Latest post of the previous page:

Wolha.Redna pisze:

Bartosh16 pisze: Nie mogę pozbyć się wrażenia, jakby trajkoczące panie były radosne, i trochę mi to nie pasuje.

Skąd Ci się wzięło to wrażenie?

Myślę, że stąd:

Wolha.Redna pisze: i wiecie, nawet słychać było, że mu się lżej oddycha.

Wolha.Redna pisze: No to krzyknęłam wtedy: „Tadzik, słoneczko moje!”.

Wolha.Redna pisze: Piękny był.

Masz sporo zdań, które znaczeniowo wywołują pozytywne skojarzenia, stąd wrażenie, że kobiety są zadowolone, a to, plus swoboda rozmowy, wywołuje odczucie, że są radosne.
Tak mi się wydaje.

G.

Swoboda rozmowy po dwunastu latach pracy i pochowaniu iluś dzieci jest czymś naturalnym.
Ale swoją drogą, tutaj zobaczyłam zderzenie z oczekiwaniami, jak powinna być prowadzona taka rozmowa w kuluarach (ton żałobny), a jak rzeczywiście to wygląda (czasami groteskowo). No i teraz, w jakich proporcjach przenosić to na tekst.

To nie oczekiwania.
Śmierć powszechnie kojarzy się z żałobą, ciszą, smutkiem, pewną powagą.
Nie możesz oczekiwać od przeciętnego czytelnika, który styka się ze śmiercią kilka razy w życiu - i zazwyczaj jest to śmierć kogoś z rodziny, związana z mniejszą lub większą traumą - że nagle zacznie reagować inaczej.
Ale, czytelnik nie ma prawa wymagać od Ciebie (a nawet nie powinien) żebyś wygładzała prawdę, kosztem jego lepszego samopoczucia podczas lektury.
Parę zdań wprowadzenia, czym się zajmujesz, dlaczego te rozmowy są takie, a nie inne i powinno być ok.

G.

Bartosh16 pisze: Nie mogę pozbyć się wrażenia, jakby trajkoczące panie były radosne, i trochę mi to nie pasuje.

Wolha.Redna pisze: Skąd Ci się wzięło to wrażenie?

Mi stąd

Wolha.Redna pisze:Słuchajcie dziewczyny

Bo jest to zwrot poprzedzający opowiedzenie sensacji, często wesołej - radosnej.

Jako autor możesz wycinać niektóre prawdziwe zwroty, czy delikatnie dodawać swoje.

S.A. tak robiła.

Wolha.Redna pisze:

Bartosh16 pisze: Nie mogę pozbyć się wrażenia, jakby trajkoczące panie były radosne, i trochę mi to nie pasuje.

Skąd Ci się wzięło to wrażenie?

Przede wszystkim nie kwestionuję realizmu. Nie twierdzę, że tak nie mogło być. Po prostu... te panie rozmawiają o zmarłych dzieciach, jakby były, nie wiem, popsutymi lalkami. Może sam siebie oszukałem, biorąc je za matki. Nie wziąłem pod uwagę, że to mogą być pielęgniarki w hospicjum. Ale nawet jeśli...

Bartosh16 pisze:
Po prostu... te panie rozmawiają o zmarłych dzieciach, jakby były, nie wiem, popsutymi lalkami.

Ciekawe, nie sądziłam, że to można tak odebrać.

Ja też sobie "dopisałam" matki, jednak hospicjum skojarzyłam od razu. I w przeciwieństwie do Bartosza nie odniosłam ani wrażenia trajkotania, ani radości, ani też zepsutych lalek. Ja z kolei znalazłam w ich dialogu czułość i troskę, żeby tym dzieciom było już dobrze, bez cierpienia. Nie wiem, jakąś dumę, że miały zaszczyt z nimi być w ostatniej drodze.
Ile ludzi tyle wrażeń.

No brakuje opisu. A ludzie często stykający się ze śmiercią rozmawiają właśnie tak, czasem nawet żartują, taka reakcja obronna, próba oswojenia śmierci. I trudno brać im to za złe, oni są na pierwszej linii, w okopach. Bo ktoś musi wykonywać te robotę.

No cóż, wiadomo, że autentyk, ale literacko mnie nie powalił, za dużo rzeczy niedopowiedzianych, brakuje kontekstu, który by tę rozmowę ustawił. Zapisy rozmów i wydarzeń nie przechodzą 1:1 do literatury, zresztą nawet wywiady się redaguje, i to czasem ostro, wcale nie tylko w procesie autoryzacji
Nawiasem, Wolha, ja z takich przyczyn odpuściłem sobie pisanie o pogotowiu, w którym odpracowywałem wojsko moje opowieści snute ludziom albo były niewiarygodne, uważane za przekoloryzowane, albo mnie z kolei wydawały się tracić autentyczny charakter, jeśli je podrasowałem na potrzeby literatury. Nie pisałbym o tym, ale tu kryje się pułapka, uważaj, żeby w nią nie wpaść. To, że coś jest autentyczne, jeszcze nie oznacza, że sprawdzi się w wersji pisanej, szczególnie gdy to ma być kreacja. Nie darmo np. reportaż ostatnio bardzo mocno poszedł w stronę reportażu literackiego, a nie obiektywnej relacji.

Juliahof pisze:Ja tez mam takie odczucie, coś tu zgrzyta ale jeszcze nie wiem co

Julia, twórz te posty bo gadajo o Tobie na sb i jest gorąco:)

Co to jest SB, na miłość boską, chyba nie to co dawniej???
Ja jestem zarżnięta bo kazaliście mi skończyć Sąsiadkę, więc kończę, już jestem przy marokańskich nożownikach więc jest nadzieja:-))

Redna, wybacz, musimy Jej nabić postów (taki system) pomóż mi.

Added in 1 minute 39 seconds:

Juliahof pisze:Co to jest SB, na miłość boską, chyba nie to co dawniej???

Nie. To miejsce gdzie się spotykamy online

Juliahof pisze: Co to jest SB, na miłość boską, chyba nie to co dawniej???

Shoutbox

Acha. Jak go zwał tak go zwał..