, a więc wszelakie odgłosy zastanawiania się, potakiwania, wahania itp., które mają nadać wypowiedzi naturalności i imitować język potoczny,

Tak często, jak jest to niezbędne dla zgodnego z intencją piszącego zrozumienia tekstu literackiego.

Nie ma wzoru, który pozwoliłby wyliczyć optymalną ilość

A więc za Maciejem: dobierać ilość na wyczucie

Też nie ma co przesadzać z imitacją prawdziwej rozmowy, bo czytelnika może zmęczyć ciągłe: "Co, powtórz, nie zrozumiałem", czy "yyyy...." "eeee...." i inne podobne

PannaLawenda pisze: tylko czy nie uchybiają one czasem literackości tekstu

literackości tekstu uchybia jedynie brak predyspozycji do pisania

na forum (i w różnych innych miejscach, jak choćby w poradnikach) można spotkać się z różnymi dziwnymi teoriami:
- a to że średniki nie pasują do tekstów literackich (choć taki Prus na nich właśnie oparł styl "Lalki" w której jest dokładnie 2,28 średnika na stronę)
- a że powtórzenia (choć taki Tołstoj w "Annie Kareninie" w pierwszych sześciu zdaniach 8 razy zasunął słowem "dom")
- a że siękoza
- a że zaimkoza
- a że wyraz oznaczony w słownikach jako "pospolity" znalazł się w narracji
itd. itp. - to wszystko bełkot

onomatopeje i różne dziwne pauzy w dialogach świetnie nadają się do podkreślenia takich stanów jak np. zażenowanie, wzbranianie się przed czymś, okazanie kontrastu (bohater na co dzień wygadany, ale w danej sytuacji coś tylko duka) itp itd - więc raczej rzadko wypadałoby to stosować, ewentualnie przy jednej tylko postaci, jako element jej charakterystyki i jakiejś odmienności (środowiskowej czy indywidualnej)

Smoke pisze: - a że powtórzenia (choć taki Tołstoj w "Annie Kareninie" w pierwszych sześciu zdaniach 8 razy zasunął słowem "dom")

To jest nic - zobacz "Króla" Twardocha. Tam są same powtórzenia

MaciejŚlużyński pisze: To jest nic - zobacz "Króla" Twardocha. Tam są same powtórzenia

widziałem, oparł tam swój styl na powtórzeniach (ale i w Drachu było ich sporo), cóż, ma prawo, wie co robi :wink: (podczas gdy wielu przyszłych pisarzy maltretuje serwery synonimów i spina się, by dany wyraz, zanim zostanie powtórzony, miał strefę buforową przynajmniej z dziesięciu linijek w obie strony)